มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 320

ถ้ามีคนฝึกตนในเวลาเดียวกัน พลังAttrทั้งสองอย่างจะทำเหมือนร่างกายของนักยุทธ์เป็นสนามรบ จุดจบสุดท้าย โดยทั่วไปถ้าไม่ใช่ธาตุไฟเข้าแทรก ก็คือตัวระเบิดแล้วตาย

ตั้งแต่โบราณมาจนถึงปัจจุบัน เคยมีผู้อาวุโสนับไม่ถ้วนลองแล้ว แต่โดยมากล้วนล้มเหลวแล้วจากไป เมื่อเป็นแบบนี้ พลังสองระดับ จึงแทบจะกลายเป็นตำนาน

แต่ว่ากันว่าในสมัยโบราณ เคยมีคนครอบครองพลังทั้งสอง.....

"หนุ่มน้อย แกทำได้ยังไง?"

จับจ้องไฟสองระดับความเป็นตายที่ผนึกรวมอยู่ที่นิ้วมือของหลัวซิว ภายในใจเกิดความกังวลเล็กน้อย

ตั้งแต่ผลการฝึกตนบรรลุถึงแดนจักรพรรดิยุทธ์ ทำให้เข้าใจพลังAttrระหว่างฟ้าดินมากยิ่งขึ้น เหยียนเยว่เอ๋อร์รู้ดีว่าคนหนึ่งคนอยากจะครอบครองสองพลังนั้นยากแค่ไหน

เพราะไม่ว่าจะเป็นพลังAttrไหน ล้วนเหี้ยมโหดอย่างมาก แข็งแกร่งกว่าพลังAttrทั่วไป อีกทั้งAttrสองอันที่เป็นปรปักษ์กันก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ เหมือนศัตรูอย่างไรอย่างนั้น ถ้าอยู่ในตัวคนๆเดียวกัน ก็จะเกิดการต่อต้านอย่างร้ายแรง

สิ่งนี้ คือสิ่งที่เหยียนเยว่เอ๋อร์เป็นกังวล

หลัวซิวไม่ได้สนใจว่าผู้อาวุโสเสวียนหยางมีท่าทีอย่างไร มือทั้งสองข้างตีพลังตราประทับออกมาไม่หยุด ใช้ตราธรรมจุติมรณะแปรเปลี่ยนเป็นเงาลวงวัฏจักร

แตกต่างจากวัฏจักรอันใหญ่มหาศาลที่แขวนอยู่บนท้องฟ้าภายในลูกแก้วความเป็นความตายโบราณ วัฏจักรที่หลัวซิวแปรเปลี่ยนออกมานัน้ เพราะประสานเข้ากับภูตอัคคีกลืนกิน และเต็มไปด้วยพลังแห่งการทำลายล้าง คล้ายกับดวงอาทิตย์หนึ่งดวงที่เผาไหม้

"ตายซะ！”

ตะคอกเสียงดัง ฝ่ามือทั้งสองของหลัวซิวดันไปด้านหน้า เงาลวงวัฏจักรที่แผดเผาอย่างร้ายแรงปะทุออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับดาวตกที่ทอประกาย พุ่งไปโจมตีผู้อาวุโสเสวียนหยาง

พลังจิตแท้ในร่างกายถูกดูดไปจนเกลี้ยงในชั่วพริบตา หลัวซิวมองเงาลวงวัฏจักรที่พุ่งออกไป หวังว่าการโจมตีครั้งนี้ถึงแม้จะไม่สามารถฆ่าจักรพรรดิยุทธ์ให้ตายในครั้งเดียว ขอเพียงสามารถทำให้บาดเจ็บสาหัสได้ ก็สามารถทำให้เหยียนเยว่เอ๋อร์กลายเป็นผู้ชนะ

"คนที่น่าหวาดกลัว......"

ที่ไกล หลงหมิงที่ลมปราณโรยริน มองภาพนี้ด้วยความตะลึงงัน ถึงแม้จะรู้มานานแล้วว่าหลัวซิวฝึกตนพลังสองระดับความเป็นตายในเวลาเดียวกัน แต่ทุกครั้งที่เห็น ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เพราะตอนนี้เขาเพิ่งแดนฝึกจิต ถ้าหากเขาบรรลุถึงแดนจักรพรรดิยุทธิ์ หรือว่าเหนือกว่าแดนจักรพรรดิยุทธ์ สัมผัสถึงกฎดั้งเดิม อาศัยสองระดับความเป็นความตาย แทบจะสามารถทำลายระดับเดียวกันได้

ในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสเสวียนหยางมองเปลวไฟดำขาวที่กำลังแผดเผาอยู่บนเงาลวงวัฏจักร ถึงแม้จะเป็นแค่การโจมตีของปรมาจารย์ยุทธ์ฝึกจิตคนหนึ่ง กว่าก็ทำให้ผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์ที่ฝึกตนมานับพันปีขนลุกชันได้

