มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2315

น้ำเสียงของเฟนด์สั่นเครือเล็กน้อย “เนลสัน?”

ในขณะนี้ เนลสันอยู่ในสภาพย่ำแย่อย่างที่สุด เสื้อผ้าของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ร่างกายเป็นแผลเหวอะหวะจากอาวุธที่ไม่ทราบชนิด สภาพของเขาน่าสมเพชเสียยิ่งกว่าขอทานข้างถนนเสียอีก เขาสูญเสียคราบชายผู้สูงส่งตามปกติของตัวเองไปหมดแล้ว

เนลสันบีบแขนเฟนด์ไว้แน่น ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย “เฟนด์! ในที่สุดฉันก็เจอนายสักที!”

ในตอนนั้นเองที่คนที่เหลือเข้าใจถึงสถานการณ์ เมื่ออิเซยาห์เห็นว่าผู้มาเยือนคือเนลสัน ศิษย์ที่ถูกเลือก เขาได้แต่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ แทบไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น

เขาคุกเข่าลงทันทีและจับเนลสันไว้ด้วยสองมือของตัวเอง “เกิดอะไรขึ้น! คุณบาดเจ็บขนาดนี้ได้ยังไง!”

เฟนด์ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเนลสันอย่างรวดเร็ว หนึ่งในสามของเส้นเลือดแดงขาดออกจากกัน ร่างกายของเขามีบาดแผลทั้งใหญ่และเล็กนับไม่ถ้วน กระดูกหักถึงสองชิ้น การที่เนลสันมาถึงที่แห่งนี้ได้ ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องพิสูจน์ความมุ่งมั่นของเขา

เนลสันไม่มีแรงที่จะตอบคำถามของอิเซยาห์อีกต่อไป เฟนด์รู้ดีว่าเนลสันทนทุกข์ทรมานมากเพียงใดในขณะนั้น

เขาเงยหน้าขึ้นมองอิเซยาห์ “คุณมีโอสถหรือเปล่า? ผม…”

เฟนด์มีสีหน้าลำบากใจมากเมื่อได้เห็นสภาพของเนลสัน อิเซยาห์รับรู้ได้ทันทีว่าเฟนด์กำลังคิดอะไรอยู่เมื่อเห็นสีหน้าของเขา และไม่คิดอะไรให้มากความ

เขาเอื้อมมือเข้าไปในแหวนยุทธ ก่อนจะหยิบโอสถฟื้นฟูสองเม็ดออกมา แล้วยัดเข้าไปในปากของเนลสัน เฟนด์เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสและอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าศิษย์ทั่วไปมาก

เนลสันกล่าวต่อไปว่า "พวกเราทั้งห้าคนเดินทางไปกำจัดพวกอสูรด้วยกัน การเดินทางเต็มไปด้วยเรื่องน่าประหลาดแต่มันไม่ได้อันตรายมากนัก จนกระทั่งเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว จู่ ๆ เราก็ได้พบกับศิษย์กลุ่มใหญ่จากสำนักวายชนม์!"

มือของเนลสันสั่นเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์นั้น เขาไม่สามารถระงับความกลัวและความโกรธของตัวเองได้เลย ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นความเป็นความตายมากับตาของตัวเอง

“ฉันไม่รู้ว่าชายสวมหน้ากากคนนี้มีศิษย์อยู่กับเขากี่คนแต่ฉันรู้ว่าไม่มีทางที่พวกเราทั้งห้าคนจะยืนหยัดต่อสู้กับคนกลุ่มใหญ่อย่างพวกเขาได้

“ยิ่งกว่านั้น เมื่อมีชายสวมหน้ากากเป็นผู้นำ พวกเขาก็สามารถบรรลุสิ่งที่พวกเขาต้องการได้อย่างง่ายดาย! เพราะงั้น พวกเราทั้งห้าคนจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมีปัญหากับพวกเขา

“พวกเราไม่รู้ว่าชายสวมหน้ากากพาศิษย์มามากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร เราสงสัยว่า…”