มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 20

สามชั่วยามต่อมา หลัวซิวเดินทางมาถึงใกล้ ๆ กับเขาสุ่ยวู่

ตลอดทางที่ผ่านมา เขาเห็นนักยุทธ์คนอื่น ๆ จำนวนไม่น้อย ส่วนมากจะจับกลุ่มกันสามถึงห้าคน ส่วนเขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์เพียงคนเดียวที่มาที่นี่ จึงกลายเป็นจุดสนใจไม่น้อย

“ไอ้กระจอกมาจากไหนกัน ?”

“ดูเหมือนอายุจะไม่เกินสิบห้าปีนะ ผลการฝึกตนก็ไม่น่าจะเกินระดับการกลั่นร่างขั้นที่7 แล้วยังกล้ามาออกล่าที่เขาสุ่ยวู่อีกหรือ ?”

“ฮ่าฮ่า อย่าดูถูกว่าเขาสวมใส่เสื้อผ้าซอมซ่อ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นคุณชายลูกหลานขุนนางที่แอบเดินทางอย่างเรียบง่ายเพื่อออกหาประสบการณ์ก็ได้”

“เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหลหน่อยเลย คุณชายพวกนั้นรักตัวกลัวตาย มีครั้งไหนบ้างที่มาออกล่าเพื่อหาประสบการณ์แล้วไม่พายอดฝีมือมาคอยคุ้มกัน ?”

“ข้ากล้าเดิมพันเลยว่า เจ้าหมอนี่จะต้องถูกอสุรกายฉีกออกเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน !”

หลายคนต่างพูดวิพากษ์วิจารณ์ และมั่นใจว่าที่หลัวซิวมาที่นี่เพราะไม่รู้กฎเกณฑ์ เป็นไอ้กระจอกที่เหมือนลูกนกเพิ่งออกจากไข่ ไม่รู้จักกลัวอันตราย

หลัวซิวเองก็สังเกตเห็นว่ามีหลายคนที่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ประสงค์ดีนัก เขาได้ยินมาว่ามีการฆ่ากันเองของนักล่าอสูรเพื่อแย่งชิงทรัพยากรเช่นกัน

แต่คนที่เดินทางมายังเขาสุ่ยวู่กลับไม่มีนักยุทธ์ระดับแดนฝึกชี่ไห่ ส่วนใหญ่แล้วสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในป่าแห่งนี้จะเป็นอสูรป่า มีเพียงพื้นที่จำนวนน้อยที่มีอสุรกายขั้น1อาศัยอยู่ ดังนั้นผู้ที่มาออกล่าเพื่อหาประสบการณ์ที่นี่ ส่วนมากจึงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับการกลั่นร่าง

แถบป่าลึกใกล้ ๆ กับเมืองชิงหยุน เขาสุ่ยวู่ถึงเป็นสถานที่ที่มีความอันตรายน้อยที่สุด

หลัวซิวเดินตรงเข้าไปในป่า สมาธิของเขาจดจ่อแน่วแน่ และให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวทุกอย่างรอบตัวเขาอย่างใกล้ชิด

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าออกล่า หวังว่ามันจะได้ผลนะ”

หลัวซิวกระโดดจากพื้นหญ้า ขึ้นไปยืนบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ จากนั้นเขาจึงหลับตาลง แล้วเข้าสู่สถานะพิเศษของการตระหนักรับรู้ถึงความเป็นความตาย

อาศัยความเชื่อมโยงของลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตาย โดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง การรับรู้พิเศษแพร่กระจายออกจากมือของเขาไปทั่วทุกทิศทาง

ถึงแม้เขากำลังปิดตาอยู่ แต่ภายในรัศมีสองถึงสามลี้ เข้าสามารถรับรู้ถึงลักษณะของสิ่งมีชีวิตทุกประเภทได้ทั้งหมด การรับรู้ของเขาในตอนนี้ ราวกับว่าเขาได้เห็นทุกอย่างด้วยตาตนเอง

นี่เป็นความสามารถพิเศษทั้งสามอย่างที่หลัวซิวค้นพบ หลังจากที่เขาผนึกรวมเข้ากับลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตาย ลายเส้นชีวิต และปราณเป็นตายสองระดับ

ขอแค่อยู่ในขอบเขตที่ชัดเจน เขาสามารถรับรู้ได้ถึงลมหายใจของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดได้ ยิ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขนาดใหญ่มากเท่าไหร่ ลมหายใจของชีวิตก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้น หลัวซิวก็ลืมตาขึ้นพร้อมเผยรอยยิ้มที่มุมปาก ขาทั้งสองข้างของเขาเหยียบอยู่บนกิ่งไม้ จากนั้นเขาจึงกระโดดและพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง

“ฟ่อ !......”

