มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1815

"ถูกต้อง! เราไม่เคยเห็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์เช่นนี้มาก่อน!” หลายคนเริ่มหัวเราะ

“แน่นอนสิ นี่คือพี่ใหญ่ของผม!” แรนดัลล์ยังมีสีหน้าภาคภูมิใจในขณะที่เขาพูดอย่างมีความสุข “ในที่สุดผมก็ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดได้ น่าเสียดาย การจะไล่ตามพี่ชายของผมได้นั้นมันยากเกินไป ผมคิดว่าในช่วงชีวิตนี้คงเป็นไปไม่ได้!”

"ถูกต้อง! ถ้านายน้อยเฟนด์ไม่มอบทักษะศิลปยุทธให้แก่เรา เราจะสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดได้อย่างไร?!” ผู้อาวุโสอีกคนของตระกูลแลงคาสเตอร์กล่าวอย่างมีความสุข อายุขัยของเขาหลังจากทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดเพิ่มขึ้นเป็นสองร้อยปีแล้ว อายุขัยที่เพิ่มขึ้นเช่นนี้เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นอย่างยิ่งสำหรับชายชราเช่นเขาซึ่งอยู่ในวัยเจ็ดสิบปีแล้ว

อีกทั้งหลังจากที่เขาทะลวงผ่านไปได้ เขาก็ดูอ่อนกว่าวัยขึ้นมาก

“หากพวกคุณอยากตอบแทนน้ำใจ ในการต่อสู้ต่อไปก็ต้องสู้กันแบบสุดชีวิต เฟนด์กับคนอื่น ๆ กำลังซื้อเวลาให้เรา เพื่อให้เราได้ทะลวงได้เร็วขึ้นด้วยทรัพยากรเสริมพลังยุทธที่เราได้รับ เมื่อถึงเวลา ผมมั่นใจว่าเราไม่อาจหลบหนีจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้ และเราไม่รู้ว่าสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดมีกันกี่คน เฮ้อ… พวกเราที่อยู่ที่นี่มีกันประมาณแสนคน มากกว่าสองแสนคนเสียชีวิตไป!”

ผู้เฒ่าคนหนึ่งเริ่มยิ้มอย่างขมขื่น “ในป่าน่าจะมีพวกพ้องของเราอยู่บ้างแต่ก็คงไม่มากนัก”

ร่างเล็ก ๆ เหล่านั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นศิษย์ของเผ่ากระหายเลือด

“หรือว่าพวกเขาไม่คิดจะตามล่าเราต่อแล้วอย่างนั้นรึเปล่า อาจเพราะพวกเขาคิดว่าพวกเราเหลืออยู่ไม่มากแล้ว” แฮร์รี่รู้สึกยินดี “อย่างนั้นก็ดีเลย ที่เฟนด์บอกให้พวกเรารออยู่ตรงนี้นั้นช่างเป็นทางเลือกที่ชาญฉลาดจริง ๆ พวกเขาไม่ได้ยินเสียงต่อสู้ใด ๆ และหลังจากค้นหาอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็ปล่อยเราไปเพราะคิดว่าเหลือพวกเราไม่มากนัก!”