มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2224

เฟนด์ขอบคุณไบรอนอย่างเคร่งขรึม แต่ไบรอนโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำไปเพราะทนกับพฤติกรรมของธีโอไม่ได้ก็เท่านั้น”

ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนคำพูดไม่กี่คำก่อนที่เฟนด์จะส่งไบรอนกลับไป

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ และหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เสียงของชายชราผู้นั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง "หมดเวลาแล้ว! ทุกคนสามารถขึ้นไปบนหุบเหวแห่งสุญญะได้แล้ว! เธอจะต้องต่อสู้กับนักรบแห่งสุญญะเมื่อไปถึงที่ด้านบนของหุบเหวแห่งสุญญะ เกณฑ์ในการตัดสินแพ้ชนะของพวกเธอคือการที่เธอสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปหรือเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอยอมรับความพ่ายแพ้ เมื่อเธอพ่ายแพ้ให้กับนักรบแห่งสุญญะเธอจะไม่สามารถปีนขึ้นไปบนหุบเหวแห่งสุญญะได้อีกต่อไป"

เกณฑ์การตัดสินค่อนข้างยุติธรรม เนื่องจากทุกคนสามารถยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยตัวเองได้ หากพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหากยังฝืนสู้ต่อไป

"เอาล่ะ! ผู้ที่ต้องการปีนขึ้นไปยังหุบเหวแห่งสุญญะเริ่มปีนได้ตั้งแต่บัดนี้ ส่วนผู้ที่ไม่ต้องการทำเช่นนั้นสามารถรออยู่ที่ด้านล่างได้" หลังจากการประกาศจบลง ฝูงชนก็เริ่มกระตือรือร้นขึ้นด้วยความตื่นเต้น นอกเหนือจากผู้ที่บาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตไปแล้ว คนอื่น ๆ ก็เริ่มวิ่งไปยังหุบเหวแห่งสุญญะ เฟนด์เดินไปช้า ๆ ไม่ต่างจากเดินเล่นอยู่ในสวน เขาไม่มีเจตนาที่จะต่อสู้กับผู้คนที่นำหน้าเขาไป

ในขณะนี้ ผู้ที่อยู่ใกล้กับหุบเหวแห่งสุญญะปีนขึ้นเนินไปด้วยความเร็ว คนแรกที่เหยียบลงบนหุบเหวแห่งสุญญะได้แต่ตกตะลึง และวิญญาณที่หยิ่งผยองแต่เดิมของเขาก็หายไป เขารู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในพื้นที่โดยรอบและไม่สามารถขยับได้ วินาทีต่อมา เสียงแตกจากบางอวัยวะบางส่วนก็ดังออกมา...

ภาพนี้ดับความกระตือรือร้นของทุกคนลงทันที ทุกคนมองไปที่ชายคนแรกที่รีบวิ่งขึ้นทางลาดที่ติดอยู่ตรงนั้นและขยับไปไหนไม่ได้

แกร๊ง! แกร๊ง!

ในตอนแรกเฟนด์ยังสงสัยว่าเหตุใดหุบเหวแห่งสุญญะจึงทำงานในลักษณะดังกล่าว อย่างไรก็ตามเฟนด์ตระหนักได้ทันทีเมื่อเขาเห็นว่ามีคนมากกว่าร้อยคนได้รับการเว้นช่องไฟอย่างเหมาะเจาะ หุบเหวแห่งสุญญะควบคุมระยะห่างระหว่างพวกเขาและนำพวกเขาทั้งหมดไปยังตำแหน่งของตัวเอง ในขณะนั้น ทุกคนยืนอยู่ที่จุดต่ำสุดของหุบเหวแห่งสุญญะเป็นระนาบเดียวกัน

เฟนด์ทำทุกอย่างอย่างช้า ๆ แต่ไม่ใช่เพราะเขาต้องการทำตัวสูงส่งอะไร เขาแค่ไม่ต้องการใช้เวลากับคนเหล่านี้ เขาเพิ่งมาถึงที่ด้านหน้าหุบเหวแห่งสุญญะเดี๋ยวนี้เอง

เขากำลังจะก้าวเข้าสู่หุบเหวแห่งสุญญะในขณะนี้ เมื่อเขาได้ยินเสียงเศร้าหมองพูดว่า "นายนี่มีอะไรน่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย โชคดีที่นายมาถึงจุดนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ควรจะจำไว้ให้ดีว่าโชคไม่ได้เข้าข้างนายทุกครั้งหรอก หนุ่มน้อย… ไม่ช้าก็เร็วนายจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในกำมือของฉัน!”