มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2059

“เราทุกคนรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ในตอนนี้คือการหาทางออก แต่เราจะออกไปได้ยังไงในเมื่อมีศิษย์ของสำนักวายชนม์อยู่ข้างนอกมากมายขนาดนั้น” ดไวท์ถามอย่างหมดหนทางหลังจากดูแผนที่

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตำแหน่งวงกลมซึ่งเป็นที่ที่พวกเขาอยู่ “นอกจากถ้ำนี้แล้วแถวนี้ก็ไม่มีที่ซ่อนตัวที่อื่นอีก ที่เดียวที่เราจะไปได้คือหน้าผาตรงจุดนี้ แต่โอกาสที่เราจะตายถ้าเราตกลงไปตรงนั้น ดังนั้นเราอาจจะทำได้แค่รออยู่ตรงนี้ต่อไป”

หลังจากพูดจบ ดไวท์ก็ดูสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ เมื่อเจออุปสรรคหนักหนา แต่คราวนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าพวกเขาถูกต้อนจนหลังชนฝาเสียแล้ว แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะยังปลอดภัยดี แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอดภัยอย่างนี้ไปอีกนานเพียงใด

ทันใดนั้น กระดานเวทย์ป้องกันขนาดเล็กของเฟนด์ก็เปล่งแสงสีแดงออกมา เขารีบวางแผนที่ลงและไปที่กระดานเพื่อทำการร่ายผนึกเวทย์ แสงเปลี่ยนเป็นสีขาวและปรากฏภาพเคลื่อนไหวใช้อยู่เหนือกระดาน

พวกเขาจำสถานที่ที่พวกเขากำลังมองดูได้ทันที สถานที่ดังกล่าวอยู่ห่างจากถ้ำไปประมาณหนึ่งร้อยหลา และภาพเคลื่อนไหวก็แสดงให้เห็นว่ามีคนประมาณยี่สิบคนในแนวราบกำลังมุ่งตรงมายังจุดที่พวกเขาอยู่ ชายที่อยู่ตรงกลางของแถวสวมหน้ากากแปลก ๆ หน้ากากนั้นทำจากกระดูกและมีอักษรรูนสีโลหิตเขียนอยู่ทั่ว

เจดพรวดขึ้นจากพื้นทันทีที่เห็นบุคคลดังกล่าว “เขาเป็นนักสู้ระดับผลึกวสันต์!”

ศัตรูของพวกเขาใกล้เข้ามามากขึ้นและนั่นทำให้เฟนด์ใจเต้นแรงในขณะที่สีหน้าของเขามืดมน ชายสวมหน้ากากถือเชือกสีโลหิตอยู่ในมือ และสัตว์อสูรซึ่งมีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของความสูงมนุษย์โดยเฉลี่ย ก็ถูกล่ามไว้ที่ปลายเชือกนั้น

แม้ว่าหมายักษ์ตาเดียวจะไม่ชนะในการต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ แต่มันก็สามารถแกะรอยคนตามความผันผวนของพลังที่แท้จริงของบุคคลนั้นได้ ด้วยดวงตาขนาดเท่าฝ่ามือของมัน มันสามารถค้นหาร่องรอยของบุคคลนั้นได้โดยอาศัยความผันผวนของพลังงานที่แท้จริงที่เหลืออยู่ของบุคคลนั้น นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมสำนักหลายแห่งจึงนิยมเลี้ยงหมายักษ์ตาเดียวไว้สักฝูง

เลือดในกายของพวกเขาเย็นยะเยือกในทันทีที่เห็นหมายักษ์ตาเดียว จากนั้นพวกเขาก็เห็นชายสวมหน้ากากหยิบผ้าออกมาและถือไว้เบื้องหน้าหมายักษ์ตาเดียวตัวนั้น ดวงตาขนาดใหญ่เปล่งอักษรรูนสีแดงเข้มออกมา และอักษรรูนเหล่านั้นก็ล่องลอยไปในอากาศราวกับว่าพวกมันถูกผ้าผืนนั้นชี้ทางไป และเริ่มลอยละล่องอยู่บนผ้าชิ้นเล็ก ๆ

ใบหน้าของดไวท์มืดมนราวกับกลางคืน และเขาก็รีบหันไปมองอัลเบี้ยนที่ยังไม่ได้สติ “นั่นเป็นชิ้นส่วนจากเสื้อตัวในของศิษย์พี่อัลเบี้ยน! มันบังเอิญขาดในระหว่างการต่อสู้กับคนพวกนี้ ฉันมั่นใจในเรื่องนี้อย่างที่สุด!”