มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1941

“เขาคงมาจากต่างบ้านต่างเมือง เพราะหากเป็นคนจากเมืองนี้เขาคงไม่มั่นใจขนาดนั้น คนไม่รู้จะเรียกว่าโง่เขลาได้ยังไง”

สีหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยวมากขึ้นหลังจากคำสบประมาทลอยเข้าหูอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเขาเริ่มสั่นด้วยความโกรธ และดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่จ้องมองไปที่ฝูงชนด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แต่ความพยายามของเขาไร้ผลเพราะไม่มีใครสนใจความโกรธของเขา จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกราวกับว่าทุกคนที่นั่นตบเขาจนสะบักสะบอม สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เฟนด์ถอนหายใจเบา ๆ กับความคิดที่ความเป็นจริงของทุกคน ผู้ที่แข็งแกร่งจะได้รับการเชิดชูตลอดไปในขณะที่ผู้อ่อนแอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากต้องเลียรองเท้าของผู้แข็งแกร่ง แต่ก็อีกนั่นแหละ ฝูงชนอาจพูดถูกเพราะเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่เคยผ่านความยากลำบากใด ๆ มาก่อน ดังนั้นเขาจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครก้าวขึ้นไปทดสอบเป็นคนที่สอง แม้ว่าทุกคนจะหัวเราะเยาะผลลัพธ์ของชายหนุ่ม แต่พวกเขาก็ ได้รับบทเรียนราคาแพงเช่นกัน เพราะท้ายที่สุด ระดับการบ่มเพาะของชายหนุ่มนั้นอยู่ในขั้นต้นของระดับแรกกำเนิด ทั้งที่นักสู้หลายคนยังอยู่ในขั้นสูงของระดับติดตัวและมาที่นี่เพราะต้องการเสี่ยงโชค

แอมโบรสกวาดตามองฝูงชนด้วยใบหน้านิ่ว “ไม่มีใครอยากทดสอบต่อ? ไม่มีใครเลยเหรอ? ถ้าไม่มีใครขึ้นมาฉันจะถือว่าเป็นการยอมแพ้โดยสมัครใจ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณกำลังรออะไรอยู่ แต่รอไปแล้วจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าเหรอ? การรอจะช่วยให้พวกคุณผ่านการทดสอบหรือไง”

แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะดูใจร้ายไปหน่อย แต่มันก็ได้ผลดี ฝูงชนตระหนักว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้องต่อให้รอต่อไปก็ไม่ได้ช่วยให้พวกเขาผ่านการทดสอบ ในไม่กี่วินาทีต่อมา แบร์ดีเดินไปหาออบซิเดียนในขณะที่ฝูงชนมองตามเขาเป็นตาเดียว

เขาเป็นนักสู้อีกคนที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ว่าเขามีสิทธิ์ที่จะมั่นใจขนาดนี้หรือไม่ เขาส่งเสียงดังและกำหมัดแน่น แสงสีทองเริ่มส่องลงมาเหนือพวกเขา มีงูสีทองตัวใหญ่สองตัวบินวนอยู่เหนือพวกมันเล็กน้อย ก่อนจะห่อหุ้มกำปั้นของแบร์ดีด้วยพลังงานที่หนาทึบ

แบร์ดีหรี่ตา กัดฟัน และคำราม ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน เขาต่อยออบซิเดียนตรงหน้า จนมันส่งเสียงดังอีกครั้งเมื่อตะเกียงเหนือออบซิเดียนสว่างขึ้น