มีงูพิษสีขาวสลับดำตัวหนึ่ง ขนาดใหญ่เท่าท่อนแขน กำลังหลบซ่อนตัวอยู่ในกิ่งไม้และใบที่หนาทึบของต้นไม้ งูแผ่แม่เบี้ยและจ้องมองมาด้วยสายตาที่เย็นชาและดุร้าย

งูมีประสาทสัมผัสที่ว่องไวมาก มันรีบหันหัวกลับในทันที ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของมนุษย์ที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาในสายตาของมัน

มันคิดว่ามันหลบซ่อนตัวอย่างดี ปากของงูอ้าเล็กน้อย เผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคม รอเพียงแค่ให้มีเหยื่อผ่านเข้ามา มันก็จะลอบโจมตีจากที่ซ่อนทันที

“สิบห้าเมตร สิบเมตร ห้าเมตร.....”

ระยะห่างของอีกฝ่ายยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

“ฉึบ !”

แสงประกายแวววับพาดผ่านอากาศ ใบของต้นไม้ใหญ่ถูกตัดจนร่วงลงมาเหมือนสายฝน หัวของงูที่มีขนาดเท่ากำปั้นลอยขึ้นไป มีเลือดสีแดงสาดกระเซ็นออกมา แล้วกลิ้งไปด้านข้าง

ปากของงูเปิดออก เผยให้เห็นเขี่ยวของมัน ราวกับว่าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังจะตาย เพราะในขณะที่ในกำลังซุ่มโจมตีเหยื่ออยู่นั้น ตนเองกลับถูกฆ่าตายเสียนี่

“งูพิษลายดำไม่ใช่อสูรป่า พิษของมันร้ายแรงมาก ถ้าหากไม่มียาถอนพิษ หากเป็นนักยุทธ์ระดับการกลั่นร่างถูกฉกเข้า ไม่เกินสิบลมหายใจก็ต้องตาย !”

“พรวด !”

กระบี่ฟันลงไปด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ด้วยแรงมหาศาลประกอบกับปราณในที่แกร่งกล้าขึ้น หัวของหมูป่าจึงถูกฟันจนขาดลงมา และมีเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น

เขี้ยวสองซี่ที่มีมูลค่ามากที่สุดปักอยู่บนต้นไม้ หลัวซิวต้องออกแรงอย่างมากจึงจะสามารถนำออกมาได้สำเร็จ จากนั้นเขาจึงเก็บรวบรวมเนื้อหมู แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

กลิ่นคาวเลือดสามารถดึงดูดสัตว์เดรัจฉานตัวอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้างได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นการรีบจัดการให้การต่อสู้ให้จบลงโดยเร็วถือเป็นวิธีที่ฉลาดที่สุด

ท้องฟ้ามืดลงโดยไม่รู้ตัว เป็นเพราะเงาของใบไม้ที่ปกคลุมอยู่ ทำให้ป่ายิ่งมืดสนิทยิ่งขึ้น

“แถวนี้ไม่มีสัตว์เดรัจฉานที่เป็นอันตราย”

ในมุมหนึ่งของป่า หลัวซิวสัมผัสถึงสถานการณ์โดยรอบเสียก่อน จากนั้นจึงเริ่มคิดคำนวณรายได้ของวันนี้

ตลอดระยะเวลาหนึ่งวัน เขาไม่พบกับอสุรกายเลยสักตัว สัตว์ที่ล่ามาได้ล้วนแล้วแต่เป็นอสูรป่า ซึ่งอย่างมากก็มีความแข็งแกร่งทัดเทียมกับผู้ฝึกยุทธ์ระดับการกลั่นร่างขั้น6

ดังนั้นหลัวซิวจึงไม่ได้ใช้วิธีการพิเศษ แต่ใช้ความสามารถของตนเองในการโจมตี ซึ่งนี่ถือเป็นการฝึกฝนตัวเองอย่างหนึ่ง

ถึงแม้การใช้วิธีทำลายลายเส้นชีวิต จะทำให้การต่อสู้ของเขาง่ายดายขึ้น แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ความสามารถส่วนตัวถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ถึงแม้หลัวซิวอายุยังน้อย แต่เป็นเพราะฐานะทางบ้าน ทำให้เขาเข้าใจเหตุผลของการมีชีวิตอยู่อย่างดี

“ปกติแล้วบนร่างกายของอสูรป่ามีของที่มีราคาอยู่ไม่มาก แต่วันนี้เพียงวันเดียว เขาสามารถฆ่าได้เจ็ดถึงแปดตัว ซึ่งสามารถทำเงินให้เขาได้สองถึงสามพันตำลึงแล้ว” หลัวซิวเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า

ถึงแม้เงินสองสามพันตำลึงสำหรับการฝึกตนแล้วเปรียบเสมือนกับน้ำเพียงก้นถัง แต่อย่างไรเสียก็เป็นเงินที่เขาหามาได้เอง เขาเชื่อมั่นว่าหากเขามีความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้น เขาก็จะหาทรัพยากรได้มากขึ้นแน่นอน

“เวลากลางคืนทำให้ความสามารถในการมองเห็นลดลง ไม่เหมาะแก่การล่า จึงควรหาสถานที่พักผ่อนก่อน”