มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1734

เมื่อเฟนด์พูดเช่นนั้น แลนสล็อตก็ลุกขึ้นยืนช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเขา

“ผู้อาวุโสลำดับที่สาม คุณทะลวงผ่านแล้วจริงหรือ?” เมื่อได้ยินว่าแลนสล็อตทะลวงผ่านไปได้ แนชก็ดีใจพอ ๆ กัน เขามองอีกฝ่ายอย่างคาดหวังและต้องการการยืนยันอีกครั้งจากปากของอีกฝ่ายว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่

แลนสล็อตพยักหน้าขณะที่เขาพบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังของคนรอบกาย “มันไม่ง่ายเลย เพราะผมเคยล้มเหลวมาก่อน แต่สุดท้ายผมก็ทำสำเร็จในครั้งนี้ ถ้าผมทำได้ตั้งแต่ครั้งแรก ป่านนี้ผมคงอยู่ในขั้นที่สามของระดับเทพสูงสุดเหมือนพวกคุณแล้ว!”

"คุณควรจะดีใจสิ! ทักษะยุทธของขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดนั้นก็ดีพอแล้ว! คุณไม่รู้หรอกว่ามีกี่คนที่ต้องการก้าวไปสู่ระดับเทพสูงสุด ที่สำคัญกว่านั้น คุณจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงสองร้อยปีเพราะคุณได้ทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้แล้ว!” ผู้อาวุโสจากตระกูลคาเบลโลพูดด้วยความอิจฉา “เฮ้อ… มองมาที่ฉันสิ อายุขนาดนี้แต่กลับอยู่แค่ขั้นต้นของระดับเทพแท้จริงเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถก้าวไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้หรือไม่ในชั่วชีวิตนี้!”

“ผมแน่ใจว่าคุณจะไปถึงจุดนั้น เพราะการฝึกฝนในพื้นที่นี้จะให้ผลลัพธ์ที่รวดเร็วกว่า พลังฉีของที่นี่มีความสมบูรณ์กว่าข้างนอกนั่น! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะไม่ออกไปจากที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่บรรดาปรมาจารย์ที่ได้มาที่นี่ได้หายตัวไปและทิ้งไว้เพียงตำนาน! ใครจะอยากออกจากสถานที่ที่ยอดเยี่ยมสำหรับการฝึกฝนเช่นนี้” อเล็กซานเดอร์กล่าวอย่างใจหวิว ความรู้สึกของการแข็งแกร่งขึ้นได้พาเขาล่องลอยไป และทำให้เขามีความหวัง

“ฮ่าฮ่า… คุณพูดถูก การทะลวงไปสู่ระดับพลังยุทธที่สูงกว่าเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด และมันจะง่ายกว่ามากในการที่ผมจะทะลวงไปสู่ขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดได้ในอนาคต” แลนสล็อตกำหมัดอย่างมุ่งมั่นเมื่อเขารู้สึกถึงพละกำลังในร่างกายที่เพิ่มขึ้นมาหลายเท่า

“คุณอยากออกไปทดสอบพลังยุทธในปัจจุบันของคุณไหม? คุณต้องการทดลองกับสัตว์อสูรสักตัวสองตัวหรือไม่?” เคนเนธเชื้อเชิญอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มปิติ “ยังก่อน คุณต้องรออีกสักหน่อย ดูเหมือนว่าจะยังเหลือเวลาอีกหนึ่งถึงสองชั่วโมงก่อนจะรุ่งสาง เราจะหาสัตว์อสูรไว้ให้คุณเมื่อมีโอกาส ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว”

“นี่มันแปลกนะ ฉันไม่รู้ว่าคนนับสิบที่เราพบนั้นมาจากกองกำลังใด ฮ่าฮ่า… พวกเขาพยายามจะแย่งหญ้าวิญญาณจากฉันทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่มีทักษะยุทธที่สูงอะไร? นั่นไม่ใช่เพราะเขาอยากจะตายเหรอ?” ชายหนุ่มคนหนึ่งมีใบหน้ายับยู่ “ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเสียงผู้คนสู้รบกันดังไปทั่ว ทำไมฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ?”

ชายอ้วนยิ้มเยาะและพูดกับคนอื่น ๆ ว่า “อย่าสนใจพวกเขาเลย ป่ะ! เราจะไปที่อีกฟากหนึ่งของป่าเพื่อดูว่ามีคนสองคนคอยเฝ้าทางเข้าหรือไม่”

หญิงสาวอีกคนพูดว่า “มีอะไรให้ดู? ที่นั่นอยู่ตั้งไกล และแม้ว่าเราจะบินด้วยความเร็วปกติไปยังสถานที่นั้นก็ยังต้องใช้เวลาหลายวัน เพียงเพื่อการเยี่ยมชมคนที่น่าผิดหวังสองคนนั้นน่ะเหรอ? หากพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดพลาด พวกเขาจะไม่ถูกส่งมาเฝ้าทางเข้าที่นี่หรอก!”