มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 332

รู้สึกถึงลักษณะพลังที่แสดงออกมาเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันบนร่างกายของเหยียนเยว่เอ๋อร์ แม้แต่หลัวซิวก็ยังอึ้ง

วินาทีนั้น เหยียนเยว่เอ๋อร์ จับหอกรบเปลวไฟ แทงไปยังว่านเหลียงเฉิง เปลวไฟร้อนกลายเป็นกระแสไฟวนราวกับว่ามันสามารถกลืนกินและแผดเผาทุกอย่างได้

“ทำลายมันลงซะ!”

ดาบสั้นในมือของว่านเหลียงเฉิงฟันออกไป พลังจิตได้เปลี่ยนเป็นห้วงยุทธ์ม่านดาบสีเลือด เจตนาในการฆ่าโหดเหี้ยม นักยุทธ์ที่ฝึกฝนวิธีการฆ่ามีชื่อเสียงในการโจมตีแบบเผด็จการ

แต่ในขณะนี้ ลักษณะพลังที่ได้แสดงออกมาของเหยียนเยว่เอ๋อร์ ได้ครอบงำว่านเหลียงเฉิงแล้ว และเปลวไฟที่หมุนวนก็กลืน ม่านดาบสีเลือดเข้าไปทันที

ว่านเหลียนเฉิงถอยกลับอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ กริชสีเลือดในมือของเขายังคงแกว่งไปมา กวัดแกว่งม่านดาบออกมามากกว่าสิบออกไป

“บูม!”

พื้นที่ภายในรัศมีหลายร้อยเมตรถูกทำลายลงทันที และคลื่นพลังงานที่รุนแรงก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ทำให้ว่านเหลียนเฉิงกระเซ็นบินออกไป เลือดหยดหนึ่งไหลออกมาจากมุมปากของเขา

มือสังหารว่าน ผู้ซึ่งมีกำลังการต่อสู้เทียบได้กับจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 3 ได้รับบาดเจ็บ

“ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นความจริง ร่างกายของเจ้าได้ฟื้นเลือดเผ่าหงส์โบราณแล้ว!”

ดวงตาของว่านเหลียงเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย ราวกับว่าประหลาดใจและมีความยินดี

รู้ม่านตาของหลัวซิวอดไม่ได้ที่จะหดตัวเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานของทายาทเผ่าหงส์โบราณ

ตอนที่เขายังอยู่ในองค์กรนักล่ายุทธ์ ได้ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลเหยียน ในนั้นก็ได้กล่าวถึงว่าตระกูลเหยียนเป็นทายาทของเผ่าหงส์โบราณ

ในสมัยโบราณ เมื่อหลายหมื่นปีก่อน หงส์ เคยเป็นหนึ่งในผู้ปกครองของโลกแสงดาว นอกจากเผ่าหงส์แล้ว ยังมีสายเลือดโลหิตอื่นๆอีกมากมาย

ตั้งแต่เกิดภัยพิบัติในสมัยโบราณ หงส์ ได้หายสาบสูญไป แต่ยังคงมีผู้สืบเชื้อสายจากสายเลือดเผ่าหงส์ เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงสืบทอดต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้

ตระกูลเหยียน เป็นหนึ่งในสายเลือดของเผ่าหงส์โบราณที่แยกออกมา แต่สายเลือดที่แยกออกมานี้เป็นตระกูลที่อ่อนแอ ไม่มีใครฟื้นพลังแห่งสายเลือดเผ่าหงส์โบราณได้มานับหมื่นปีแล้ว แต่พวกเขาที่มีสายเลือดของเผ่าหงส์โบราณ จะเหมาะกับการฝึกฝนวรยุทธ์ธาตุไฟตั้งแต่เกิด

หากไม่ใช่เพราะภัยพิบัติในสมัยโบราณทำให้สูญเสียวิชาการฝึกฝนหลักไป แม้ว่าพลังของสายเลือดจะอ่อนแอ ตระกูลเหยียนก็จะไม่ทนอยู่ในประเทศเทียนหวูเล็กๆ แห่งนี้

ในวินาทีนี้ ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในใจของหลัวซิว

สามร้อยกว่าปีที่แล้ว ตำหนักจื่อโจมตีตระกูลเหยียน น่าจะเป็นเพราะเลือดหงส์โบราณ

ในขณะนี้ เหยียนเยว่เอ๋อร์ ได้กระตุ้นพลังเลือดหงส์โบราณในร่างกายของนาง ความแข็งแกร่งของนางก็พุ่งสูงขึ้น สามารถสู้จักรพรรดิยุทธ์ขั้น 4 ได้ แต่ไม่สามารถใช้พลังนี้ได้นาน

เพราะถึงแม้นางจะฟื้นเลือดหงส์โบราณแล้ว แต่พลังของเลือดก็อ่อนแอมาก

“ระบำหงส์!”

