มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1904

ผู้อาวุโสทุกคนของกองกำลังภาคีตัดสินใจที่จะเข้าร่วมการต่อสู้กับเผ่าเก้าเทพเพราะกองกำลังดังกล่าวเป็นราวกับหนามยอกอกของพวกเขา ในประวัติศาสตร์ไม่เคยมีกองกำลังใดพัฒนาได้รุดหน้าเท่ากับเผ่าเก้าเทพ

เฟนด์ วู๊ดทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยโดยไม่ได้พักมาตั้งแต่ที่เขาพัฒนาไปอีกขั้นและเลื่อนระดับเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุขั้นต้นระดับสี่ได้สำเร็จ เขาบ่มเพาะโอสถที่เขาใช้อย่างต่อเนื่องเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะของตัวเอง

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงเจ็ดวัน จากขั้นที่เจ็ดในระดับทะลวงวิญญาณ เขาก็ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นที่เก้าในระดับทะลวงวิญญาณแล้ว ขั้นที่เก้าในระดับทะลวงวิญญาณคือเพดานสูงสุดของโลกนี้ในการจัดอันดับอำนาจ และปรมาจารย์ของกองกำลังที่ยิ่งใหญ่ส่วนใหญ่ก็อยู่ในขั้นเดียวกันนี้

หลังจากถึงขั้นที่เก้าระดับทะลวงวิญญาณแล้ว เฟนด์ วู๊ดก็กำหมัดโดยไม่รู้ตัวและรู้สึกได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่ไหลออกมาจากปลายนิ้วของเขา เฟนด์ วู๊ดคนปัจจุบันมีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับนักสู้ขั้นสองหรือสามระดับนฤพาน น่าเสียดายที่ไม่มีนักสู้คนใดอยู่ในระดับนฤพาน ซึ่งก็หมายความว่าเขาแข็งแกร่งที่สุดในโลกของแคทธีเซีย

เขาเฝ้ารอการต่อสู้กับกองกำลังภาคีและในขณะที่เขากำลังวาดฝันถึงเรื่องนี้ เควิน คาเบลโลผู้ตื่นตระหนกก็รีบก้าวเข้ามา เมื่อเขาเห็นเฟนด์ วู๊ดดวงตาของเขาก็เป็นประกายราวกับว่าได้พบผู้ช่วยชีวิต “เราได้รับรายงานว่ามีนักสู้กลุ่มใหญ่รวมตัวกันที่ด้านนอกของเผ่าเก้าเทพ พวกเขาไม่ได้ปกปิดรัศมีของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ซึ่งเมื่อพิจารณาจากความรู้สึกแล้ว พวกเขาคงวางแผนที่จะกวาดล้างพวกเราทั้งหมดให้สิ้นซากเป็นแน่!”

สีหน้าของเควิน คาเบลโลดูซีดเซียวยิ่งขึ้นหลังจากส่งข่าวเสร็จ แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มขี้เล่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฟนด์ วู๊ด 'เขายังคงยิ้มในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร? เขาควรที่จะกังวลเกี่ยวกับการโจมตีที่กำลังจะมาถึงไม่ใช่หรือ?’ เควินได้แต่สงสัยกับตัวเอง

เขาทรุดฮวบลงกับพื้นราวกับลูกโป่งหมดลม ดูคล้ายกับเขาต้องใช้ความพยายามทั้งหมดของตัวเองเพื่อรายงานข่าวอันน่าสยดสยองนี้ ด้วยพลังการต่อสู้โดยรวมของศัตรู ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นักสู้ขั้นที่เก้าในระดับทะลวงวิญญาณเพียงไม่กี่คนสามารถทำลายล้างทั้งกองทัพให้ลงไปกองกับพื้นได้ด้วยซ้ำ ต่อให้เขาจะมั่นใจในความสามารถของเฟนด์ วู๊ด แต่เขาก็ยังรู้สึกสิ้นหวังกับการสังหารหมู่ที่กำลังจะเกิดขึ้นจากฝีมือของกองกำลังภาคีอยู่ดี

เขาคิดว่าเฟนด์ วู๊ดจะตระหนักถึงความเลวร้ายของสถานการณ์ เมื่อเขาอธิบายทุกอย่างให้ชายหนุ่มฟัง แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นว่ารอยยิ้มขี้เล่นยังคงปรากฏบนใบหน้าของเฟนด์ วู๊ดราวกับว่าเขาไม่เคยพูดอะไรออกไป