มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2341

“เกรแฮม คุณบ้าไปแล้วหรือไง? คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าคุณสู้มันไม่ได้แล้วทำไมต้องฝืนตัวเองด้วย? ดูสิ สุดท้ายคุณก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส มันจะต้องส่งผลต่ออนาคตของคุณอย่างแน่นอน…

“อย่าลืมสิว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในสำนักของตัวเอง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่อไปเรายังต้องเผชิญกับอันตรายมากน้อยแค่ไหน การที่คุณทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขนาดนี้เป็นสิ่งที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างที่สุด!”

ขณะที่เขาพูดนั้น ริมฝีปากของเบนจามินก็สั่นเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขาบอกเกรแฮมอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่ให้เขาฝืนตัวเองหากรู้ว่าเขาไม่มีทางเอาชนะได้ การยอมแพ้เป็นหนทางที่เขาต้องเลือก

แต่ดูเหมือนว่าเกรแฮมจะหลงลืมคำพูดนั้นไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเกรแฮมต่อสู้กับอสรพิษปีศาจแปดหาง ก็ดูเหมือนว่าเขาจะลืมสิ้นหมดทุกอย่าง และคิดจะสู้กับสัตว์อสูรตัวนั้นชนิดให้ตายกันไปข้างหนึ่ง!

เกรแฮมถอนหายใจอย่าเงียบ ๆ เขารู้ดีว่าเบนจามินพูดถูก และเขาก็ย่ามใจเกินไป

ในขณะนั้นเฟนด์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณเป็นศิษย์ที่ถูกเลือกจากสำนักระดับสี่ อนาคตคุณยังต้องมีหน้าที่ที่รับผิดชอบอีกมาก การที่คุณคิดจะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งกับชัยชนะเล็กน้อยเช่นนี้ นับว่าไม่คุ้มเลย"

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเฟนด์ พวกเขาก็แลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความสับสน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เข้าใจว่าเฟนด์กำลังหมายถึงอะไร ไม่มีใครเข้าใจมันเลย เว้นเสียแต่เกรแฮมที่เข้าใจมันอย่างชัดแจ้ง

เกรแฮมรู้สึกราวกับถูกแทงเข้าที่แผลเก่า ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากซีดเผือดเป็นแดงก่ำ

เขาลืมตาขึ้นมองเฟนด์ แต่เฟนด์กลับยังมีสีหน้าเรียบเฉยดั่งเดิม เฟนด์มองเกรแฮมด้วยสีหน้าวางเฉยอย่างที่สุด ก่อนจะถอนหายใจพรืดยาวแล้วเสมองไปทางอื่น

เขาอยากจะทุ่มสุดตัวเพื่อพิสูจน์ว่าช่องว่างระหว่างเฟนด์กับเขาไม่ได้ห่างชั้นกันอย่างที่เขาคิด เขาอยากจะพิสูจน์ว่าเขาเองก็สามารถเอาชนะอสรพิษปีศาจแปดหางได้เช่นกัน เขาอยากจะพิสูจน์ว่าเขาเองก็สามารถก้าวขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดของหุบเหวแห่งสุญญะ และอยู่เหนือกว่าทุกคนได้!

ดวงตาของเบนจามินเบิกกว้าง เขามองเฟนด์สลับกับเกรแฮม ดูคล้ายจะเข้าใจในสิ่งที่เฟนด์พูด เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสเกรแฮมเบา ๆ ไม่ได้ว่ากล่าวอีกฝ่ายอีกต่อไป กลับกัน เขาคุกเข่าลงและหยิบโอสถอีกสองสามเม็ดส่งให้เกรแฮมแทน

ในขณะนั้น เสียงนาฬิกาก็ดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา เสียงดังกล่าวดูเหมือนใกล้กับพวกเขามากราวกับว่ามันดังมาจากภายในภูเขาใต้พิภพ

ทุกคนเบิกตากว้าง ท่ามกลางความสับสนที่เกิดขึ้น พวกเขาทั้งหมดเริ่มถูกห่อหุ้มด้วยพลังที่คุ้นเคย ในตอนที่พวกเขาเริ่มจะรู้ตัว พวกเขาก็ถูกพาตัวออกจากโลกสีโลหิต และกลับมาที่หุบเหวแห่งสุญญะได้แล้ว!