มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1696

"ใช่ ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ จะเป็นเช่นไร เฮ้อ! ถ้าพวกเขาเจอคนของกองกำลังภาคีพวกเขาจะต้องเดือดร้อนแน่!”

แนชขมวดคิ้วขณะที่เขาพูด หัวใจของเขาหนักอึ้ง ทั้งยูลและลิซซี่ ลูกสาวสุดที่รักและภรรยาคนที่สองของเขาก็ติดตามเขามาที่นี่ด้วย หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขา เขาจะต้องเจ็บปวดอย่างมากแน่นอน

“หึหึ อย่าเพิ่งกังวลเรื่องนี้ไป ตอนนี้พวกเขาน่าจะยังปลอดภัยอยู่ เพราะคนของกองกำลังภาคีก็ไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาที่นี่เพื่อหาของล้ำค่า นี่เป็นเพราะพื้นที่นี้เป็นของกองทัพทั้งเก้า!”

หญิงสาวผู้สวมชุดสีม่วงยิ้มและแนะนำ “และกองทัพทั้งเก้ากำลังปฏิบัติหน้าที่ภายใต้คติพจน์ 'กองกำลังปฏิภาคี' คุณน่าจะรู้นะว่ามันหมายถึงอะไร?”

“กองกำลังปฏิภาคี?”

แนชและคนอื่น ๆ ผงะกับคำพูดของเธอ จากนั้นจิตใจของพวกเขาก็เบิกบานอีกครั้ง

เฟนด์รู้สึกยินดีกับสถานการณ์นี้เช่นกัน “งั้นก็หมายความว่ายังมีคนบางส่วนที่ไม่เกลียดคนนอกอย่างเราอยู่งั้นเหรอ?” เขาถามอย่างระมัดระวัง

หญิงสาวผงกหัวและเสริมว่า “แน่นอน! ผู้ที่นับถือแนวคิดกองกำลังปฏิภาคีมักชอบในความธรรมดาของโลก นั่นหมายความว่าหากมีคนพบสถานที่นี้และเข้ามาได้ พวกเขาก็จะคิดว่าเป็นประสงค์ของพระเจ้า! แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าคนนอกอย่างพวกคุณ หรืออย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ตั้งใจที่จะไล่ล่าคนนอก อีกอย่างกองกำลังปฏิภาคีส่วนใหญ่ก็มาจากตระกูลฮาร์โมนิก บรรพบุรุษเก่าแก่ของตระกูลฮาร์โมนิกแอบถ่ายทอดทักษะยุทธและทักษะการบ่มเพาะทักษะและทรัพยากรให้กับลูกหลานของเขา และในอดีตสิ่งเหล่านี้ทำให้ลูกหลานของพวกเขาบางคนจากโลกภายนอกเข้ามาในสถานที่นี้ได้!”

ความเงียบเกิดขึ้นในฝูงชน เป็นไปไม่ได้ที่จะรับคนหลายแสนคนไว้ และเมื่อกองกำลังภาคีรู้เข้า นั่นจะทำให้ผู้คนของกองทัพทั้งเก้าเดือดร้อนหนัก!”

เฟนด์ขบกรามในขณะที่เขาครุ่นคิด “คุณเอลล่า เช่นนั้นก็ถือว่าวันนี้เราไม่ได้พบกัน วันนี้คุณไม่ได้เจอกับเรา! หากกองทัพทั้งเก้ายินดีต้อนรับเรา เราก็ยินดีตอบรับคำเชิญนั้น แต่ถ้าไม่ เราก็ไม่ถือเช่นกัน! เราจะฝึกยุทธอย่างหนักและพัฒนาความแข็งแกร่งของเรา อย่างน้อยตอนนี้กองกำลังภาคีก็คงไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเรา ดังนั้นเราจึงจะพยายามเพิ่มระดับทักษะยุทธของเราให้ได้มากที่สุด!”

"เขาพูดถูก สถานที่แห่งนี้ใหญ่โตมโหฬาร และเราก็สามารถซ่อนตัวอยู่ในที่ห่างไกลบางแห่งได้ กองกำลังภาคีคงจะค้นหาเราและดมกลิ่นเราได้ไม่ง่ายนัก ตราบใดที่เราฝึกฝนอย่างหนักและพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว เราก็ยังมีความหวังที่จะอยู่รอดไปได้! นอกจากนี้ พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเราเป็นคนนอกหรือคนจากกองทัพทั้งเก้ากันแน่ ว่าไหม?”

อเล็กซานเดอร์แสดงความคิดเห็น หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้