มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1901

นักสู้ที่โจมตีกองทัพทั้งเก้าถูกกำจัดไปหมดแล้ว พวกที่สามารถหลบหนีได้นั้นมีแต่พวกที่ระดับพลังยุทธต่ำต้อยเท่านั้น สีหน้าของนายท่านโลเดอร์และนายท่านแมคเคนซี่จะเป็นอย่างไรพวกเขารู้เรื่องนี้?

ในขณะนั้นนายท่านโลเดอร์และนายท่านแมคเคนซี่กำลังดื่มด้วยกันในสถานที่มั่นของกองกำลังภาคีพวกเขาได้รับข่าวชัยชนะและรู้แล้วด้วยว่าตำหนักคลื่นเมฆาไม่เหลือผู้รอดชีวิต ซึ่งถือเป็นข่าวดีสำหรับกองกำลังภาคีในเมื่อกองกำลังที่แข็งแกร่งกว่ากองทัพทั้งเก้าถูกกำจัดไปแล้ว มันก็สมเหตุสมผลที่พวกเขาจะคิดว่ากองทัพทั้งเก้าจะถูกกำจัดไปแล้วด้วยเช่นกัน

หลังจากนึกภาพเฟนด์ วู๊ดที่กำลังจะตายด้วยน้ำมือของพวกเขา นายท่านโลเดอร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะด้วยความชอบใจ เขายกแก้วขึ้นชนกับนายท่านแมคเคนซี่

“ผมเคยบอกคุณไว้ว่าไง? ไอ้สารเลวนั่นจะต้องตายด้วยน้ำมือเราแน่ ๆ ไม่ต้องกังวลเรื่องเขาอีกแล้ว เขาอยู่ในระดับเทพสูงสุดเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันชนะคนที่อยู่ในระดับทะลวงวิญญาณได้หรอก” นายท่านโลเดอร์พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ

นายท่านแมคเคนซี่พยักหน้าเห็นด้วย “ผมเห็นด้วยอย่างที่สุด! พวกเขาสร้างความวุ่นวายไว้มากมาย ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์มากแค่ไหน ในสายตาของฉันตราบใดที่เขาพัฒนาตัวเองไม่ได้เขาก็เป็นเพียงขยะไร้ประโยชน์เท่านั้น”

ทั้งสองคนหัวเราะกับสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูด หลังจากนั้นไม่นาน นายท่านแมคเคนซี่ก็ถามขึ้น “ทำไมยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับกองทัพทั้งเก้าอีก? ทำไมพวกเขาใช้เวลานานนัก? คุณคิดว่าพวกเขาประสบปัญหาอะไรหรือเปล่า”

นายท่านโลเดอร์ส่ายหน้าต่อนายท่านแมคเคนซี่ “คุณควรมีศรัทธาให้มากกว่านี้หน่อย พวกเขาคงเจออุปสรรคมาบ้างจึงทำให้ข่าวล่าช้า แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็แน่ใจว่าอุปสรรคพวกนั้นไม่มีอะไรที่พวกเขาจัดการไม่ได้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นและศิษย์ตาตี่ก็พุ่งเข้ามา จากท่าทางตื่นตระหนกของเขาทำให้เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น นายท่านโลเดอร์กระแทกแก้วลงบนโต๊ะแปดเหลี่ยมด้วยความไม่สบอารมณ์ “กล้าดียังไงถึงเสียมารยาทแบบนี้? เกิดอะไรขึ้น?!" เขาตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

ศิษย์ตาตี่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขากลืนน้ำลายก่อนจะตอบว่า “เราได้รับข่าวว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่ถูกส่งไปกำจัดกองทัพทั้งเก้าไม่ได้กลับมา มีเพียงหนึ่งหรือสองพันคนเท่านั้นที่หนีรอดจากการสังหารได้”

เมื่อได้ยินข่าว สีหน้าของนายท่านโลเดอร์และนายท่านแมคเคนซี่ก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับใบหน้าของนายท่านโลเดอร์ ความตกใจทำให้ดวงตาของเขาโตราวกับไข่ห่าน พวกเขาทุบกำปั้นลงบนโต๊ะและคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “ว่ายังไงนะ!”