มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1821

“ประการแรก เราจะสามารถฆ่าลูกศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดได้ หากเราร่วมมือกับกองทัพทั้งเก้าและจะได้ล้างแค้นให้กับตัวพวกเราเอง ประการที่สอง พวกเขาจะเป็นหนี้บุญคุณเราจากการที่เราไปช่วยพวกเขากำจัดเผ่ากระหายเลือด ซึ่งเราจะได้รับการสนับสนุนจากกองกำลังปฏิภาคีอีกด้วย ถูกต้องไหม? นี่ไม่ดีกว่าการเคลื่อนไหวโดยไม่มีจุดหมายหรอกหรือ?” เฟนด์อธิบายต่อฝูงชนโดยแจ้งให้พวกเขาทราบถึงความตั้งใจของตัวเอง “ถึงแม้ว่าเราจะไปช่วยพวกเขาแต่ก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไปช่วยตอนนี้ ปล่อยให้พวกเขาสู้กันให้ลากเลือดไปก่อน เพราะยังไงซะ กองทัพทั้งเก้าก็ได้พักผ่อนอย่างสบายใจตลอดเวลาที่เพิกเฉยต่อเราก่อนหน้านี้นี่ ถูกไหมล่ะ?”

"ถูกต้อง! เราไม่ต้องรีบรุดไปช่วยพวกเขาหรอก เราก็ต้องมีเวลาพักผ่อนอย่างสบายใจบ้างเหมือนกัน” วีนัสมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“ฮ่าฮ่า…ไปกันเถอะ ทุกคนออกจากที่นี่แล้วไปดูกันว่าระหว่างทางจะพบพรรคพวกของเราหรือไม่ เราจะรวบรวมคนของเราเข้าด้วยกัน และถ้าเราพบศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดเมื่อไหร่ เราจะฆ่าพวกเขาทันที แน่นอนว่าเราจะฆ่าคนจากดินแดนท้องทะเลด้วยหากเราได้เจอพวกเขา ผู้คนจากดินแดนท้องทะเลเป็นศัตรูของเราเสมอมา ดังนั้นการกำจัดพวกเขาทิ้งจะเป็นการดีที่สุด” เฟนด์ประกาศ ก่อนนำทุกคนบินลงจากยอดเขาไป

เป็นอย่างที่เฟนด์คาดไว้ เผ่ากระหายเลือดทิ้งศิษย์ไว้ประมาณหนึ่งพันคนที่ด้านนอกของป่าเพื่อเฝ้าระวังและป้องกันไม่ให้พวกเขาหลบหนี

“ฮ่าฮ่า! ดีที่เราอยู่ประจำการที่นี่!” ศิษย์ในขั้นที่สี่ของระดับเทพสูงสุดหัวเราะเบา ๆ “คนที่มาจากดินแดนรกร้างที่ยังมีชีวิตอยู่ในป่าแห่งนี้เหลือกันไม่มากเท่าไหร่แล้ว และพวกเขาจะไม่คงไม่รีบออกมาง่าย ๆ หรอก หากพวกเขาตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของเผ่ากระหายเลือดของเรา พวกนั้นต้องซ่อนตัวอยู่ในป่าแน่นอน ในทางกลับกัน คนของเราที่มุ่งไปยังกองทัพทั้งเก้ากำลังเผชิญกับการต่อสู้ครั้งใหญ่อีกด้วย”

"ถูกต้อง กองทัพทั้งเก้าไม่ได้อ่อนแอ และเราก็สูญเสียศิษย์ในเผ่าจากการตามล่าผู้ที่มาจากดินแดนรกร้างไปราวสองหมื่นคนแล้ว ความสูญเสียของเรานั้นยิ่งใหญ่กว่าที่เราคาดไว้มาก ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ผู้ที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุดและผู้อาวุโสลำดับที่สี่ของเราก็เสียชีวิตไปแล้วด้วย บ้าเอ๊ย! ปรมาจารย์จากกองทัพทั้งเก้าต้องช่วยพวกเขาแน่” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขณะที่เธอกำหมัดแน่น “ผู้อาวุโสลำดับที่สี่เป็นค่อนข้างเป็นคนดี ถ้าพวกเขาไม่ขอให้ฉันอยู่ต่อ ฉันจะไปร่วมฆ่าผู้ที่มาจากกองทัพทั้งเก้ากับพวกเขาด้วย ถ้าได้ฆ่าคนพวกนั้นสักสองสามคน ฉันคงรู้สึกดีขึ้น”

ผู้อาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถลึงตาไม่ต่างจากเขา “หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง พวกนี้ไม่ให้เกียรติคุณเลยสักนิด เราจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนตีระฆัง และเราจะต้องตำหนิพวกเขาให้หนัก พวกเขารีบร้อนขนาดนี้เพียงเพราะอยากจะช่วยผู้คนที่มาจากดินแดนรกร้างงั้นเหรอ? ไม่มีใครรุกล้ำเข้าไปในบริเวณนั้น รู้ ๆ กันอยู่ว่าเราไม่แข็งแกร่งเท่าเผ่ากระหายเลือด แต่เราก็ยังคิดที่จะช่วย!”

แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกผิดหวัง ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงเดินออกจากที่พักและบินไปยังจัตุรัสกว้างใหญ่ใจกลางป้อมปราการ

แต่พอพวกเขามาถึงเท่านั้น พวกเขาก็ได้รู้ว่าเผ่ากระหายเลือดนำคนของพวกเขามาเยือนพวกเขาอีกครั้ง