มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2054

ดังนั้นพวกเขาจึงใช้ชีวิตอยู่กันอย่างสันติมาได้หลายปี บางครั้งสำนักสหัสบรรณก็เชิญศิษย์มากฝีมือของสำนักวายชนม์มาเองด้วยซ้ำ

“พวกเขามาทำอะไรที่นี่? พวกเขามาที่นี่เพื่อล่าสัตว์อสูรด้วยเหรอ? พวกเขามาที่นี่ได้ยังไง?” เฟนด์ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

จากมุมมองด้านภูมิศาสตร์ รัฐเวสต์ เซอร์ซีเป็นอิสระจากทวีปอื่น ๆ มันถูกล้อมรอบไปด้วยทะเล หากต้องการออกจากรัฐเวสต์ เซอร์ซีก็ต้องใช้ผนึกเวทย์ย้ายสสาร เนื่องจากรัฐเวสต์ เซอร์ซีล้อมรอบด้วยทะเล ทำให้สำนักวายชนม์ต้องฝ่าป่าดงอสูรมาเพื่อมาถึงที่นี่

แต่ป่าดงอสูรครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ และพื้นที่ส่วนกลางของภูเขาก็เต็มไปด้วยสัตว์อสูรที่ทรงพลัง สัตว์อสูรที่ทรงพลังเหล่านี้หวงอาณาเขตมาก ถ้าใครกล้าย่างเท้าเข้าไปในเขตแดนของพวกมัน พวกเขาเหล่านั้นจะต้องถูกสัตว์อสูรที่ดุร้ายเหล่านี้เข้าโจมตีอย่างแน่นอน

แม้ว่าการบ่มเพาะของพวกเขาจะอยู่ในระดับผลึกวสันต์แล้ว แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะฝ่าด่านสัตว์อสูรที่อยู่ในภูเขามาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่พวกเขาล้วนแต่จะต้องประหลาดใจกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย ณ ที่แห่งนี้

สีหน้าของเจดดูหวาดกลัว “โชคดีที่ฉันจำเครื่องแบบของพวกเขาได้หลังจากได้เห็นศิษย์ของพวกเขาในงานเลี้ยงครั้งหนึ่ง อันที่จริง พอมาคิด ๆ ดูแล้ว พวกเขาไม่ได้ข้ามป่าดงอสูรมาแน่นอน พวกเขาไม่มีทางกล้าพอที่จะทำอะไรแบบนั้น”

เฟนด์ยิ่งรู้สึกงงงวยมากขึ้นหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขากะพริบตาแล้วถามว่า “แล้วพวกเขามาที่นี่ได้อย่างไร? พวกเขาใช้ผนึกเวทย์ย้ายสสารงั้นหรือ? สำนักสหัสบรรณจะไม่รู้เลยหรือว่ามีคนเข้ามายังดินแดนของพวกเขา หากอีกฝ่ายใช้ผนึกเวทย์ย้ายสสาร?”

สีหน้าของดไวท์และเจดมืดลง และเจดเหลือบมองไปที่อัลเบี้ยนถึงยังหมดสติอยู่ “เราสามคนมาที่ป่าดงอสูรเพื่อล่าสัตว์อสูรและสิ่งต่าง ๆ ก็เท่านั้น ในช่วงสองสามวันแรกไม่ค่อยราบรื่นนัก เมื่อวานฉันพบว่าศิษย์ของสำนักวายชนม์กำลังทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ โดยถือธงเวทย์อยู่ในมือ ขณะที่ออกไปสำรวจรอบ ๆ พื้นที่ หลังจากที่เราเข้าไปในป่าได้ราวร้อยไมล์แล้ว” เขาพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หน้าอกของเจดกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนัก เมื่อเขากล่าวถึงส่วนถัดไปของเรื่องราว และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เผชิญกับศิษย์ของสำนักวายชนม์ที่นี่ จึงรู้สึกตกใจมากเสียจนลืมซ่อนพลังของตัวเอง ที่พวกเขาค้นพบเราก็เป็นความผิดของฉันทั้งหมด พวกเขาพุ่งเข้าหาเราพร้อมสรรพาวุธโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ยิ่งไปกว่านั้นนักสู้ที่อยู่ในระดับผลึกวสันต์ก็พุ่งเข้าใส่ฉันเช่นกัน”

สีหน้าของเจดดูหวาดหวั่น ดวงตาของเขาแดงก่ำและทั้งหมดที่พวกเขาได้ยินก็คือน้ำเสียงของความรู้สึกผิดอย่างหนัก เฟนด์รู้สึกว่าเป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกผิดที่ไม่อาจสงบสติอารมณ์เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดได้ สิ่งต่าง ๆ คงไม่จบลงเช่นนี้หากเขาซ่อนตัวทันท่วงที