มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2009

แม้เขาจะบอกไม่ได้ว่าความมั่นใจของเฟนด์มีต้นสายปลายเหตุมาจากการที่เขามีแผนดี ๆ ไว้ในใจหรือเป็นเพราะเขากำลังเล่นละครอยู่กันแน่ แต่คนส่วนใหญ่ที่นั่นคิดว่าเฟนด์กำลังเล่นละครอยู่และรู้สึกเกลียดชังเขา

เวสลีย์จ้องมองมาที่เขาตั้งแต่ที่ก้าวลงมาจากลานประลอง เขาเดาว่าแม้อีกฝ่ายจะทำเฉยแต่เฟนด์คงจะกลัวจนสติแตกและไม่สบอารมณ์อย่างหนัก “เขาต้องแสร้งทำเป็นไม่กลัวแน่ ๆ! ไม่มีทางที่เขาจะไม่กลัว เขาต้องเล่นละครได้ดีกว่าต่อสู้แน่นอน”

เวสลีย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังไปทั่วและทำให้คนอื่น ๆ ที่ได้ยินมันมองไปที่เฟนด์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น กิริยาที่สงบเกินไปของเฟนด์ทำให้พวกเขาฟันธงเลยว่าเขาต้องกำลังแสร้งทำเป็นไม่กลัวอย่างแน่นอน เพราะเขาไม่แยแสว่าเฟนด์จะคิดยังไงกับพวกเขา ก่อนที่จะเริ่มหันมาสนใจเรื่องนี้ทีละน้อย

“ฮึ การที่ต้องเห็นเขาสงบนิ่งขนาดนี้ทำให้ฉันทนไม่ได้! ถ้าเขาจะสงบแบบนี้โดยที่ยังไม่ได้เห็นสิ่งที่ศิษย์พี่เวสลีย์ฉันก็คงพอเข้าใจได้อยู่หรอกนะ แต่ในเมื่อทุกคนก็รู้กันหมดว่าพลังของศิษย์พี่เวสลีย์สามารถจัดอยู่ในร้อยอันดับแรกในหมู่ศิษย์ภายนอกแบบพวกเราได้เลยแท้ ๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอยู่ได้”

“เขาคงทำแบบนี้เพราะรักในศักดิ์ศรีของตัวเองล่ะมั้ง ไม่ว่าเขาจะรู้สึกกลัวแค่ไหน เขาก็คงไม่ยอมแสดงให้คนนอกเห็นหรอก นี่แหละที่จะทำให้เขายิ่งกลายเป็นตัวตลกของทุกคน”

“ใช่ เขาก็เป็นได้แค่ตัวตลกนั่นแหละ! สมองเขาคงมีปัญหาแน่ ๆ”

มุมริมฝีปากของโนเอลกระตุกอีกครั้ง เขากระซิบกับเฟนด์ว่า “นี่นายไม่กลัวเขาจริง ๆ เหรอ? เวสลีย์ตั้งใจที่จะทำให้เดลขายหน้ามาตั้งแต่แรก เครื่องหมายกากบาทบนหน้าอกของเดลไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเขา กับเดลเขายังทำแบบนั้นได้ ลองคิดดูสิว่าเขาจะทำอะไรกับนาย?”

“แล้วไงล่ะ?” เฟนด์ถามด้วยเสียงที่ต่ำพอ ๆ กันทั้งยังมีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า