มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2316

ริมฝีปากของเนลสันโค้งเป็นรอยยิ้มอันขมขื่นขณะที่เขาพูด ราวกับว่าเขากำลังเย้ยหยันตัวเองและสมาชิกในกลุ่มของตัวเองก่อนหน้านี้

“ฉันนึกว่าตราบใดที่เราไม่ไปหาเรื่องพวกเขา และตราบใดที่เราไม่ไปขวางทางพวกเขา มันก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่คิดแล้วว่าพวกเขาจะหยุดฝีเท้ากะทันหัน และพุ่งตรงมาหาเราทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็นเรา

“พวกเราทั้งห้าคนรีบหนีทันทีที่พบว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น แต่ถ้าเราก็ช้าเกินไป ในที่สุดพวกเขาก็ไล่ตามเราทัน เพราะไม่คิดจะถามเลยสักนิดว่าเราเป็นใคร หรือมาจากไหน สิ่งที่พวกเขาทำคือการโจมตีเราด้วยอาวุธของพวกเขา!”

ร่างกายของเนลสันสั่นสะท้าน ดวงตาของเขาแดงก่ำเมื่อนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจของเขาแตกสลายไปหมด

เขากลืนน้ำลายและพูดต่อว่า “เราจะต่อสู้กับพวกเขาไหวได้ยังไง ฉันได้แต่มองดูสหายร่วมทีมของฉันตายต่อหน้าต่อตา และฉันก็ทำได้เพียงแค่วิ่งหนีมาเท่านั้น!

“โชคดีที่ผู้อาวุโสเคยมอบเครื่องรางคุ้มภัยให้กับฉันก่อนที่เราจะมาที่นี่ พลังโจมตีจากเครื่องรางนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากใช้มัน มันทำให้พวกเขาล่าถอยไป ฉัน…ถึงได้มีโอกาสหนีมา”

น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาของเนลสันไหล่ลงมา ก่อนจะหยดลงบนเสื้อผ้าของเขา ทุกคนต่างมองหน้ากันสัมผัสได้ว่าปัญหานี้ร้ายแรงเพียงใด

มันเป็นดั่งที่พวกเขาคาดเอาไว้ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสถานการณ์เลวร้ายถึงขีดสุดแล้ว

อิเซยาห์พูดอย่างเจ็บปวดว่า “คุณเป็นคนเดียวที่รอดมาได้อย่างนั้นเหรอ?”

อันที่จริง อิเซยาห์ทำได้เพียงคร่ำครวญถึงจะเรื่องที่เกิดขึ้น จากที่ฟังมาทั้งหมดเนลสันคงเป็นผู้รอดชีวิตแต่ทว่า...

สีหน้าของเนลสันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามของอิเซยาห์ ราวกับสถานการณ์มีการหักมุมเกิดขึ้น

ความโกรธเกรี้ยวของเนลสันอยู่เหนือการควบคุม ในตอนที่เขาเอ่ยออกมาไม่ว่าใครก็เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่อาจเมินเฉยได้

เฟนด์ยิ้มออกมาทันที “กริฟฟินยอมจำนนให้กับสำนักวายชนม์ ก่อนที่คุณจะเริ่มต่อสู้ใช่หรือเปล่า?

“เขาพะเน้าพะนอชายสวมหน้ากากและพูดจาใส่ร้ายผมมาตลอด ไม่ใช่แค่เขาที่สามารถเอาตัวรอดไปได้ แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสำนักวายชนม์ไปแล้วด้วย”

ใบหน้าของเนลสันแข็งทื่อขณะที่เขาจ้องมองเฟนด์อย่านึกเสียใจ แม้ว่าเขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ความจริงก็คือความจริงและเขาไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงความจริงนั้นได้ เขาบังคับตัวเองให้พยักหน้ารับ

“เป็นอย่างที่นายว่านั่นแหละ ตอนนั้นพวกเราโกรธมาก แต่มันไม่มีประโยชน์ เขาตัดสินใจไปแล้วและจะไม่มีวันกลับไปที่ตำหนักสองกษัตริย์อีก”