มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2056

“ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้” แนชพูดอย่างจริงจัง ทุกคนหันมามองเขาด้วยสายตาสับสน

แนชไอและอธิบายต่อไป “ที่ฉันหมายถึงก็คือ เราต้องแน่ใจว่าบริเวณโดยรอบปลอดภัยก่อนออกเดินทาง พวกคุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าพวกเขาจะทำทุกวิธีทางที่จะฆ่าพวกคุณทุกคนเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะกลับไปรายงานเรื่องพวกเขาไม่ได้? แม้ว่าเราจะอยู่รอบนอกของป่า แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่หมายตาให้สถานที่นี้เป็นจุดสังเกตการณ์”

สิ่งที่แนชฟังดูมีเหตุผล พวกเขาสบตากันและสีหน้าของพวกเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้น พวกเขาไม่สามารถรีรอต่อไปได้อีกแล้ว แต่พวกเขาก็จากไปเช่นนั้นไม่ได้เช่นกัน

เฟนด์ขมวดคิ้วและตัดสินใจ “เอาแบบนี้ดีไหม? ฉันจะออกไปสำรวจบริเวณโดยรอบเพื่อหาทางหนี และเราจะออกเดินทางกันภายในสองชั่วโมง” โดยไม่รอคำตอบ เขาหันหลังเตรียมจะออกจากถ้ำแต่ถูกดไวท์ห้ามไว้

“ให้ฉันไปแทนแล้วกัน ฉันได้ฝึกฝนทักษะยุทธพิเศษมาและทักษะการรับรู้ก็เฉียบคม หากมีศัตรูอยู่รอบ ๆ ฉันจะรู้ทันทีและจะได้ถอยกลับมาได้อย่างปลอดภัย ยิ่งไปกว่านั้นการบ่มเพาะของนายก็อยู่ในขั้นแรกระดับแรกกำเนิดเท่านั้น อีกอย่าง ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว” เขาพูดขณะลุกขึ้นยืน เขาปัดเศษหญ้าจากก้นของตัวเอง

เฟนด์พยักหน้า เขาไม่จำเป็นต้องแข่งกับอีกฝ่ายในเรื่องนี้เพราะอีกฝ่ายมีทักษะยุทธพิเศษในการสอดแนมสิ่งต่าง ๆ

เจดพยักหน้าให้ดไวท์เช่นกัน “ฝากศิษย์พี่อัลเบี้ยนไว้กับผม โปรดระวังตัวและกลับมาให้เร็วที่สุด”

ในที่สุดหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก ดวงตาของเฟนด์หรี่ลงและมองไปที่ผนึกเวทย์ป้องกันขนาดเล็กในมือของเขาตามสัญชาตญาณ เพื่อให้เวทย์ป้องกันมีประสิทธิภาพ จำเป็นต้องใช้ผนึกป้องกันสองชุดร่วมกัน ชุดหนึ่งถูกวางไว้ด้านนอกและอีกชุดจะถูกเก็บไว้ที่ข้างกายของผู้ใช้งาน

กระดานเวทย์ป้องกันที่อยู่ในมือของเขาไม่เพียงทำหน้าที่เป็นสัญญาณเตือนภัยเท่านั้น แต่ยังสามารถส่งสัญญาณภาพออกออกไปได้อีกด้วย ปรากฏร่างหนึ่งวิ่งผ่านพื้นที่ที่จัดตั้งเวทย์ป้องกันเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นลักษณะของร่างนั้นได้อย่างเด่นชัด แต่เขาก็โล่งใจทันทีที่จำเครื่องแบบของสำนักสหัสบรรณได้

เจดรีบไปที่ทางเข้าเพื่อต้อนรับการกลับมาของดไวท์ เขาดูตื่นตระหนกกว่าเดิมและร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษใบไม้ใบหญ้า เส้นผมของเขาสกปรกไปหมดแถมร่างกายก็ซีดเผือดไร้สีสันจนแผ่รัศมียะเยือกออกมา