มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1783

ทันใดนั้น ศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดก็วิ่งออกจากป่ากันหลายคน เขาตามหาหัวหน้าเผ่าและเหล่าผู้อาวุโสทันที

ผู้อาวุโสลำดับที่สองยิ้มราบเรียบและถามเหล่าศิษย์ด้วยท่าทีสบาย ๆ ว่า “เกิดอะไรขึ้น? พวกนายออกมาพักผ่อนกันงั้นหรือ?”

พวกเขาอาจจะเหนื่อยล้าจากการสังหารพวกที่มาจากดินแดนรกร้างมาทั้งวัน ถึงได้พากันออกมาเพื่อพักผ่อน

ศิษย์ชราที่อยู่ในขั้นที่สามของระดับเทพสูงสุด พยายามกลั้นหายใจหอบก่อนจะตอบว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น หัวหน้าเผ่าและเหล่าผู้อาวุโส ผมมีบางอย่างที่จะรายงาน เราสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เราจึงวิ่งออกไปดู!”

“แล้วมันยังไงล่ะ?” ผู้อาวุโสหนึ่งขมวดคิ้ว กวาดสายตามองไปยังเหล่าศิษย์

จากนั้นชายชราก็พูดว่า “เรา… เราพบว่าคนของเราเสียชีวิตหลังจากต่อสู้กับคนนอกพวกนั้นไปจำนวนมาก ไม่คิดเลยว่าเราจะได้เห็นศิษย์ในขั้นที่สามของระดับเทพสูงสุดเสียชีวิตในสนามรบถึงสามคน นอกจากนี้ยังมีศิษย์ในขั้นที่หนึ่งและสองของระดับเทพสูงสุดของเราเสียชีวิตอีกหลายร้อยคนท่ามกลางศพของคนนอกที่มีเพียงร้อยกว่า ๆ ถึงอย่างนั้นพวกคนนอกที่ตายไปก็ไม่มีใครอยู่ในระดับเทพสูงสุดเลยสักคน!”

ชายชราที่อยู่ในขั้นที่สี่ของระดับเทพสูงสุดกล่าวต่อ “หัวหน้าเผ่า หากเราประเมินไม่ผิด คนจากกองทัพทั้งเก้าต้องแอบออกมาช่วยพวกเขาฆ่าคนของเราแน่ ไม่อย่างนั้นฝ่ายตรงข้ามจะมีคนที่อยู่ในระดับปรมาจารย์เช่นนี้ได้อย่างไร?”

การแสดงออกทางสีหน้าของผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งมืดลงทันที เขาพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนว่ากองทัพทั้งเก้าจะเสแสร้งทำเป็นวางเฉยไม่รับรู้อะไร ทั้งที่ความจริงแล้วพวกเขาลงมือมาตั้งแต่แรก พวกเขาแอบส่งคนเข้าไปในป่าเพื่อช่วยคนพวกนั้น คนจากกองทัพทั้งเก้าพวกนี้ช่างมีไหวพริบและมีหัวคิดดีจริง ๆ !”

มุมปากของเอ็ดเวิร์ดกระตุกเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตวาดออกมา “เวรเอ๊ย! คนของกองทัพทั้งเก้าล้วนช่างคิดจริง ๆ พวกเขาแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับแอบส่งคนไปช่วยผู้บุกรุกพวกนั้น อัปยศจริง ๆ !”