รอบกายโหมกระหน่ำด้วยเปลวเพลิง เหยียนเยว่เอ๋อร์ได้รวมตัวเข้ากับเงาหงส์ที่อยู่ข้างหลังนาง และหอกรบเปลวไฟในมือของนางก็แทงออกไป

บูม!

เปลวเพลิงที่แผดเผาชนกับพลังสังหารสีเลือด ท้องฟ้าถูกเปลี่ยนสี ในพลังที่บ้าคลั่ง รุนแรง เปลวไฟที่ลุกโชนค่อยๆกดทับพลังฆ่าสีเลือด

ในทันใดนั้น ดวงตาของว่านเหลียงเฉิงฉายแววอย่างเหี้ยมออกมา เขาไม่สนใจเปลวไฟแผดเผาที่พุ่งเข้าหาตัวเอง กริชสีเลือดในมือฟันออกไป ทะลุเปลวไฟ แทงเหยียนเยว่เอ๋อร์

นี่เป็นการโจมตีแบบทั้งสอฝ่ายได้รับบาดเจ็บโดยสิ้นเชิง ขึ้นอยู่กับว่าการโจมตีใดที่สามารถสร้างความเสียหายให้กับคู่ต่อสู้ได้มากกว่า

“ระวัง!”

เมื่อเห็นภาพนี้ หลัวซิวก็พุ่งไปข้างหน้าในทันที เพียงชั่วลมหายใจ เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้า เหยียนเยว่เอ๋อร์ ถือกระบี่อาถรรพ์ฟันเสือ จะต่อต้านดาบของ ว่านเหลียงเฉิงแทนนาง

“แคร่ง!”

ว่านเหลียนเฉิงพลิกมือของเขาและหยิบเม็ดยาหิมะแย้มระดับ 6 ออกมาหนึ่งเม็ด แล้วใส่เข้าไปในปากของเขา ยารักษาระดับ 6 สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดไม่ใช่ราคา แต่เพราะเม็ดยานี้เป็นยาหายาก

ยาหิมะแย้ม ตามฐานะของว่านเหลียนเฉิง ผู้เป็นถึงจักรพรรดิยุทธ์ ก็มีเพียงสามเม็ดเท่านั้นซึ่ งทั้งหมดนี้มีจุดประสงค์เพื่อช่วยชีวิตตนในยามได้รับบาดเจ็บสาหัส ค่อนข้างเสียดายที่จะใช้มันในตอนนี้จริงๆ

ในเวลาเดียวกัน ร่างกายของหลัวซิวถูกปกคลุมไปด้วยเลือด และเส้นลมปราณเกือบทั้งหมดถูกทำลายโดยเจตนาการสังหารที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา

สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือท้องฟ้าที่แตกสลาย

“หลัวซิว!”

เหยียนเยว่เอ๋อร์ ยื่นมือออกไปรับเขา และรีบหยิบยาหิมะแย้มหนึ่งเม็ดออกมาให้เขากิน

เมื่อดวงตาของนางมองไปที่ว่านเหลียงเฉิงอีกครั้ง ในม่านตาเปลวไฟสีทองผุดขึ้นมา

ลักษณะพลังที่ได้แสดงออกมาของเหยียนเยว่เอ๋อร์เพิ่มขึ้นอีกครั้ง เลือดทั่วร่างกายของนางก็ดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ นางได้ใช้พลังของเลือดหงส์โบราณอย่างประมาทเลินเล่อโดยไม่สนใจผลที่จะตามมา

“ห้าว!”

มีเสียงหงส์คำรามดังออกมาจากร่างกายของนาง เปลวไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุดยังคงแพร่กระจายอย่างต่อเนื่อง ทำให้พื้นที่หลายพันเมตรกลายเป็นทะเลเพลิง

เสียงหงส์เสียงสูงดังก้องไปทั่วท้องฟ้าและแผ่นดิน แผดเผาพื้นที่กลายเป็นหลุมดำ ราวกับจะทำลายทุกอย่าง ทำลายวิธีการต่อต้านของว่านเหลียงเฉิงทั้งหมด

ว่านเหลียนเฉิงคำรามด้วยความโกรธ มองดูร่างกายของตนเองแตกสลายและสลายไปในเปลวเพลิงที่ลุกโชน ใบหน้าของเขาโหดเหี้ยมอย่างรับไม่ได้

“อยากให้ข้าตาย ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ารู้สึกดีด้วย!”

ว่านเหลียนเฉิงกระอักเลือดออกมา ราวกับคนบ้าที่หมดแรง พลังจิตทั้งหมดในร่างกายของเขาถูกบีบอัดเข้าไปในตันเถียนของเขาในทันใด เขาต้องการจุดชนวนยาเทพจิตตัวเองให้ระเบิด

ในขณะนี้ ว่านเหลียงเฉิงได้ยินเสียงฮึ่ม เย็นชาที่ไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย