มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 528

หลี่เสวียนหยางที่พยายามต้านทานทิวเขาสีดำในช่วงเวลาสั้นๆ สุดท้ายก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ร่างของเขาค่อยๆ ลดระดับลง ทุกครั้งที่เขาย่อตัวลงทิวเขาสีดำก็จะยิ่งกดทับต่ำลงเรื่อยๆ

บรรยากาศรอบๆ ถูกล็อกเอาไว้นิ่ง หลี่เสวียนหยางอยากที่จะถอนตัวแล้วถอยหนีไป แต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้สักครึ่งก้าว

หลังจากนั้นไม่นาน ทิวเขาสีดำก็ลดระดับต่ำลงอยู่เหนือศีรษะของเขา เขาจนปัญญา แผดเสียงร้องลั่น มือทั้งสองข้างของเขาดันทิวเขาสีดำนั่นเอาไว้

ในตอนนั้น อาจารย์มกุฎยุทธ์อย่างหลี่เสวียนหยางถูกกดทับจากด้านบนจนร่วงลงมาสู่พื้นดินด้านล่าง เท้าทั้งสองของเขาจมอยู่ในโคลนตม และยังคงจมลงด้านล่างต่อไปเรื่อยๆ

วิชาสังหารไท่เสวียนได้พัฒนากลายเป็นทิวเขาที่หนักไร้ใดเปรียบ ถึงแม้ว่าหลี่เสวียนหยางจะฝึกตนอยู่ในแดนมกุฎยุทธ์ขั้น 4 แล้ว แต่ก็ยังรับมือกับทิวเขานี้ได้อย่างยากลำบาก

และสิ่งที่ทำให้คนในที่นั้นยิ่งรู้สึกช็อกยิ่งไปกว่านั้นคือ คนที่ต้อนจนหลี่เสวียนหยางตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้คือหลัวซิว

“เป็นไปได้ยังไง เขาอายุไม่เท่าไหร่เองนะ” จักรพรรดิยุทธ์หยวนเฉิง เฆ่าประหลาดฉิวและคนอื่นๆ ต่างสบตากันไปมา

เมื่อไม่ถึงหนึ่งปีก่อนหน้านี้ ตอนที่หลัวซิวกลับมาเขามีพลังในสังหารจักรพรรดิยุทธ์ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอาจารย์มกุฎยุทธ์ เขาทำได้แค่ถอยหนีไม่สามารถรับมือได้

ในตอนนั้นที่เขาสามารถกำจัดตำหนักจื่อได้ และไปสร้างความวุ่นวายให้กับสำนักเสวียนหยาง นั่นเป็นเพราะว่าเขาไปยืมมือมกุฎยุทธ์สองคน ไม่ได้ทำได้ด้วยความสามารถของเขา

แต่ในวันนี้เขากลับใช้ความสามารถของตัวเองไล่ต้อนอาจารย์เสวียนหยางจนจนมุมกับที่ พลังของเขายกระดับขึ้นมารวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร

ไหนจะยังมีทักษะยุทธ์ที่เขาใช้ในวันนี้อีก เป็นกระบวนท่าอะไรถึงได้มีพลังยุทธ์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้

“ฮ่าๆ การฝึกตนของหัวหน้าแก๊งหลัวพัฒนาไปอย่างรวดเร็วจริงๆ”

ในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะดังสนั่นดังลอยลงมาจากด้านบน ร่างของผู้ลาดตระเวนอาณาจักรใต้ของฉีฝ่าเทียนค่อยๆ ปรากฏกายขึ้นมา

หลัวซิวอมยิ้มพร้อมประสานมือคารวะ “ผู้ลาดตระเวนฉีชมเกินไปแล้ว เชิญนั่งก่อน”

พิธีเปิดสำนักเขามีการตกแต่งอย่างสวยสง่า แน่นอนว่าตำแหน่งที่นั่งของแขกเหรื่อภายในงานย่อมต้องมีลำดับสูงต่ำ

ฉีฝ่าเทียนเองก็ไม่ได้มีท่าทีเกรงใจอะไร จึงเดินเข้าไปนั่งลงที่ตำแหน่งด้านหน้า

จักรพรรดิยุทธ์หยวนเฉิง หงหมิงและคนอื่นๆ ต่างพากันลุกขึ้นแล้วทำความเคารพฉีฝ่าเทียน

หลัวซิวยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ความผูกพันไม่อาจตัดขาดได้ สังหารเด็กก็จะมีผู้ใหญ่ตามมา ฆ่าผู้ใหญ่ก็จะมีผู้ใหญ่กว่าตามมาอีก เป็นแบบนี้ไม่รู้จบ”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าของหลัวซิวก็เริ่มแข็งกระด้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มาหนึ่งก็กำจัดหนึ่ง มาสองก็กำจัดสอง จัดการอย่างถอนรากถอนโคน นั่นต่างหากถึงจะเป็นวิธีการที่เหมาะสมที่สุด”

หลัวซิวกล่าวคำพูดนี้ออกมาด้วยความอาฆาตแค้นจริงจัง คนรอบด้านที่ได้ยินเช่นนี้ต่างพากันขนหัวลุก

ในตอนนั้นเอง สายตาของชายชุดแดงอย่างจูชิงจึงล็อกไปที่หลัวซิวที่อยู่ในตำหนักวัฏสงสาร “คนบ้าระห่ำอย่างแกต้องให้ข้าสั่งสอนสักหน่อยว่าใครกันแน่ที่แน่กว่ากัน”

ระหว่างที่กล่าว จูชิงก็ยื่นนิ้วมือออกมาหนึ่งนิ้ว นิ้วของเขาค่อยๆ ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วชี้ตรงลงมาที่หลัวซิวราวกับกำลังจะมอบงานสำคัญ

นิ้วที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความอาฆาตแค้น นักยุทธ์แห่งอาณาจักรตะวันตกส่วนมากแล้วจะเป็นผู้ที่อยู่ในเส้นทางปีศาจที่ฝึกฝนธรรมพิฆาต

ขณะที่หลัวซิวกำลังจะลงมือ ฉีฝ่าเทียนก็รีบลุกขึ้นยืนทันที “งานนี้ยกให้ผู้ลาดตะเวนอย่างข้าเป็นคนจัดการแทนหลัวซิวก็แล้วกัน”

สิ้นเสียงฉีฝ่าเทียนก็ชี้นิ้วออกไปเช่นเดียวกัน ทว่านิ้วของเขาได้เปลี่ยนเป็นกระบี่เล่มหนึ่ง ลำแสงกระบี่ดูดกลืนพุ่งทะยานแหวกอากาศออกไป