มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2074

“ฉันไม่ได้เห็นคนไร้เดียงสาอย่างนายมาหลายปีแล้ว”

เฟนด์ยังคงไม่ยี่หระ เขารู้ว่าเจดกำลังหมายถึงอะไร แต่เขาก็ไม่คิดที่จะเถียงด้วย เจดยืดร่างกายของเขาก่อนที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสกับอากาศที่เฟนด์เหวี่ยงหมัดใส่เข้าไป ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมและก็ดูคล้ายกับสภาพแวดล้อมโดยรอบมันยังดูไม่ต่างไปจากพื้นที่ปกติ

“เลิกดื้อได้แล้ว” เจดพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจอีกฝ่าย “นายทำอะไรไม่ได้หรอก ฉันอาจไม่รู้ว่าเมื่อร้อยปีก่อนศิษย์อาวุโสการ์ดเนอร์แข็งแกร่งแค่ไหน แต่ฉันแน่ใจว่าเขาแข็งแกร่งกว่านายหลายพันเท่าทีเดียว ขนาดเขายังออกจากที่นี่ไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับนายล่ะ!”

เฟนด์ได้แต่เลิกคิ้วและยังเงียบอยู่อย่างนั้น

สำหรับเจดแล้ว จากปฏิกิริยาของเขาดูเหมือนว่าเฟนด์จะไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ เขาคิดว่าเฟนด์คงบ้าไปแล้ว เขาหันกลับมาและยักไหล่ให้ดไวท์ “ช่างเถอะ พูดไปก็ไม่ได้อะไรหรอก หมอนี่บ้าไปแล้ว!”

เฟนด์หันหลังกลับและไม่สนใจว่าทั้งสองคนจะคิดอย่างไรกับเขา เขาหายใจเข้าลึก ๆ และร่ายผนึกอักษรรูนสีดำอมเทาอย่างต่อเนื่อง เส้นแสงเคลื่อนผ่านนิ้วของเขา และดาบวิญญาณทั้งห้าเล่มก็ลอยอยู่ข้างหน้าเขาในวินาทีต่อมา คิ้วของเขาขมวดมุ่น เขาตบมือก่อนที่ดาบวิญญาณทั้งห้าจะควบรวมเข้าด้วยกันเป็นแสงสีเข้ม ซึ่งสว่างไสวในทันที ดาบวิญญาณที่ควบรวมเข้าด้วยกันแล้วแข็งแกร่งกว่าดาบวิญญาณที่ใช้งานแยกกันหลายเท่า แสงสีเข้มนี้หมุนวนอย่างบ้าคลั่งกลางอากาศ มันปลุกพลังที่แท้จริงโดยรอบให้ก่อตัวเป็นพายุลูกย่อม ๆ

อีกสองคนตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเฟนด์ นี่เขาคิดที่จะทำอะไร? ผู้ชายคนนี้จะยอมแพ้ก็ต่อเมื่อสิ้นลมเท่านั้นหรือ?

เฟนด์คำรามเสียงดังและปลดปล่อยการโจมตีไปยังพื้นที่ที่มีแรงสะท้อนลายเกล็ดปลาปรากฏขึ้น เสียงระเบิดดังขึ้นให้ได้ยินเพียงเล็กน้อย แต่เสียงที่เกิดขึ้นขณะที่ทักษะทลายห้วงสุญญะปะทะเข้ากับศูนย์กลางของเวทย์ที่อ่อนแอนั้นช่างรุนแรง

แกร๊ก! วัตถุที่ดูคล้ายกับดินเหนียวที่เพิ่งออกจากเตาเผาร่วงหล่นลงกับบนพื้น

ทุกคนรู้สึกตระหนกเมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังกล่าว และทุกคนก็มองไปที่ต้นเสียงนั้น พวกเขาประหลาดใจที่ได้เห็นรอยแตกในอากาศซึ่งเกิดมาจากการที่เฟนด์ใช้ทักษะยุทธโจมตีมัน สิ่งนั้นทำให้พวกเขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจของเจดและดไวท์ดังก้องอยู่ในหูของเขา

"นี่นายทำได้ยังไง? นายทำลายศูนย์กลางลงได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้! คนที่สามารถผ่าฟ้าผ่าอากาศได้ก็มีแต่ปรมาจารย์ยอดฝีมือทั้งนั้น! แม้แต่เจ้าสำนักของเราก็ไม่อาจทำเช่นนี้ได้ แล้วนายจะทำได้ยังไง?!”

"ใช่แล้ว! นี่มันอะไรกัน?!" เจดประหลาดใจมากจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เขาแทบจะพูดออกมาไม่เป็นภาษา นี่เป็นฉากที่น่าทึ่งมาก

แม้แต่อัลเบี้ยนที่นอนหลับตาอยู่ข้าง ๆ ก็ต้องลืมตาขึ้นและมองภาพเบื้องหน้าด้วยความประหลาดใจไม่ต่างกัน