มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1820

“พวกเขาวางแผนนี้มานานหรือยัง” แนชขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “คุณหมายความว่าตอนนี้เผ่ากระหายเลือดพร้อมที่จะโจมตีกองทัพทั้งเก้า?”

เฟนด์พยักหน้า “ผมว่าน่าจะมีโอกาสเป็นเช่นนั้นสูง ตลอดสองสามวันที่ผ่านมานี้พวกเขาคงฆ่าคนของเราไปไม่น้อย เพราะดูเหมือนในตอนนี้ไม่ได้เกิดการปะทะกันขึ้นบ่อยนัก แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเราได้ช่วยเหลือผู้คนที่เผชิญหน้ากับพวกเขาไว้และในระหว่างทางก็ได้แจ้งให้ผู้คนมาซ่อนตัวกันที่นี่”

ผู้อาวุโสจากตระกูลลึกลับชั้นสองที่พูดก่อนหน้านี้ยิ่งมีความสุขเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “วิเศษจริง ๆ! ดีเลย นายน้อยเฟนด์ หากพวกเขาโจมตีกองทัพทั้งเก้า เราจะได้ใช้โอกาสนี้หลบหนี!”

คนอีกสองสามคนพยักหน้าอย่างตื่นเต้นในโอกาสที่น่าจะเป็นไปได้ดังกล่าว

แต่ไม่คิดเลยว่าสีหน้าของเฟนด์จะแข็งกร้าวขึ้น เขาเริ่มถามชายคนนั้นว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะหนีไปไหนได้? ตามความเข้าใจของผม หากพวกเขารู้ว่าพวกเราเข้ามาในพื้นที่นี้อย่างมามากมายมหาศาล กองกำลังภาคีจะส่งพรรคพวกคนอื่น ๆ ของพวกเขามาตามล่าเราอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นเอลล่า ลาวีนที่ผมได้พบก่อนหน้านี้บอกผมว่าพื้นที่นี้ไม่ได้ใหญ่โตเท่าแคทธีเซียของเรา”

“ไม่ได้ใหญ่โตเท่าแคทธีเซียงั้นเหรอ?” สีหน้าของชายชราชะงักงันเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ ตอนแรกเขาคิดว่าที่นี่เป็นพื้นที่ที่ไม่มีใครครอบครอง ซึ่งค่อนข้างใหญ่พอสมควร พวกเขาต้องการจะหาพื้นที่อันเงียบสงบและซ่อนตัวหลังจากหนีออกจากป่าผืนนี้ไปเท่านั้น แล้วเรื่องราวหลังจากนี้ค่อยว่ากันอีกที

แต่ดูท่าแล้ว เหมือนอะไร ๆ จะไม่ง่ายอย่างที่คิด

เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น "ใช่ พวกเขาไม่ใช่แค่กลัวเท่านั้น แต่พวกเขายังค่อนข้างเห็นแก่ตัวอีกด้วย เราคิดว่าพวกเขาอาจจะเจรจาอะไร ๆ กับอีกฝ่ายหรือทำอะไรสักอย่าง แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย”

“แล้วเรายังต้องมุ่งหน้าไปช่วยพวกเขาอีกเหรอ? ฉันล่ะอยากฆ่าพวกนั้นแทบบ้า!” วีนัสตะโกนขึ้นด้วยความโกรธเมื่อได้ยินทุกอย่าง

“ฮ่าฮ่า… เหตุผลที่พวกเขาทำแบบนั้นมันไม่สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเราต้องทำเช่นนี้หากต้องการคนหนุนหลังในอนาคต”