มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1825

ในที่สุดชายชราคนหนึ่งก็มองไปที่ลิลลี่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ลิลลี่วิเคราะห์หาทางออกและเสนอว่า “ฉันคิดว่าเรามีกันจำนวนไม่น้อยเลย แถมยังมีคนที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดหลายคน หากเราอยากที่จะรอดไปได้ เราก็ควรที่จะรีบลงจากเขาไปเสียตอนนี้เลยดีไหม? ฉันคิดว่าเมื่อเราไปถึงที่นั่น หัวหน้าตระกูลและสมาชิกของเผ่าโบราณก็คงจะรีบออกไปเช่นกัน ศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดจะไล่ตามเฟนด์และคนอื่น ๆ ไปในตอนที่พวกเขาหลบหนี ซึ่งจะทำให้เรามีโอกาสหนีออกจากป่าแห่งนี้ไปได้”

“และหลังจากนั้นเราจะไปที่ไหนกันต่อ? เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพื้นที่นี้เลยสักนิด!” ชายชราคร่ำครวญด้วยความงุนงง “นอกจากนี้คนของเราบางคนยังได้ยินศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดพูดถึงสิ่งกองกำลังภาคีอีกด้วย ดูเหมือนว่ากองกำลังภาคีนี้จะจัดตั้งขึ้นเพื่อฆ่าพวกเราซึ่งเป็นคนนอกในดินแดนนี้!”

“จริงสิ พวกเราไม่มีที่ไปนี่นา เราไม่รู้ว่ากองกำลังภาคีนี้เป็นอย่างไรและกันมากน้อยเท่าไหร่อีกต่างหาก” ลิลลี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ดวงตาของเธอจะเป็นประกายขึ้น “ฉันคิดว่านะ ตั้งแต่เผ่ากระหายเลือดโจมตีกองทัพทั้งเก้า ฉันก็ได้ยินศิษย์เผ่ากระหายเลือดบางคนพูดว่าทั้งสองฝ่ายต่างมีความแข็งแกร่งพอ ๆ กัน เช่นนั้นเราไปช่วยกองทัพทั้งเก้าดีไหม? หากเราช่วยพวกเขา พวกเขาก็จะติดหนี้บุญคุณเรา เรามีกันไม่มากนัก ดังนั้นบางทีพวกเขาอาจจะรับเราเข้าไปอยู่ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาเป็นได้”

ดวงตาของชายชราจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์เป็นประกายเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ “แผนของคุณฟังดูเข้าท่าดีเพราะที่นี่พวกเรามีกันสามหมื่นคน และพวกเราก็เป็นกองกำลังที่น่าเกรงขาม หากพวกเรากรูกันเข้าไปช่วยพวกเขาเสียเดี๋ยวนี้ กองทัพทั้งเก้าก็มีสิทธิ์ที่จะชนะ และหากพวกเขาชนะ พวกเขาจะต้องยอมให้เราอยู่กับพวกเขาแน่!”

ชายชราอีกคนเสริมขึ้น “ถูกต้อง! ที่สำคัญกว่านั้น กองทัพทั้งเก้าเราอยู่ใกล้กับป่าแห่งนี้ หากเราสามารถค้นหาสิ่งของล้ำค่าในป่านี้ได้เราก็จะพอมีหวังที่จะทะลวงเข้าสู่ระดับทะลวงวิญญาณได้ด้วย การที่เผ่ากระหายเลือดโจมตีกองทัพทั้งเก้า ก็หมายความว่าพวกเขาเป็นศัตรูกัน กองทัพทั้งเก้าอาจรับเราเข้าเป็นพวกพ้องจริง ๆ ก็ได้!”

“งั้นเราลงไปกันเลยเถอะ” ลิลลี่ชำเลืองมองสมาชิกในตระกูล เธอจึงได้ยินทุกคนเห็นพ้องต้องกัน ในที่สุด ทั้งกลุ่มก็บินลงไปจากภูเขาและเดินทางออกจากป่าอย่างรวดเร็ว ร่องรอยของพวกเขาถูกสิ่งแวดล้อมรอบกายบดบังเอาไว้

พวกเขาไม่ได้ไร้ปัญญา พวกเขาต้องการอาหารสมองจากเฟนด์

เพียงแค่มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพวกเขา เฟนด์ก็เข้าใจในความปรารถนาของพวกเขาได้เป็นอย่างดี

เขาเพียงแค่ยิ้มอย่างเฉยเมยและชี้ไปข้างหน้า “ตอนนี้ เราสูญเสียคนของเราไปหลายคน ดังนั้นเราจะบินผ่านไปอย่างช้า ๆ เราจะรอเวลาและวางเฉย เราจะลงมือก็ต่อเมื่อกองทัพทั้งเก้าพ่ายแพ้ และมาขอความช่วยเหลือจากเราเท่านั้น”