มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 112

ในใจของหลัวซินกำลังหัวเราะเยาะ ทว่าสีหน้าที่ปรากฏออกมากลับไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ “ได้ ฉันจะไปล่ออสูรงูปีกเขียวมาเอง”

จางไห่เฟยแสยะยิ้มออกมา “น้องหลัวไม่ต้องห่วง ขอเพียงน้องกินยาแก้พิษนี้เข้าไป ก็ไม่ต้องกลัวหมอกพิษของเดรัจฉานนั่นอีก ขอแค่รีบวิ่งกลับมาให้ทันเท่านั้น อสูรงูก็จะติดค่ายกลของพวกเรา”

หลัวซิวพยักหน้าแล้วรับยาแก้พิษมาจากปากของจางไห่เฟย วงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพของจุดตันเถียน กระตุกเบาๆ ทำให้เขารับรู้ถึงความอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากยาแก้พิษที่อยู่ในมือของเขา

“ยาแก้พิษเม็ดนี้ไม่ปกติ” หลัวซิวหรี่ตา แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป

“หลัวซิว......” ลู่เมิ่งเหยามองหลัวซิวด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าพลังของหลัวซิวนั้นแข็งแกร่งมาก แต่อสูรงูปีกเขียวไม่สามารถนำไปเปรียบเทียบกับโกวจินชวนได้

“วางใจเถอะ ผมไม่เป็นอะไรหรอก” หลัวซิวกล่าวปลอบ จากนั้นจึงเดินมุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางของถ้ำอย่างระมัดระวัง

จางไห่เฟยกับเถียนกวงโหย่วสบตากัน เมื่อเห็นหลัวซิวเดินห่างไปไกลแล้ว มุมปากของพวกเขาจึงปรากฏรอยยิ้มเย็นๆ ขึ้นมา

ยิ่งเข้าใกล้ปากถ้ำมากเท่าใด กลิ่นคาวที่น่าสะอิดสะเอียนก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น หลัวซิวได้ใช้กระแสสัมผัสพลังชีวิตสัมผัสรอบๆ ตัว ในโพรงถ้ำที่ใหญ่ที่สุด หลัวซิวสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่ลุกโชนราวเปลวเพลิงของอสูรงูปีกเขียวส่งตรงมาจากส่วนลึกสุดของโพรงถ้ำ

จิตวิญญาณและพลังชีวิตของอสูรกายนั้นห่างไกลจากจอมยุทธ์และมนุษย์มาก ดังนั้นจึงสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนที่รุนแรงกว่า

ไม่นานนัก หลัวซิวก็หยุดอยู่ห่างจากโพรงไม่ถึงสิบเมตร ปราณของอสูรงูปีกเขียวที่อยู่ในโพรงจึงเข้มข้นขึ้นมาก

“มันเจอเราแล้ว”

หัวใจหลัวซิวกระตุกวูบ ตอนนั้นเขาไม่หลบซ่อนตัวตนอีก เขาปล่อยทุกอย่างออกมา ร่างของเขาปรากฏเศษเงาที่พุ่งตรงไปยังต้นโหวหยางที่อยู่อีกมุมหนึ่งด้วยความเร็วจี๊

เมื่อจางไห่เฟย เถียนกวงโหย่วและเหมียวเฟยเฟยที่อยู่ในมุมไกลๆ เห็นหลัวซิวพุ่งตัวไปยังต้นโหวหยาง สีหน้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นความเหลือเชื่อ

ข้อแรกพวกเขาตกใจที่ความเร็วของหลัวซิวนั้นเร็วมากจนเศษเงาปรากฏ อีกข้อหนึ่งคือตกใจที่อสูรงูปีกเขียวมองเห็นเขาแล้ว แต่เขายังกล้าเข้าไปแย่งผลโหวหยางมาอีก เด็กหนุ่มคนนี้มีความบ้าระห่ำมากทีเดียว

“เขากลับมาไม่ได้แน่” จางไห่เฟยกล่าวอย่างเยือกเย็น

เขารู้ดีว่าความเร็วของอสูรงูปีกเขียวนั้นเร็วแค่ไหน หากตอนที่หลัวซิวโดนเจอตัวแล้วตัดสินใจหันหัวหนีออกมายังมีโอกาสหนีทัน แต่เขากลับวิ่งเข้าไปยังต้นโหวหยางอีก แน่นอนว่าเขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

หากหลัวซิวตาย เขาจะส่งผู้หญิงแซ่ลู่คนนั้นเข้าไปต่อ แม้ว่าเขาจะรู้สึกเสียดายหากต้องเสียหญิงงามไป แต่หากเทียบกับผลโหวหยางแล้ว ผู้หญิงคนเดียวไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรเลย

“ฟู่!”

