มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2141

เวสลีย์สูดลมหายใจเข้าปอด มุมปากของเขากระตุกไม่หยุด

“นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ ไม่ใช่อย่างแน่นอน! ทำไมผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ถึงเลือกเขาได้ล่ะ?” เขาพูดเสียงแหบ เขาหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง และตบชายที่มีดวงตารูปสามเหลี่ยมอย่างรุนแรงโดยปราศจากการเตือนล่วงหน้า

เสียงที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้าง ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมผงะใบหน้าไปด้วยความตกใจ แต่เขาไม่กล้าปริปากแสดงความโกรธออกมาเลยแม้แต่น้อย เขารู้ว่าเขาถูกลงโทษเนื่องจากสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่

ในขณะนี้เฟนด์ไม่มีอารมณ์จะมาใส่ใจอะไรในตัวเวสลีย์ เขาเข้าใจถึงประโยชน์ที่จะมาพร้อมกับการเป็นศิษย์คนแรกและคนสุดท้ายของเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมศิษย์มากมายถึงเดินมาถึงจุดนี้ แต่ผลประโยชน์เหล่านั้นไม่ได้ทำให้เขาสนใจเสียเท่าไหร่

เขาได้เรียนรู้ถึงความสามารถอันยิ่งใหญ่ของบรรพบุรุษของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสคนใดมาสอนอะไรเขาเพิ่มอีก ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตของเขาก็มีแต่ความลับเต็มไปหมด และการติดต่อกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์อย่างใกล้ชิดก็จะทำให้เขาเสี่ยงถูกเผยความลับอีกด้วย หากเกิดสิ่งนั้นขึ้นจริงแทนที่จะได้รับประโยชน์เขากลับรู้สึกว่าตัวเองจะต้องขาดทุนเสียมากกว่า อีกครั้ง เขาก็ไม่ต้องการถูกผลักให้ไปต้องไปแข่งขันกับใครตามบรรทัดฐานของสังคมอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากสายตาที่แน่วแน่ของผู้อาวุโสก็อดฟรีย์และปลายนิ้วที่ชี้มาที่เขา เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นเผื่ออีก การทำให้ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ต้องเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขา

ใบหน้าของผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งมืดมนราวกับฟ้าในวันที่พายุเข้า “นี่มันหมายความว่ายังไง ผู้อาวุโสลำดับที่สิบเอ็ด? เด็กคนนี้คือใคร? ทำไมคุณถึงเลือกให้เขาเป็นศิษย์คนสุดท้ายของคุณ?”

ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ขมวดคิ้วและพูดอย่างใจเย็นว่า “เพราะเขายอดเยี่ยมในทุกด้าน คุณลืมข้อกำหนดการเป็นศิษย์คนสุดท้ายของผมไปแล้วหรือ? และเฟนด์ก็บังเอิญเหมาะกับข้อกำหนดเหล่านั้นด้วย ดังนั้นแน่นอนว่าผมจะต้องเลือกเขา”