มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2190

แฟรงก์ขมวดคิ้วและพูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกเราแต่ละคนในแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้ามล้วนเป็นอัจฉริยะ”

เฮลธ์ขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอย่างอื่นแต่ถูกเอดริกห้ามไว้ เขาหันกลับมาและพูดว่า “ศิษย์น้องแฟรงก์ ได้โปรดหยุดอยู่แค่นั้นเถอะ อย่าลืมว่าเราทุกคนเป็นทีมเดียวกันและควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันขอแนะนำให้นายระวังคำพูดที่นายจะพูดต่อจากนี้ไม่เช่นนั้น…ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะไม่ช่วยนาย”

ประโยคสุดท้ายของเอดริกเต็มไปด้วยความหมายที่ซ่อนอยู่ แฟรงก์เม้มปากและก้มหัวลงอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า “ก็ได้ ศิษย์พี่เอดริก”

เอดริกถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นแฟรงก์ยอมโอนอ่อนให้ “ฉันรู้ว่านายมีความแค้นต่อตำหนักสองกษัตริย์อย่างลึกล้ำ แต่นายไม่ควรเอาเรื่องนั้นไปลงกับศิษย์ของตำหนักสองกษัตริย์ทุกคนที่นายเจอ”

'อ่า เพราะความบาดหมางระหว่างเขากับตำหนักสองกษัตริย์จึงอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงทำตัวก้าวร้าวต่อฉัน แต่ถ้าแค้นตำหนักก็ไปลงกับตำหนักสิ ไม่ใช่มาลงกับฉันหรือศิษย์คนอื่น ๆ ของตำหนัก' เฟนด์คิด เขาคิดอยู่ในใจว่าจะให้แฟรงก์ได้ชดใช้สักวันในทุกสิ่งที่เขาพูด

ในไม่ช้าพวกเขาก็มุ่งหน้าไปทางตะวันออกหลังจากที่เฮลธ์พูดเรื่องเหลวไหลอีกสองสามเรื่อง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาอยู่ในแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้ามดังนั้นพวกเขาจึงไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือเลือกสักทางและมุ่งหน้าต่อไปในเส้นทางนั้นด้วยความมุมานะอุตสาหะ

เนินเขานั้นใหญ่กว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้ หลังจากเดินไปสองสามชั่วโมงพวกเขาก็ยังไม่เห็นจุดสิ้นสุด เนินเขาที่สลับซับซ้อนบดบังสายตาส่วนใหญ่ของพวกเขา เพื่อความปลอดภัย พวกเขาตัดสินใจเดินเท้าแทนบินในอากาศ และเริ่มหมดแรงหลังจากเดินมานานสองนาน

ความประหลาดใจในน้ำเสียงของเขาดึงดูดความสนใจของทุกคน เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วสองก้าว ปีนขึ้นไปบนที่ราบสูงใกล้ ๆ แล้วชี้ไปที่ระยะไกล "นั่นมันอะไรเนี่ย? มัน… มัน… มันดูเหมือนสัตว์อสูรขนาดยักษ์!”

ทุกคนปีนขึ้นไปบนจุดสูงสุดของเนินเขา เมื่อมองไปตามนิ้วของเอดริก พวกเขาจะได้เห็นสัตว์อสูรตัวใหญ่นอนขดอยู่บนพื้นห่างจากพวกเขาประมาณสี่ร้อยหลา แต่พวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าจะระบุได้ว่ามันเป็นสัตว์อสูรชนิดใด

“ไปดูกันเถอะ!” ไบรอนพูดอย่างตื่นเต้น