มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2055

เจดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดต่อ “ลำพังฉันรู้แล้วว่าฉันแย่แน่และไม่อยากดึงใครเข้ามาเกี่ยวด้วย ฉันจึงหันหลังวิ่งหนี แต่ศิษย์พี่อัลเบี้ยนเป็นห่วงที่ฉันไม่ได้กลับเข้าไปรวมกลุ่มตามเวลานัดหมาย เขาจึงมาตามหาฉันและนั่นทำให้เขาถูกลากเข้าไปพัวพันด้วย

ศิษย์พี่อัลเบี้ยนทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฉัน ศิษย์พี่ดไวท์ก็เช่นกัน โชคดีที่ศิษย์พี่อัลเบี้ยนมีเครื่องมือที่สามารถป้องกันการโจมตีของนักสู้ระดับผลึกวสันต์ได้ แต่ถึงอย่างนั้น พวกเราก็ยังบาดเจ็บสาหัส และจะหนีไปได้ก็ต่อเมื่อโยนเครื่องไม้เครื่องมือต่าง ๆ ออกไปเพื่อขัดขวางพวกเขา…”

ทันใดนั้น ราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างอัลเบี้ยนเริ่มไออย่างรุนแรงและมีเลือดไหลออกมาจากมุมริมฝีปากของเขา ดวงตาที่ปิดสนิทของเขากระตุก ทั้งเจดและดไวท์รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเขาเพื่อทำให้บาดแผลทุเลาลงด้วยพลังที่แท้จริงของพวกเขาเอง อัลเบี้ยนกระแอมอีกสองสามครั้งก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขายังคงอ่อนแอมาก

“ศิษย์พี่อัลเบี้ยนรู้สึกยังไงบ้าง? ดีขึ้นหรือยัง?" เจดถามอย่างกังวลใจ

อัลเบี้ยนพยักหน้าอย่างยากลำบาก แม้ในช่วงเวลาเช่นนี้ เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจสลายได้ยิ่งกว่าการร้องไห้เสียอีก “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไร ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน…?"

เจดรีบบอกทุกอย่างแก่เขาจนหมดเปลือก ใบหน้าของอัลเบี้ยนมืดลงเมื่อตระหนักว่าพวกเขายังคงอยู่ใน ป่าดงอสูร ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย เขาคว้าคอเสื้อของเจดและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ทิ้งฉันไว้ซะ แล้วรีบหนีออกไปจากที่นี่! พวกเขาจะไม่หยุดไล่ล่าเราจนกว่าเราจะตายกันหมด” เขาไออย่างรุนแรงอีกครั้ง

ความตื่นตระหนกจะทำให้ทุกอย่างพังไม่เป็นท่า จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนซึ่งทำให้เจดและดไวท์ลุกขึ้นยืนตามเขาในขณะที่มองเขาด้วยสีหน้าสงสัย

“เราต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ถ้ามัวแต่ชักช้าเราจะยิ่งออกไปจากป่าดงอสูรได้ยากกว่าเดิม” เฟนด์พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

ใบหน้าของเจดมืดลง เขามองไปที่อัลเบี้ยนซึ่งกำลังหมดสติและรู้ว่าเฟนด์พูดถูก ไม่ว่าจะลากอัลเบี้ยนไปด้วยกันอย่างยากลำบากแค่ไหน เขาก็ต้องยอม เพื่อที่จะเลี่ยงปัญหาที่ใหญ่กว่านี้