มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1695

"ที่คุณพูดมาก็ถูก มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร! พวกคุณโชคดีมาก! ไม่มีใครสามารถค้นพบสถานที่นี้มาก่อน ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยเข้ามาที่นี่! เมื่อก่อนเคยมีผู้คนจำนวนมากคอยปกป้องสถานที่แห่งนี้ไว้ แต่ต่อมาก็ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ เคยมีนักสู้ที่แข็งแกร่งของระดับทะลวงวิญญาณเฝ้าทางเข้าอยู่ด้วย!”

เด็กสาวหัวเราะคิกคักก่อนจะพูดต่อ “แต่พอผ่านไปหลายปี หลังจากที่ตระหนักว่าไม่มีใครสามารถหาทางเข้ามาที่นี่ได้ ก็ไม่มีใครสนใจที่จะปกป้องมันอีกต่อไป! ดังนั้น ผู้ที่ถูกส่งไปเฝ้าทางเข้ามักจะเป็นผู้ที่มีระดับการบ่มเพาะที่ต่ำ คุณโชคดีในแง่นี้ ไม่เช่นนั้น คุณคงตายตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี่! อีกอย่างเป็นเพราะไม่มีใครคอยดูแล ทางเข้าก็ไม่ได้รับการดูแลอย่างดี ดังนั้นเมื่อคุณเข้ามา คุณจึงไม่ได้เข้ามาจากทางด้านบนสุดของเนินเขา แต่กลับมาเข้าจากทางด้านล่างแทน ตำแหน่งของทางเข้าเปลี่ยนไปแล้ว!”

"เห็นด้วย อืม วันนั้นเราโชคดีจริง ๆ! หากเป็นในอดีต ผู้พิทักษ์ทางเข้าเป็นผู้ที่อยู่ในระดับทะลวงวิญญาณ พวกเราจะตายทันทีที่ไปปรากฏตัวอยู่บนยอดเขา!”

ฝูงชนอ้าปากค้างกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับการแบ่งปันโดยหญิงสาว หัวใจของพวกเขาเต้นแรงและสั่นสะท้านอยู่ภายใน

“ใช่แล้ว! พวกคุณโชคดีจริง ๆ! และพวกคุณบางคนยังโชคดีกว่านั้นที่หลังจากเข้ามาที่นี่ก็สามารถทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้ในเวลาอันสั้น!”

หญิงสาวยิ้ม แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ "เดี๋ยว มีบางอย่างไม่ถูกต้อง หากคุณมาจากโลกข้างนอกนั่น ขั้นสูงสุดที่พวกคุณจะทะลวงได้ก็คงเป็นระดับเทพแท้จริง! และคงมีนักสู้ในระดับเทพแท้จริงไม่มากนักในหมู่พวกคุณใช่ไหม? อีกอย่าง ลูกบอลหินทั้งเจ็ดลูกก็ยังถูกวางไว้ในสถานที่อันตรายโดยมีเจตนาเพื่อป้องกันไม่ให้พวกคุณค้นพบมัน! แต่…แต่พวกคุณค้นหาลูกบอลหินทั้งเจ็ดได้ยังไง? ทั้งที่ในหมู่พวกคุณมีนักสู้ที่แข็งแกร่งไม่มากนัก!” หญิงสาวขมวดคิ้วขณะที่เธอใช้ความคิด

“คุณหนู เราไม่ใช่คนกลุ่มเดียวที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ อันที่จริงคนจากดินแดนภายนอกของเรามีกันเกือบสี่แสนคนและอีกกว่าแสนคนหรือมากกว่านั้นจากดินแดนท้องทะเลที่แอบเข้ามา ผมเกรงว่าจะมีราว ๆ ห้าถึงหกแสนคนที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้!” เฟนด์พูด รอยยิ้มแหยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“เฮือก!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเฟนด์ เด็กสาวก็อ้าปากค้างทันที เธอตกใจกับคำพูดของเฟนด์เป็นอย่างมาก

“ผมจะกลับไปยังโลกของผมอย่างแน่นอน เฟอร์นันโดยังคงรอให้ผมกลับไปรักษาเขาที่ข้างนอกนั่น แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่!”

รอยยิ้มอันขมขื่นผุดขึ้นบนใบหน้าของเฟนด์ขณะที่เขาพูด

“คุณบอกว่ามีคนเข้ามาเกือบหกแสนคน แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ? พวกคุณแยกทางกันหลังจากเข้ามางั้นหรือ? ป่านี้กว้างใหญ่ และมีสัตว์อสูรมากมาย แถมพวกคุณยังจะปล้นกันเองอีก! ดังนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกคุณจะมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันที่คุณจะไปจากที่นี่กันสักกี่คน!”

หญิงสาวจ้องมองที่เฟนด์และคนอื่น ๆ เธอกัดริมฝีปากล่างสีชมพูระเรื่อของเธอขณะที่เธอพูด