มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1649

เมโลดี้โกรธมากจนต้องเข้าไปหาเฟนด์และเอ่ยปากว่า “นายน้อยเฟนด์ ได้โปรดช่วยฉันฆ่าไอ้ส*รเลวคนนี้ที!”

ในตอนนั้นเองแนช และเซเลน่าเข้าไปในถ้ำ และเดินไปยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา

“นายท่านวู๊ด เซเลน่า พวกคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย!”

ดวงตาของเมโลดี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นทั้งสองเข้าไปในถ้ำ

"ใช่ ต้องขอบคุณเฟนด์! ที่เขาฆ่าชายศีรษะล้านให้ ไม่เช่นนั้นเราคงไม่มีโอกาสรอดชีวิต!”

แนชพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้พิทักษ์ของตำหนักอินทรีทะยานและพูดว่า “เราอยู่นอกถ้ำและได้ยินเรื่องเลวร้ายที่คุณพูดกับสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งตำหนักเทพยดาเมื่อครู่นี้ทั้งหมด จุ๊จุ๊จุ๊ ผู้พิทักษ์ของ ตำหนักอินทรีทะยาน? หนึ่งในสี่ชนเผ่าโบราณที่ยิ่งใหญ่ที่สุด? หน้าด้านจริง ๆ!”

ใบหน้าของผู้พิทักษ์เริ่มดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ และมุมปากของเขาก็กระตุกหลายครั้ง เขากำหมัดแน่น เหวี่ยงหมัดนั้นพุ่งเข้าหาแนช และพยายามที่จะหนีออกจากถ้ำไป

ระดับพลังยุทธของเขาอยู่ในขั้นกลางของระดับเทพแท้จริงเท่านั้น เขาเทียบกับแนชไม่ได้เลย! แนชผลักหน้าอกของผู้พิทักษ์ กระแทกเขากลับไปด้านหลังและเหวี่ยงเขาลงกับพื้น ผู้พิทักษ์กำลังดิ้นพล่าน เขาไม่อาจลุกขึ้นยืนได้ในตอนนี้

เฟนด์ดึงดาบล้ำค่าของเขาออกมาและมอบให้กับเมโลดี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ชีวิตของเขาอยู่ในกำมือคุณแล้ว!”

"ขอบคุณ!"

เมโลดี้พยักหน้าอย่างขอบคุณและเข้าหาชายวัยกลางคน เธอเหวี่ยงดาบในมือออกไปจนชายวัยกลางคนหยุดดิ้น และนอนไร้ลมหายใจ

“พวกเราทุกคนมาพักผ่อนกันเสียหน่อย ผมจัดการชายที่เฝ้าที่นี่ทั้งสองคนไปแล้ว เราจะออกเดินทางหลังจากที่สตรีศักดิ์สิทธิ์หายจากอาการบาดเจ็บแล้ว!”

“ที่รัก ได้โปรดอย่าโทษตัวเองเลย เพราะคุณเองก็ไม่รู้ว่าเผ่ากระหายเลือดจะฝึกฝนวิชาสาปแช่งที่ชั่วร้ายแบบนี้!”

ในทางกลับกัน เซเลน่ายิ้มอย่างขมขื่น “เรามาร่วมมือกันดีไหม? จะเป็นการดีที่สุดหากเราถอนคำสาปได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะความปรารถนาของฉันที่จะได้พบหน้าคุณและได้อยู่เคียงข้างคุณก็เป็นจริงแล้ว แค่นี้ฉันก็มีความสุขและพึงพอใจมากแล้ว”

“ผมจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อถอนคำสาปนี้!”

เฟนด์กัดฟันแน่น ดวงตาของเขาฉายแววมุ่งมั่น

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว พวกเขาก็พักผ่อนกันในคืนนี้ ในเช้าวันต่อมา อาการบาดเจ็บของเมโลดี้ก็หายเป็นปลิดทิ้ง ทั้งสี่คนจึงออกเดินทางไปด้วยกัน