แรงอาฆาตหมายเอาชีวิตพุ่งทะยานออกมาจากโพรงดำทะมึนราวกับน้ำป่าที่ไหลทะลัก

ร่างของมันเป็นงูใหญ่ที่มีเกล็ดสีเขียวปกคลุมตลอดทั้งตัว ราวกับเป็นถังกักเก็บน้ำน้อยใหญ่ ส่วนหัวงูเป็นสามเหลี่ยมแบนราบ ดวงตารูปเส้นตรงดิ่งอำมหิตเย็นยะเยือก

ที่ถูกเรียกว่าอสูรงูปีกเขียวเพราะด้านหลังของงูใหญ่ตัวนี้ มีส่วนปีกใสราวปีกจักจั่นที่หากมันคลี่ออก อสูรงูปีกเขียวตัวนี้จะเหาะเหินเคลื่อนที่อยู่กลางอากาศได้

หลัวซิวสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายน่าสยดสยองที่เข้มข้นมาจากด้านหลังของตัวเอง หลัวซิวจึงมั่นใจแล้วว่าอสูรงูปีกเขียวได้ปรากฏตัวออกมาแล้ว

อสูรงูปีกเขียวปักหลักอยู่ที่นี่เพราะผลโหวหยาง สรรพคุณความเป็นยาวิเศษของมันสามารถเพิ่มพลังให้กับมันได้ และนี่เองที่ทำให้มันทำใจกินผลโหวหยางลงไปไม่ได้สักที

และตอนนี้กลับมีคนคิดจะมาแย่งผลโหวหยางไปจากมัน อสูรงูปีกเขียวโมโหจนส่งเสียงร้องพลางอ้าปากกว้างๆ ของมันที่เต็มไปด้วยเลือดหวังจะเขมือบหลัวซิว

การเคลื่อนไหวของอสูรงูปีกเขียวนั้นรวดเร็วมาก มันส่ายหัวไปมาราวกับสายฟ้าสีเขียว

หลัวซิวไม่ได้หันกลับไปมอง แต่รับรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆ ที่ปะทะเข้าที่ตัวพลางส่งเสียงหวีดดัง เขายังคงไม่ตื่นตระหนก เขาสลับวิชาท่าร่างที่ตนมีภายในชั่วพริบตาเหลือทิ้งไว้เพียงเศษเงา

“ตู้ม!”

แสงสว่างสีขาวสว่างวาบขึ้นเป็นรูปร่างราวระฆังคว่ำ ครอบอสูรงูปีกเขียวเอาไว้ในพื้นที่เล็กๆ กลางอากาศ

จางไห่เฟยได้ใช้งานค่ายกลที่ตนจัดวางเอาไว้แล้ว

ในตอนนั้น จางไห่เฟย เถียนกวงโหย่ว เหมียวเฟยเฟยและลู่เมิ่งเหยาได้อยู่นอกบริเวณของค่ายกลแล้ว

แต่เมื่อจางไห่เฟยใช้งานค่ายกล กลับขังหลัวซิวกับอสูรงูปีกเขียวอยู่ภายในค่ายกลด้วยกัน

“หลัวซิวยังอยู่ข้างใน!”

สีหน้าของลู่เมิ่งเหยาแปรเปลี่ยน เธอตะโกนเข้าใส่จางไห่เฟยที่เป็นผู้ควบคุมค่ายกล “รีบปล่อยหลัวซิวออกมาสิ”

“หุบปาก!”

เถียนกวงโหย่วชักมีดออกมา พลางหันปลายมีดไปยังลู่เมิ่งเหยา “พี่ใหญ่กำลังควบคุมค่ายกล ห้ามรบกวน ไม่อย่างนั้นฉันจะแทงแกให้ตายเดี๋ยวนี้!”

ส่วนเหมียวเฟยเฟยก็มีสีหน้าไร้ความรู้สึก เธอหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาแล้วจ้องเขม็งไปทางลู่เมิ่งเหยา

“แก......พวกแก......” ตอนนี้ลู่เมิ่งเหยากำลังโกรธจัด

“ไม่มีใครช่วยมันได้ทั้งนั้น ยาแก้พิษเม็ดนั้นเดิมทีก็มีพิษร้ายแรงในตัวอยู่แล้ว ถ้าไม่มีไอหมอนั่นเป็นเหยื่อล่อ อสูรงูปีกเขียวจะโดนฆ่าตายได้ยังไง” เถียนกวงโหย่วแสยะยิ้มพลางกล่าว

เหตุการณ์ดำเนินไปตามแผนการที่พวกเขาวางเอาไว้ เมื่อดำเนินมาถึงตอนนี้ เถียนกวงโหย่วจึงไม่คิดจะปิดบังอะไรต่อไปอีก

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของลู่เมิ่งเหยาพลันซีดเผือด เธอเข้าใจความหมายของเถียนกวงโหย่วทันที การที่พวกเขาให้หลัวซิวไปล่องูออกมาจากถ้ำนั้นเป็นส่วนหนึ่งของแผนการ แถมยาแก้พิษนั้นยังมีพิษซ่อนอยู่ในตัว หากหลัวซิวโดนอสูรงูปีกเขียวกลืนลงไป นั่นเท่ากับว่าอสูรงูก็จะโดนวางยาพิษตายไปด้วย