มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2325

“ในเมื่อเรารู้แล้วว่าเขาทิ้งร่องรอยของทักษะอสุนีโลหิตมารไว้ก็เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่หลงทิศ แล้วทำไมเราไม่ใช้ประโยชน์จากมันบ้างล่ะ?”

เกรแฮมชะงักไปชั่วคราว ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างในขณะที่เขาอุทานอย่างยินดีว่า "คุณพูดถูก! ในเมื่อเขาจัดการพวกอสูรที่อยู่ตามเส้นทางนี้ไปแล้ว เราก็ควรจะไปในทิศทางเดียวกัน! ส่วนเรื่องอื่นผ่านด่านแล้วค่อยว่ากัน!"

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เกรแฮมก็จะไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เขาหันหลังกลับและเริ่มออกคำสั่งให้กับทุกคนที่อยู่ข้างหลังเสียงสนั่น

“นี่คือเครื่องหมายพิเศษที่ชายสวมหน้ากากจากสำนักวายชนม์ทิ้งไว้ ตอนนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเราจะปลอดภัยเราจะเดินไปตามสัญลักษณ์พวกนี้ ผมรู้ว่าพวกคุณทุกคนอยู่ในโลกสีโลหิตด้วยความหวังที่จะได้กำจัดอสูรและได้สมบัติล้ำค่าไว้ในครอบครอง แต่นี่เป็นกรณีที่ต่างออกไป

“หากเราไม่ร่วมมือกัน คุณอาจถูกศิษย์ของสำนักวายชนม์สังหารเอาได้

“ผมจะไม่บังคับให้พวกคุณทุกคนตามพวกเราไปข้างหน้า ถ้าคุณไม่เต็มใจและอยากจะล่าอสูรและตามล่าสมบัติ ผมก็จะไม่ห้ามคุณไว้”

หลังจากที่เขาพูดจบ ศิษย์คนอื่น ๆ ที่เหลือต่างก็คิดเห็นไปในทางเดียวกัน

“เราจะติดตามเกรแฮมต่อไป เราไม่กล้าไปไหนเพียงลำพัง สมบัติน่ะดี แต่ชีวิตเรายังสำคัญกว่า!”

“เขาพูดถูก ไม่ต้องห่วง เราทุกคนเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แล้วเราจะติดตามพวกคุณทุกคนไปด้วย ส่วนสมบัติพวกนั้น พวกเราเลิกหวังแล้ว!”

เมื่อได้รับคำมั่นสัญญาจากทุกคน สีหน้าของเกรแฮมก็ดีขึ้นเล็กน้อย “เอาล่ะ เราไม่มีเวลาให้เสียแล้ว รีบเดินหน้ากันเถอะ เราจะผลัดกันส่งญาณทิพย์ของเราออกไปเหมือนครั้งที่แล้วและมองหาร่องรอยที่ชายสวมหน้ากากทิ้งไว้เบื้องหลัง”

เฟนด์มองไปที่เกรแฮมอย่างมีนัยยะ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พูดถึงความจริงเลย เขาได้ซ่อนส่วนที่สำคัญที่สุดเอาไว้ แต่ทว่าเฟนด์ก็ไม่คิดจะชักใบให้เรือเสีย ดังนั้นเขาจึงได้แต่ตามน้ำไปเท่านั้น

ชายสวมหน้ากากยกมือที่สั่นเทาขึ้น ใช้ความพยายามทั้งหมดส่ายหน้า ในขณะนั้นแม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังสั่นเครือ "ฉันไม่เป็นอะไร! ช่วยพยุงฉันนั่งลงหน่อย ฉันต้องทำสมาธิ!"

ซาเมียนรีบช่วยชายสวมหน้ากาก เขาวางผ้าห่มรองไว้ให้ชายสวมหน้ากาก และหยิบโอสถราคาแพงสำหรับชายสวมหน้ากาก

ในขณะนั้น ชายสวมหน้ากากไม่เพียงแต่ดูเหมือนเขาอยู่ในสภาพย่ำแย่เท่านั้น แต่เขายังดูเหมือนเจ็บปวดอย่างมากด้วย เพียงการขยับเล็กน้อยก็สามารถทำให้อาการบาดเจ็บทั่วร่างกายของเขาแย่ลงได้ ความเจ็บปวดแล่นผ่านกระดูกที่เขารู้สึกอยู่ นี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทานทนได้

เขาไม่รู้แล้วว่าจำนวนกระดูกที่หักในร่างกายของเขามีมากน้อยเพียงใด แค่ชายโครงเพียงจุดเดียว ก็มีถึงสี่ชิ้นแล้ว และนั่นเป็นผลมาจากการที่เขาพยายามปกป้องหน้าอกของตัวเองอย่างเต็มที่ หากเขาไม่ทันได้ปกป้องส่วนที่สำคัญที่สุดในร่างกายไว้ได้อย่างทันท่วงที ตอนนี้เขาคงลุกไม่ไหวด้วยซ้ำ

“ทำไมอสรพิษแปดหางตัวนี้ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้!” ซาเมียนเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล “มันถึงกับทำคุณได้ขนาดนี้…”