สำหรับความไม่รู้และความหวาดกลัวที่มีต่อพลังสองระดับ ทำให้ผู้อาวุโสเสวียนหยางไม่กล้าใช้ร่างกายต้านทานการโจมตี จึงทำได้เพียงคลายการต้านทานตัวสำนึกของโจมตีวิญญาณ ใช้พลังจิตแท้ทและตัวสำนึกทั้งหมด ขับเคลื่อนเทพจิตของตนเอง

ตึ้ง！เทพจิตจินหยางฉายแสงทอประกายมากมาย ลำแสงสีทองแต่ละอันทแยงกัน กลายเป็นกระบี่สีทองหนึ่งเล่ม ฟันออกไปอย่างเหี้ยมโหด

ตึ้ง！

กระบี่สีทองและเงาลวงวัฏจักรปะทะกัน ทำให้เกิดเสียงระเบิดที่น่าตกตะลึง

พลังในการทำลายล้างแผ่ซ่านออกไปบนท้องฟ้า บริเวณโดยรอบบิดเบี้ยว เกิดระรอกคลื่น

ภูเขาที่อยู่ไม่ไกล หลังจากถูกพลังของระรอกคลื่นเคลื่อนผ่าน ภูเขาถล่มลงมา ภูเขาทั้งสองคล้ายถูกบีบให้หัก พังทลายลงมา จนฝุ่นตลบ

จวงหย้าเฟย สิ้งหรันหรันและพวกแม้จะมองการต่อสู้อยู่ที่ไกล ทว่าก็ถูกความน่าหวาดกลัวกวาดผ่าน แต่ละคนกระอักเลือดและปลิวไปไกล หมดสติทันที

ใจกลางการระเบิดที่น่าหวาดกลัวกลายเป็นพื้นที่โล่งสีดำ ช่องว่างถูกทำลายจนแหลกละเอียด ทำลายทุกอย่างที่อยู่รอบๆ

"นี่คือพลานุภาพของการฝึกสองระดับความเป็นความตาย?" เหยียนเยว่เอ๋อร์เองก็ถอยหลังไปไกลกว่าพันเมตรด้วยสีหน้าซีดขาว เห็นภาพช่องว่างถูกระเบิดจนกลายเป็นพื้นที่โล่งสีดำ นัยน์ตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง

"แต่ว่าหนุ่มน้อย นายเก่งมากจริง" เหยียนเยว่เอ๋อร์ยิ้ม จากนั้นดวงตาคู่สวยฉายความเยือกเย็น มองไปทางผู้อาวุโสเสวียนหยาง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง มุมปากของเหยียนเยว่เอ๋อร์มีเลือดซิบ ยกมือขึ้นสะบัดลูกไฟออกไป เผาไหม้ร่างของผู้อาวุโสเสวียนหยางให้กลายเป็นผุยผง

เริ่มจากโจมตีวิญญาณของตนเอง หลังจากนั้นก็ถูกสองระดับความเป็นความตายและถูกภูตอัคคีกลืนกินของหลัวซิวทำร้าย ผู้อาวุโสเสวียนหยางก็ใกล้ตายแล้ว

แต่แม้จะเป็นแบบนี้ เหยียนเยว่เอ่อร์ฆ่าเขา ก็ต้องทุ่มเทบางส่วนเหมือนกัน

ตัวสำนึกแผ่ซ่าน เธอเจอตัวจวงหย้าเฟยและพวกที่หมดสติ แววตาของเธอฉายเจตนาสังหาร

ด้านที่เป็นผู้หญิงอ่อนโยนและเมตตาของเธอนั้น แสดงให้กับหลัวซิวเท่านั้น สำหรับคนอื่น ไม่มีวันได้รับการปฏิบัติแบบนี้

ถ้าหากเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่แพร่งพรายออกไป จะนำพาปัญหาไม่น้อยมาให้เธอกับหลัวซิว ทางที่ดีที่สุดคือฆ่าปิดปาก

ขณะที่เหยียนเยว่เอ๋อร์กำลังจะลงมือฆ่า หลัวซิวที่ถูกเธออุ้มเอาไว้กลับสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา พูดอย่างอ่อนแรง："คนพวกนี้ ไม่สมควรตาย......"

เหยียนเยว่เอ๋อร์ชะงักเล็กน้อย เจตนาสังหารในร่างกายหายไปทันที เธอยิ้มบางๆ "นายมัน......"

เพียงแต่ยังไม่รอให้เธอได้พูดอะไร ศีรษะของหลัวซิวเอียงลง หมดสติอีกครั้ง

"นายมันใจอ่อนจริงๆ"

เหยียนเยว่เอ๋อร์หลุดยิ้ม พูดประโยคที่ยังพูดไม่จบจนจบ ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปยังจวงหย้าเฟยและสิ้งหรันหรันรวมถึงคนอื่นๆ ถอนหายใจเบาๆ พูด："ถือว่าพวกนายโชคดี ในเมื่อหนุ่มน้อยของฉันขอร้องแทนพวกนายแล้ว ถ้าอย่างนั้นไว้ชีวิตพวกนายก็แล้วกัน"