มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1969

“แม้แต่พวกเราที่เข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์ในรอบปกติก็ไม่กล้าอ้างตัวเองว่าสามารถเป็นหนึ่งในศิษย์ภายนอกสองร้อยคนแรกได้ภายในหกเดือน”

หลังจากที่ชายผู้มีตาสามเหลี่ยมพูด ผู้ติดตามทั้งสองก็พูดพร้อมกันทันทีว่า “ใช่แล้ว! นายมันก็แค่คนโง่ที่ดีแต่คุยโว นายมันทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก โล่มนุษย์อย่างพวกนายมีสิทธิ์อะไรเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับศิษย์พี่เวสลีย์? ฉันจะบอกนายให้นะ ศึกระหว่างตำหนักกำลังจะเกิดขึ้นและเราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราจะรอดชีวิตไปได้หรือเปล่า ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าใครให้ท้ายพวกนายในการคุยโวแบบนี้”

ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมเย้ยหยันอย่างเย็นชาและมองไปที่ศิษย์ภายนอกที่เพิ่งได้รับคัดเลือกด้วยสายตารังเกียจ “หนุ่มน้อย อย่าแม้แต่จะพูดถึงการแข่งกับศิษย์พี่เวสลีย์เลย ฉันจะให้เวลานายหกเดือนก่อนที่นายจะต่อสู้กับศิษย์น้องของฉันในสนามประลองเดิมพันถึงตอนนั้นนายคงไม่อาจแม้แต่จะรับมือกับเขาได้ถึงห้ากระบวนท่าด้วยซ้ำ ต่อให้เราจะให้โอกาสนายโจมตีล่วงหน้าสามกระบวนท่าก็ตาม”

เหล่าศิษย์ภายนอกที่ได้รับคัดเลือกใหม่ใบหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่มีใครกล้าตอบโต้อะไร แม้แต่ศิษย์ภายนอกที่กล้าจะต่อปากต่อคำก่อนหน้านี้ก็ยังเงียบและสีหน้าเปลี่ยนจากแดงเป็นม่วง

สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก หากเขายังพูดต่อ เขาจะต้องลงเอยด้วยการประลองยุทธกับศิษย์ภายนอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายที่มีดวงตารูปสามเหลี่ยม แม้ว่าเขาจะกล้าหาญ แต่เขาก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ด้วยเหตุนี้ แรงกระตุ้นของศิษย์ภายนอกที่เพิ่งได้รับคัดเลือกจึงมลายหายไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขารู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะดวลกับคนเหล่านี้

เวสลีย์ไม่ได้ให้ความสนใจกับผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาเท่าไหร่มาตั้งแต่ต้น เนื่องจากความสนใจทั้งหมดของเขาพุ่งไปที่เฟนด์ ในทางกลับกัน เฟนด์มองพวกเขาทั้งสี่อย่างเย็นชา

แม้ว่าทั้งสี่คนนี้จะมีแรงกดดันที่แข็งแกร่งกว่าเมื่อเทียบกับศิษย์ภายนอกทั่วไป แต่เฟนด์ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกเขามากนัก เวสลีย์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเฟนด์สงบนิ่งเพียงใด

เขาคำรามเสียงดัง “นี่นายว่าไงนะ? กล้าดียังไงมาต่อปากต่อคำฉัน!”

ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมก็เบิกโพลงราวกับว่าสิ่งที่เฟนด์พูดกำลังทำให้เขาขุ่นเคืองใจ “ไอ้โง่นี่มาจากไหน? แกกล้าดียังไงที่ดูหมิ่นศิษย์พี่เวสลีย์? แกกำลังหาเรื่องตายรึไง?!”

เฟนด์ไม่แม้แต่จะมองพวกเขาสองคน เขามองไปทางอื่น “ฉันว่าพวกนายสองคนนี่ไม่มีหัวคิดเอาซะเลย ทำไมต้องมาอวดเบ่งตัวเองที่นี่ด้วย? เราเป็นศิษย์ภายนอกกลุ่มใหม่ที่เพิ่งได้รับคัดเลือกเข้ามาและเราก็เพิ่งได้เข้าร่วมในตำหนักสองกษัตริย์เพียงวันเดียว ถ้าพวกนายอยากจะอวดเบ่งตัวเองจริง ๆ ทำไมเจ้าไม่ไปอวดเบ่งกับศิษย์ภายนอกคนอื่น ๆ กลุ่มอื่น ๆ ล่ะ?”