มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1795

ศิษย์อีกคนกล่าวเสริม “ที่สำคัญกว่านั้น ถ้าพิจารณาจากสถานการณ์ในวันนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่ามีเสียงของการต่อสู้เบาบางลงกว่าเดิม แล้วศิษย์ของเราก็ยังรายงานมาอีกด้วยว่า พวกเขาไม่เห็นผู้คนจากดินแดนรกร้างมากนัก ดูเหมือนว่าพวกที่เข้ามาจะเหลือกันน้อยกว่าหนึ่งหมื่นคน บางทีสัตว์อสูรอาจฆ่าพวกนั้นไปมากแล้วก็ได้ หรือบางทีพวกนั้นหลายคนอาจตายในขณะที่แย่งชิงหญ้าวิญญาณกันก็เป็นได้!”

“เห็นได้ชัดว่าเสียงการต่อสู้เบาลงกว่าเดิม นั่นหมายความว่าเราได้ฆ่าพวกมันไปมากมายและยังเหลือกันอีกแค่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่ว่าจะต้องเป็นฝีมือของคนจากกองทัพทั้งเก้าแน่ที่สามารถฆ่าศิษย์ขั้นที่ห้าในระดับเทพสูงสุดได้ ผมหวังว่าผู้อาวุโสลำดับที่สี่จะสามารถกำจัดคนเหล่านั้นออกไปได้!”

เมื่อพูดจบเอ็ดเวิร์ดก็กำหมัดแน่นและจ้องมองไปยังทิศทางที่กองทัพทั้งเก้าตั้งอยู่ “ฮึ่ม! พวกเขากล้าส่งคนไปช่วยคนเหล่านั้นอย่างลับ ๆ งั้นเหรอ? ได้เลย เราจะทำให้แน่ใจว่าคนที่พวกเขาส่งไปจะไม่มีใครรอดกลับมา!”

"ฮ่าฮ่า ผ่านไปสองวันแล้วนายท่าน ยังไม่มีคนของกองทัพทั้งเก้าออกมาเลย ซึ่งก็หมายความว่า อย่างน้อยพวกเขาก็กลัวเราและไม่กล้าเผชิญหน้ากับเราโดยตรง อันที่จริงมันก็ค่อนข้างดีนะ หลังจากที่คนของเราฆ่าพวกนั้นทิ้งในป่า เราก็สามารถเก็บหญ้าวิญญาณและของล้ำค่าอื่น ๆ จากพวกเขาได้ เรามีแต่ได้กับได้ทั้งนั้น!”

ผู้อาวุโสลำดับที่สองพูดพลางหัวเราะ

ถึงกระนั้นใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดก็มืดลงและเขาก็จ้องมองชายคนนั้น “มีแต่ได้กับได้เหรอ? คุณไม่ได้ยินที่พวกเขาบอกหรือไง? ไม่เพียงแต่เราจะสูญเสียศิษย์ในขั้นที่หนึ่งและสองในระดับเทพสูงสุดไปเท่านั้น แต่เรายังสูญเสียคนที่อยู่ในขั้นที่ห้าในระดับเทพสูงสุดไปด้วย คุณคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลยจริงเหรอ? คุณเคยคิดไหมว่า เราใช้ทรัพยากรไปเท่าไหร่ในการบ่มเพาะใครสักคนให้ไปถึงขั้นที่ห้าระดับเทพสูงสุดน่ะ?”

ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งที่นั่งด้านข้างก็มีสีหน้าหม่นหมองเช่นกัน เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ผู้ที่สามารถฆ่าศิษย์ในขั้นที่ห้าในระดับเทพสูงสุดได้ ต้องเป็นนักสู้ในขั้นที่หกหรือเจ็ดของระดับเทพสูงสุดแน่ เราไม่รู้เลยว่ากองทัพทั้งเก้าส่งคนไปช่วยพวกขยะนั่นกี่มากน้อย บัดซบ เราต้องฆ่าคนพวกนั้น จะได้เป็นการสอนบทเรียนให้กับกองทัพทั้งเก้าไปในตัวด้วย พวกนั้นต้องไม่มีใครเหลือรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”

“ฮ่าฮ่า คุณพูดถูก หลังจากที่เราฆ่าพวกที่มาจากกองทัพทั้งเก้าไปแล้ว เราจะส่งศพของพวกเขาไปที่ทางเข้าของกองทัพทั้งเก้าเพื่อให้พวกเขาอธิบายทุกอย่าง ผมล่ะอยากเห็นว่าออสตินจะทำหน้ายังไง!”

เอ็ดเวิร์ดระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

“เสียงการต่อสู้ลดลงแล้ว นี่ถือเป็นข่าวดีสำหรับเรา!”

ขณะที่เขาเหาะไปข้างหน้าเฟนด์ก็พูดว่า “ตอนนี้เราได้ช่วยชีวิตคนไว้ได้จำนวนหนึ่งแล้ว พวกเขาทั้งหมดกำลังไปยังสถานที่ที่เรากำหนดไว้ และหากพวกเขาจะไม่ปะทะกับสัตว์อสูรหรือต่อสู้กันเพื่อชิงสมบัติกับใครระหว่างทาง คนของเผ่ากระหายเลือดที่ออกค้นหาสิ่งต่าง ๆ ในพื้นที่ป่าอย่างช้า ๆ ก็จะไม่สามารถติดตามพวกเขาไปได้!”

"ถูกต้อง คนจากเผ่ากระหายเลือดทำได้เพียงค้นหาพวกเขาในป่าอย่างช้า ๆ เท่านั้น และเราก็สามารถใช้ประโยชน์จากความล่าช้านั้นได้!”

แนชพยักหน้าและพูดว่า “อ่า สิ่งเดียวที่เราทำได้คือ ฆ่าคนจากเผ่ากระหายเลือดให้มากขึ้น แล้วป่าผืนนี้ก็กว้างใหญ่มาก ดังนั้นเราต้องซื้อเวลาให้ได้มากที่สุด แต่แค่ซื้อเวลานั้นก็ยังไม่เพียงพอ เรายังต้องการความช่วยเหลือจากกองทัพทั้งเก้าอยู่!”