มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1970

คำพูดของเฟนด์ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนในหมู่ศิษย์ภายนอก บรรดาผู้ที่แต่เดิมได้แต่สงบปากสงบคำรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นในทันที

"จริงด้วย! พวกนายรู้สึกภูมิใจที่ทำให้พวกเราอับอายได้อย่างนั้นเหรอ? ต่อให้นายจะเป็นคนที่แข็งแกร่งและเป็นหนึ่งในสองร้อยอันดับแรกของศิษย์ภายนอก แต่เราเพิ่งเข้าร่วมตำหนัก ศิษย์ศิษย์พี่ที่เข้าร่วมตำหนักมานานกว่าพวกนายเคยทำให้พวกนายขายหน้าตอนที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของตำหนักหรือไง?”

"ใช่แล้ว! พวกนายก็ทำได้แค่แกล้งพวกเราเท่านั้นแหละ!”

เวสลีย์โกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาเย้ยหยันและเชิดหน้าอย่างหยิ่งยโส “อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพวกนาย พวกนายคิดว่าตัวเองมีค่าพอหรือไง? พวกนายก็เป็นแค่ของลดราคาตอนเปลี่ยนฤดูก็เท่านั้นแหละ หากไม่มีเรื่องศึกระหว่างเผ่าปฐมหายนะและตำหนักสองกษัตริย์ คิดว่าคนอย่างพวกนายจะมีโอกาสเข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์รึไง!”

จากนั้นเวสลีย์ก็หันหน้าไปทางเฟนด์และความเกลียดชังในดวงตาตรงไปที่เฟนด์ราวกับดาบอาบยาพิษ แต่ก็ดูเหมือนว่าเฟนด์จะไม่ได้รับผลกระทบการจ้องมองเวสลีย์ เขายังคงสงบนิ่ง

จู่ ๆ เวสลีย์ชี้ไปที่ห้องด้านหลังของเฟนด์ “นายไม่คู่ควรที่จะได้เป็นเจ้าของห้องส่วนตัว ในตำหนักสองกษัตริย์แห่งนี้มีห้องส่วนตัวสำหรับศิษย์ภายนอกทั้งหมดเพียงสามสิบห้องเท่านั้น นายมีคุณสมบัติหรือความสามารถอะไรที่ทำให้นายมีสิทธิ์ได้ครอบครองห้องส่วนตัวนี้”

หลังจากได้ยินคำพูด เฟนด์ก็เข้าใจทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขาสงสัยว่าทำไมคนอย่างเวสลีย์ถึงจงใจมาทำให้พวกเราขายหน้าอย่างไม่มีปีมีขลุ่ยที่นี่ เพราะอย่างไรเสียหากมีคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เขาก็มีแต่จะต้องอับอาย

เว้นแต่เวสลีย์จะเป็นคนหยิ่งยโสและต้องการเติมเต็มความเพ้อฝันและความปรารถนาของเขา เฟนด์เดาถูกเรื่องที่เวสลีย์ไม่ได้มาที่นี่แค่เพราะเขาว่าง แต่เป็นเพราะเขาต้องการห้องส่วนตัวนี้ที่เฟนด์เป็นเจ้าของแทน

ในที่สุดก็มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างบนใบหน้าที่สงบมาตั้งแต่ต้นของเฟนด์ รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา และนั่นทำให้ทุกคนรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก เฟนด์ยังจ้องมองที่เวสลีย์อย่างเย็นชา

“คิดว่าฉันโง่หรือไง? นายต้องการให้ฉันยอมเข้าสนามประลองเดิมพันกับนายแลกกับผลึกวิญญาณระดับต่ำกว่าเพียงห้าสิบชิ้นงั้นเหรอ?”

เวสลีย์พยักหน้า “นายเป็นพวกหยิ่งยโสในศักดิ์ศรีของตัวเองมากไม่ใช่เหรอ? ด้วยตัวตนของนายแล้วนายไม่คิดว่านายจะสามารถจัดการฉันได้หรือไง? ไม่ว่านายจะภูมิใจหรือมีความคิดอะไรอยู่ก็ตามที ทำไมนายเข้าร่วมในในสนามประลองกับฉันเพื่อพิสูจน์ตัวเองดูล่ะ?”

ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมพูดแทรกขึ้นมา “ในความเห็นของเรา พวกนายก็เข้ามาเป็นแค่โล่มนุษย์เท่านั้นและนายก็เป็นแค่โล่มนุษย์ที่ใหญ่กว่าคนพวกนี้อยู่นิดหน่อย แน่นอน นั่นคือสิ่งที่เราคิด ถ้านายอยากลบคำสบประมาทของเรา ทำไมไม่ลองพิสูจน์ตัวเองด้วยการกระทำดูล่ะ? การประลองกับศิษย์พี่เวสลีย์ในสนามประลองเดิมพันจะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของนาย”