มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 422

“อย่าเรียกข้าว่าพ่อไอ้ลูกทรยศเว้นแต่เจ้าจะฆ่าพวกมันด้วยตัวเอง” นายท่านตระกูลหลิวชี้นิ้วไปที่หลัวซิ่วเอ๋อและเด็ก

“ใครกล้าแตะต้องพวกเขา”

ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงมาจากภายนอกห้องขัง

สมาชิกครอบครัวหลิวหลายคนในห้องขังต่างมองมาที่เสียง พวกเขาจำหลัวซิวไม่ได้ แต่ถือว่าเขาเป็นศิษย์ของสำนักเสวียนหยาง

"นายน้อย...นายน้อย..."

สีหน้าคนตระกูลหลิวเต็มไปด้วยความประจบประแจง ต่างก็วิ่งกรูมากันหมด

“ตระกูลหลิวของเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้แซ่หลัวคนนั้น และเราหวังว่านายน้อยจะตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้น!”

“ใช่ นายน้อย โปรดบอกผู้อาวุโสของสำนักเสวียนหยาง ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สาวของหลัวซิว เขาเป็นพี่เขยของหลัวซิว หลานชายคนนี้เป็นหลานชายของหลัวซิว และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนอื่นในตระกูลหลิว .. "

เพื่อช่วยชีวิตพวกเขา คนเหล่านี้ได้เพิกเฉยต่อสิ่งที่เรียกว่าความรักใคร่ในครอบครัวโดยสิ้นเชิง ซึ่งทำให้ผู้คนต้องถอนหายใจกับความเลือดเย็นของมนุษย์

เมื่อนับจากครั้งที่เขาออกจากเมืองชิงหยุนก็เกือบสามปีแล้ว

หลัวซิวอยู่ในช่วงเจริญวัย และรูปร่างหน้าตาของเขาแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย เขากลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและใบหน้าที่แน่วแน่ของเขาไม่มีวุฒิภาวะในวัยเยาว์อีกต่อไป

เขาเพิกเฉยต่อสาวกของตระกูลหลิวที่กำลัร่ำไห้ และหันไปสนใจพี่สาวของเขา หลัวซิ่วเอ๋อร์

แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีความงามขนาดนางงามจักรวาล แต่เธอก็มีความอ่อนโยน หลัวซิวจำได้ว่าตอนที่เขายังเป็นเด็ก เมื่อพ่อแม่ของเขาไม่อยู่ พี่สาวของเขาดูแลเขาและเลี้ยงดูเขาตลอดมา

แต่ในเวลานี้ เขากลับเป็นส่วนนึงที่ทำให้เธอถูกคุมขังที่นี่ ใบหน้าของเธอซีด และไม่มีแม้แต่เส้นเลือดเลย

สิ่งนี้ทำให้หลัวซิวรู้สึกผิดและเสียใจอย่างสุดๆ

หลัวซิ่วเอ๋อร์มองมาด้วยสายตาซึ่งไร้ความรู้สึก เมื่อเธอเห็นหลัวซิว แวตาของเธอที่ไม่มีชีวิตชีวาก็มีความประกายแวววาวขึ้นในดวงตา

“เสี่ยวซิว นั่นเจ้าใช่มั้ย...” เธอเอื้อมมือออกไป บนฝ่ามือยังมีรอยเลือดอยู่

แม้ว่ารูปลักษณ์ของหลัวซิวจะเปลี่ยนไป แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าคนตรงหน้าเธอคล้ายกับน้องชายของเธอมาก

เช้ง!

จู่ๆ หลัวซิวก็ชักดาบของเขา ประตูห้องขังที่ล็อคอยู่ถูกดาบของเขาฟันเปิดออก

คนในตระกูลหลิวในห้องขังตะลึง เป็นไปได้ไหมว่าคนๆ นี้ไม่ใช่ศิษย์ของสำนักเสวียนหยาง แต่มาเพื่อช่วยเราโดยเฉพาะ?

"หลีกไป!"

หลัวซิวแค่โบกมือก็ทำให้ลูกศิษย์ตระกูลหลิวสองสามคนที่ด้านหน้าของเขากระเด็นกระจุยกระจายออกไปด้านข้าง และเดินไปหาหลัวซิ่วเอ๋อร์อย่างรวดเร็ว

“พี่สาว ข้าเอง ข้ามาช่วยพี่แล้ว” เขาเอื้อมมือออกไปและจับมือของหลัวซิ่วเอ๋อร์ แปลงพลังจิตแท้ของเขาเป็นพลังชีวิตและเข้าสู่ร่างกายของเธอ

สีหน้าที่ซีดเซียวของเขาค่อยๆมีน้ำมีนวลแดงระเรื่อขึ้น และดวงตาของหลัวซิ่วเอ๋อร์ก็น้ำตาคลอในทันใด "เสี่ยวซิว เป็นเจ้าจริงๆหรือ?"

“ข้าเอง พี่สาว ข้ามาช้า ขอโทษ”

“พ่อกับแม่ล่ะ? พวกท่านก็ถูกพาตัวไปเช่นกัน…” หลัวซิ่วเออร์ไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเองมากนัก แต่กังวลพ่อแม่ของเธอมากกว่า

เรือรบสัมริดเขียวขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า และแขกเหรื่อทั้งหลายที่เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดต่างก็เห็นมัน

ทุกสายตาหันไปทางเรือลำนั้น ทุกสายตาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือรบ

มีคนไม่มากนักที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะควบคุมเรือรบ อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นขุมพลังระดับราชานักสู้ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนงงที่สุดคือเรือรบสัมริดเขียวลำนี้ดูเหมือนจะเป็นเรือรบของตำหนักจื่อหรือเปล่า

ในเวลาเดียวกัน หลายคนรู้จักตัวตนของหลัวซิว

คนในประเทศเทียนหวูนั้นรู้จักชายหนุ่มที่ชื่อหลัวซิวเกือบทุกคน

คีตโลกาถ้ำเทพสถิต บุคคลผู้นี้อาศัยฐานการฝึกฝนระดับราชายุทธ์เพียงลำพัง ต่อต้านจักรพรรดิยุทธ์เกือบทั้งหมด และได้รับมรดกจากผู้แข็งแกร่งโบราณ ยิ่งไปกว่านั้นในคีตโลกา

เขาตัดหัวจักรพรรดิ์ยุทธ์นับไม่ถ้วน รวมถึงปรมาจารย์ตำหนักจื่อ ว่านเหลียนเฉิง รวมถึงปรมาจารย์กลั่นยาระดับหกแห่งราชวงค์ตระกูลฝาน ฝานไท่เต๋อ

เหตุการณ์นี้ครึกโครมในแผ่นดินนี้ และอาจารย์มกุฎยุทธ์ซึ่งปิดตัวจากโลกมาหลายปียังตื่นตระหนก กระทั่งทำให้เหล่าบรรดากองกำลังต่างๆได้รับผลกระทบอย่างมาก

เพื่อบังคับให้เขาปรากฏตัว กองกำลังที่แยกตัวออกมาจากตำหนักจือและสำนักเสวียนหยาง กระทั่งได้จับตัวญาติของเขาไป

อย่างไรก็ตาม วันนี้หลัวซิวปรากฏตัวที่สำนักเขาของสำนักเสวียนหยาง ใครให้ความกล้าหาญแก่เขา?

“เหอะๆ ศิษย์พี่หลี่ นี่คือชายหนุ่มที่เจ้าจะไม่เคยลืมใช่หรือไม่” หน้าพระราชวัง ซุนเชียนซางหยิบถ้วยเหล้าขึ้นมาและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้าได้แสดงให้เจ้าเห็นแล้ว แผ่นหยกที่บันทึกประสบการณ์การฝึกฝน เจ้าคิดอย่างไร” หลี่เสวียนหยางมองมาที่เขาและพูด

“เยี่ยมยอดมาก ถ้าเป็นข้า ข้าก็ไม่ลืมไอ้หนุ่มนี่คนนี้เช่นกัน มรดกของรุ่นผู้แข็งแกร่งโบราณ โอกาสอันยิ่งใหญ่นั้นขึ้นอยู่กับว่าเขาจะทนได้อย่างไร” ซุนเชียนซางหรี่ตาลงกล่าว