มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2075

เฟนด์ขยี้หูด้วยความหงุดหงิด ราวกับว่าเขาต้องการปิดกั้นเสียงรบกวนต่าง ๆ “เงียบได้แล้ว มันยังไม่สำเร็จเลย!” จากนั้นเขาก็ยื่นมือขวาออกมาและมองไปที่ศูนย์กลางของเวทย์ค่ายกลที่เขาเพิ่งทำลายทิ้งไป

เจดและดไวท์คิดว่าเฟนด์กำลังทำลายพื้นที่โดยรอบลง แต่เฟนด์รู้ว่าเขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เขาทำเช่นนี้ได้เพราะบริเวณนี้คือจุดที่พลังเวทย์อ่อนที่สุดในบรรดาผนึกเวทย์ค่ายกลทั้งหมด ที่นี่คือศูนย์กลางของเวทย์ค่ายกลสิบสัมบูรณ์!

เขากลั้นหายใจและตั้งสมาธิ เขายื่นมือออกไปเพื่อคว้าความมืดที่อยู่เบื้องหลังบริเวณที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ โดยไม่สนใจเสียงโหวกเหวกที่ดังมาทางเขา

“นายบ้าไปแล้วหรือไง?!” เจดโพล่งออกมาเสียงดังจนเกือบจะเรียกได้ว่าตะโกน “นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างหลังมันมีอะไรอยู่ แล้วกล้ายื่นมือออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง! ไม่กลัวว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นเหรอ?!”

ฟุ่บ!

หลังจากที่เฟนด์ล้วงมือออกไปห้วงแห่งความมืดมิดนั้น สายลมกรรโชกก็พัดผ่านพวกเขาไป ในวินาทีต่อมา ไอชั่วร้ายรุนแรงในห้วงดังกล่าวก็ดูคล้ายจะกระชากแขนของเฟนด์ไป นั่นทำให้เขาเซถลาไปข้างหน้า ซึ่งสร้างความสยดสยองให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเฟนด์ถูกพัดพาเข้าไปในความมืดเช่นไร พวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทันท่วงที ในขณะที่พวกเขาพยายามจะคว้าเฟนด์เอาไว้ พวกเขาก็คว้าเอาไว้ได้เพียงชายเสื้อของเขาเท่านั้น

ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ความพยายามของเจดที่จะดึงเฟนด์กลับมาก็ทำให้ชายผ้าเกิดการฉีกขาด แต่เฟนด์ได้หายตัวไปในความมืดเบื้องหลังพื้นที่ที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ หลังจากที่พื้นที่ในความมืดดังกล่าวดูสั่นสะเทือนรุนแรง เมื่อมองด้วยตาเปล่าก็สามารถเห็นได้ชัดว่าพื้นที่ที่พังทลายกลับคืนสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

แนชใจสลายเมื่อเห็นสิ่งนี้ แต่เขาก็ได้แต่ตกตะลึงตัวแข็งที่ จ้องมองไปในความมืดอย่างเป็นกังวลอยู่อย่างนั้น

เสียงที่ดังคล้ายกับถังขยะถูกขว้างดังในหูของเฟนด์และขยะทั้งหมดก็ปะทะเข้าด้วยกัน ทำให้เกิดเสียงดัง ที่จังหวะหายใจของเฟนด์ถี่ขึ้นในขณะที่เขารู้สึกว่าความมืดมิดรอบตัวเขาทวีความรุนแรงขึ้นยิ่งกว่าเดิม ในวินาทีต่อมา เขารู้สึกได้เลยว่าเท้าของเขาเบาลง ราวกับว่าเขาถูกเหวี่ยงลงมาจากกลางอากาศและร่อนลงมาเบาๆ ในตอนที่เขาลงไปกองกับพื้น ในไม่ช้าความมืดรอบตัวเขาก็หายไป

ในความเป็นจริงเฟนด์ถูกดึงเข้าไปในความมืด แม้ว่าเขาจะหวาดระแวงอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังควบคุมความสงบเอาไว้ได้ เนื่องจากคาดการณ์ในสิ่งที่จะเกิดขึ้นไว้ล่วงหน้าแล้ว เขากล้าพอที่จะทำในสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้และกล้าที่จะเอื้อมมือออกไปในความมืดอย่างไม่หวาดหวั่น เพราะนี่คือสิ่งที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ในอดีตเคยประสบมาก่อนแล้ว

เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นว่าดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เขามองขึ้นไปและเห็นแสงเรืองรองของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าซึ่งทำให้ท้องฟ้าทั้งผืนถูกย้อมจนเป็นสีแดงเข้ม

เวลาล่วงเลยจนมาถึงช่วงนี้ของวันแล้วหรือ?