มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1816

“วิเศษไปเลย! พวกเขาปล่อยเราไปจริง ๆ เหรอ?” ผู้นำตระกูลลึกลับชั้นสามตื่นเต้นมากจนน้ำตารื้น พวกเขาจะไม่ถูกเผ่ากระหายเลือดตามล่าอีกต่อไป

แม้ว่าเฟนด์และคนอื่น ๆ จะทะลวงผ่านแต่ละขั้นไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็มีผู้เสียชีวิตอยู่ไม่น้อยและพวกเขาก็เหลือกันอยู่ไม่กี่คน แม้ว่าจะมีสมาชิกในขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดเพิ่มขึ้น แต่ก็ยังไม่อาจเทียบกับคู่ต่อสู้ของเผ่ากระหายเลือดได้

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าพลังยุทธของเฟนด์และของคนอื่น ๆ จะสูงเพียงใด แต่พวกเขาจะไม่มีวันเทียบเคียงกับปรมาจารย์ของเผ่ากระหายเลือดได้

นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขารู้สึกราวกับถึงคราวฆาต หากการต่อสู้ยังดำเนินต่อไปเช่นนี้ และการเอาจะชีวิตให้รอดนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดจะล่าถอยไปตอนนี้

“ประหลาดเสียจริง ทำไมพวกเขาทั้งหมดถึงล่าถอยออกไปได้?” อีธานขมวดคิ้ว เขางงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แซมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “ไม่ว่าจะยังไง การล่าถอยไปเช่นนี้ก็ถือป็นเรื่องดี ใกล้จะถึงเวลาบ่ายแล้ว และหากเราผ่านช่วงบ่ายไปได้ พวกเขาก็จะไม่กลับมาตามล่าเราในตอนกลางคืนอีก ถึงกระนั้นเราทุกคนก็ควรเพิ่มระดับพลังยุทธให้รวดเร็วเท่าที่จะเป็นไปได้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะยอมแพ้หรือพักรบชั่วคราวแล้วค่อยกลับมาโจมตีต่อ”

“ยอดไปเลย! พวกเขาจะโจมตีกองทัพทั้งเก้างั้นหรือ? ทุกคนจงแอบออกจากป่าจากทางด้านข้างและออกจากสถานที่ต้องสาปนี้ เมื่อถึงตอนนั้น จะมีเพียงท้องฟ้าอันไร้ขอบเขตเท่านั้นที่จะขวางกั้นเรา ถ้าทุกคนแยกกันหนี ฉันเชื่อว่าพวกเราบางคนจะรอด!” ชายศีรษะล้านแนะนำอย่างตื่นเต้น

แต่กระนั้นชายอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “ไม่มีทาง เราไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้มากนัก และถ้าเราบุกเข้าไปในอาณาเขตของกองกำลังภาคีเข้า เราจะไม่ยิ่งเอาชีวิตรอดไปได้ยากกว่านี้งั้นเหรอ?”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลวู้ดกล่าวว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เราก็ไปไหนไม่ได้ เราต้องอยู่รอนายน้อยเฟนด์และคนอื่น ๆ ถ้าไม่มีพวกเขา เราคงตายไปนานแล้ว เราจะหนีออกไปดื้อ ๆ ได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น นายน้อยเฟนด์ก็เป็นถึงนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสาม และมีเพียงการติดตามเขาเท่านั้นที่จะทำให้เรารอด แถมเราอาจจะแข็งแกร่งขึ้นด้วยซ้ำ!”