มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1903

นายท่านแมคเคนซี่จ้องมองไปที่แก้วเปล่าอย่างเย็นชา “ผมไม่สนว่าคุณจะคิดยังไงเกี่ยวกับเฟนด์ วู๊ด ผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อหยุดยั้งไม่ให้เขาพัฒนาไปได้มากกว่านี้”

นายท่านโลเดอร์ขมวดคิ้วและมองไปด้านข้างซึ่งมีนายท่านแมคเคนซี่นั่งอยู่ “คุณกำลังบอกว่าคุณจะจัดการเขาเองเหรอ?”

นายท่านแมคเคนซี่พยักหน้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “คุณควรหยุดโน้มน้าวผมด้วยตรรกะไร้เหตุผลพวกนั้นได้แล้ว เด็กสารเลวนั่นไม่ใช่แมลงอ่อนแอที่เราจะสามารถบดขยี้ได้ง่าย ๆ ตอนนี้เป็นเหมือนเสือร้าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะจัดการเขาไม่ได้”

นายท่านโลเดอร์หันกลับมาและจ้องมองที่นายท่านแมคเคนซี่ด้วยสีหน้าจริงจัง นายท่านแมคเคนซี่ไม่หันกลับมามองเขาและพูดต่อไปว่า “ถ้าเราไม่จัดการเขา ต่อไปคนที่จะถูกเด็ดหัวคงเป็นเรา ดังนั้น เราควรทุ่มสุดตัวเพื่อขัดขวางเขาเอาไว้ เราจะต้องรวบรวมพลังทั้งหมดของกองกำลังภาคีเพื่อกำจัดกองทัพทั้งเก้า แม้ว่าคนอื่นจะคิดว่าเราขี่ช้างจับตั๊กแตนก็ตาม”

จำนวนผู้เสียชีวิตที่สูงของนักสู้ฝีมือดีหลายคนได้ส่งเสียงเตือนในใจของนายท่านแมคเคนซี่ เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด และตะโกนใส่ทหารยามที่อยู่ด้านนอกของประตู “ส่งข้อความถึงสมาชิกกองกำลังภาคีระดับสูงทุกคนให้มารวมตัวกันในห้องประชุม!”

ในขณะที่กองกำลังภาคีกำลังวุ่นอยู่กับการหารือถึงวิธีการโจมตีกองทัพทั้งเก้า ทว่าบรรยากาศที่เผ่าเก้าเทพนั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง นักเล่นแร่แปรธาตุกลุ่มใหญ่ที่เฟนด์ วู๊ดนำกลับมาได้บ่มเพาะโอสถจำนวนนับไม่ถ้วนในเวลาเพียงไม่กี่วัน ต้องขอบคุณโอสถเหล่านี้ เพราะพลังต่อสู้โดยรวมของเผ่าเก้าเทพได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก นักสู้ในระดับเทพขั้นสูงสุดหลายคนพัฒนามาได้ถึงระดับทะลวงวิญญาณด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าเทพีแห่งโชคจะอยู่เคียงข้างพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งนายท่านเซลเลอร์และนายท่านยาร์โบรห์ก็ตัดสินใจที่จะอยู่กับเผ่าเก้าเทพด้วย