มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 347

ในระหว่างที่เฟนด์เดินไปที่แผงลอยอื่นและมองใกล้ ๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงคุณอีวอนน์ คุณจะทําเงินได้มากกว่านี้ มันจะไม่เสีย ถ้าต้องเสียผมจะจ่ายคืนให้เอง!”

“ถ้านั่นคือสิ่งที่นายต้องการ! ฉันจะรับมันไว้ครั้งนี้ถือว่านายยืมเงินฉัน ฉันจะช่วยจ่ายให้นายก่อน”

อีวอนน์ยิ้มออกมาและจับมือกับทันย่าไว้ขณะที่เธอขยับเข้าไปหาเฟนด์

“ผมจะเอาอันนี้” เฟนด์พูดในขณะที่เขาชี้ไปที่หินก้อนใหญ่

หินก้อนนี้เป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสและคาดว่าจะหนักประมาณ 15 กิโลกรัมเพียงดูขนาดของมัน

อย่างไรก็ตามหินสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่นี้อยู่ใต้ก้นของเจ้าของแผงลอย ซึ่งเจ้าของร้านใช้เป็นที่รองนั่ง

“อะไรนะ? ค-คุณต้องการชิ้นนี้?”

เจ้าของแผงลอยเป็นหญิงวัยกลางคน เธอแน่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของเฟนด์เธอมีความสุขมาก

หินสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่นี้อยู่ที่แผงมาตั้งแต่ปีที่แล้ว เธอหวังว่าจะมีมือใหม่บางคนมาซื้อมันไปเพราะพื้นผิวของมันทั้งหมดดูเรียบและเงางาม

ถึงอย่างนั้นหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่มีใครซื้อมันไปเลย คนที่เหลือเข้ามาดูอย่างใกล้ชิด แม้แต่เจ้านายของเธอก็คิดว่ามันเป็นหินธรรมดาไม่มีค่าอะไรเพราะไม่มีใครเคยขอซื้อมาก่อน ดังนั้นเธอจึงใช้มันเป็นหินรองก้นไม่ให้โดนพื้น

เจ้านายของเธอคงจะไม่สนใจเอาหินก้อนนี้กลับบ้านทุกวันหลังปิดร้าน ถ้ามันไม่ได้มีร่องรอยสีแดงอยู่บนพื้นผิวเพราะมันหนักมาก

อย่างไรก็ตามเธอไม่คิดว่าในวันที่ดีแบบนี้จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งมาสนใจหินก้อนนี้!

“ฮ่าฮ่า! เฟนด์ แกโง่เหรอ? ทุกคนที่ถนนอัญมณีต่างรู้ว่าหินก้อนนี้อยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้ว! ข้อแรกหินก้อนนี้ใหญ่เกินไปไม่มีใครกล้าเดิมพัน ข้อสองเนื้อของมันยังไม่ถูกเปิดเลย! ไม่มีร่องรอยของมรกตหรือหยกบนพื้นผิวมีเพียงเส้นสีแดงที่ดูน่าสงสาร! สีแดงอาจถูกลูบออกหลังจากมันถูกนั่งอีกสองสามครั้ง”

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของแผงรอยรายนี้ต้องการขายหินก้อนนี้ออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอรู้ว่าเฟนด์เป็นหุ่นเชิดในการพนันหิน นี่ไม่ใช่การหลอกลวงเหรอ?

“ใช่ พ่อหนุ่มอย่างที่คุณหนูท่านนี้ว่า! อย่าซื้อถ้าคุณไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการพนัน! ทุกคนเคยเห็นหินก้อนนี้มาก่อน!”

ผู้คนรอบข้างพยายามเกลี้ยกล่อมเฟนด์ไม่ให้ตัดสินใจโง่ ๆ

“นี่คือสมบัติแน่นอน! คุณไม่เข้าใจหรอก” เฟนด์หัวเราะอย่างมีความสุข “อันนี้แหละ! ฉันเลือกอันนี้!"

“ตกลง พ่อหนุ่ม ฉันจะให้คนมาเอาหินนี้ไปชั่งน้ำหนักทันที ไม่ต้องห่วง ฉันยังจะลดราคาให้คุณด้วย!”

เจ้าของร้านให้เด็กฝึกงานสองคนมาเอาหินไปชั่งทันที “19 กิโลกรัม!” เธอบอกกับเฟนด์ “แต่ฉันจะคิดมันแค่ 15 กิโลกรัม ส่วนที่เหลือถือเป็นของขวัญสําหรับคุณ 300,000 ก็พอแล้ว ฉันช่างเป็นคนใจดีจริง ๆ”