มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 666

ฮึ่ม!

อาการวิงเวียนศีรษะปรากฏขึ้นในตัวหยั่งรู้ ปลุกหลัวซิวตื่นจากสถานะการฝึกฝนแบบลึก เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็พบว่าเขาปรากฏตัวขึ้นนอกวังเต๋าแล้ว

“แม่ง ข้าเดาไม่ผิดจริวๆ!”

หลังจากถูกบังคับเคลื่อนย้ายออกมา สีหน้าของหลัวซิวขรึมลงเล็กน้อย เพราะเขากำลังจำเข้าใจจุดสำคัญพอดี และกำลังจะก้าวออกไปก้าวใหม่ แต่จู่ๆก็ถูกขัดจังหวะ

เหมือนที่เขาเดาไม่ผิด ธูปหนึ่งธูปไหม้เป็นช่วงเวลาสามวัน เป็นเวลาที่เขาสามารถเข้าใจพลังแห่งกฎในวังได้

“พลังแห่งกฎช่างลึกซึ้งจริงๆ”

ในช่วงประมาณสามวันนี้ ทำให้หลัวซิวรู้สึกถึงตัวเองช่างกระจ้อยร่อยมากนัก ร่องรอยของพลังแห่งกฎสีทองในห้วงอวกาศที่มืดมิด เขาเข้าใจได้ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ

“สมบัติวิเศษเหล่านั้นที่มีร่องรอยพลังแห่งกฎ ถูกวางไว้ในวังเต๋าก็วางอยู่แบบนั้น ทำไมไม่ให้ทำความเข้าใจกันนานหน่อยล่ะ?”

ไม่เพียงแต่หลัวซิวเท่านั้น คนอื่นๆ อีกสิบเก้าคนก็ถูกส่งออกมาเหมือนกัน สีหน้าแต่ละคนดูไม่ดีและไม่พอใจ

“หุบปาก!”

ชายชุดม่วงมองทุกคนอย่างเฉยเมย “ทรัพยากรของแดนศักดิ์สิทธิ์ก็มีจำกัด ผู้แข็งแกร่งมากมายในแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ฝึกฝนอยู่ และพวกเขาก็ต้องใช้สมบัติวิเศษในวังเต๋าช่วยในการทำความเข้าใจร่องรอยของพลังแห่งกฎ พวกเจ้ามีโอกาสดีได้รับเวลาสามวันในการทำความเข้าใจ ดีมากแล้ว!"

เมื่อถูกชายชุดม่วงประณาม ทุกคนไม่กล้าที่จะเถียง

“ตามข้ามา”

ชายชุดม่วงไม่พูดอะไรมาก เดินออกไปจากที่ซึ่งวังเต๋าตั้งอยู่

ไม่นานนัก ทุกคนก็เดินออกจากวัง แล้วเดินจากเชิงเขามาที่ตีนเขา

ชายชุดม่วงชี้ไปที่เรือนใต้หลังคาอันสง่างามที่เชิงเขา พูดอย่างเฉยเมย “พวกเจ้าแต่ละคนสามารถเลือกที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ได้ นี่คือสัญลักษณ์ประจำตัวของพวกเจ้า”

หลังจากพูดจบ ชายชุดม่วงก็หายวับไป

“เมื่อครู่นี้รู้สึกอย่างไรในวังเต๋า?”

หลังจากที่ชายชุดม่วงจากไป กลุ่มคนหนุ่มสาวไม่มีความกดดันอีกต่อไป คนที่คุ้นเคยกันก็เริ่มพูดคุยกัน

“หลัวซิว”

เมื่อหลัวซิวกำลังหาที่อยู่อาศัย จู่ ๆ ลู่เมิ่งเหยาก็เรียกหาเขาและเดินไปข้างเขา

“เจ้ายังโทษข้าที่ไม่ได้ไปหาเจ้าเมื่อหลายปีก่อนหรือไม่?”

สิ่งที่หลัวซิวไม่คาดคิดก็คือ ลู่เมิ่งเหยาเดินมาหาเขาและพูดแบบนี้ออกมา มีความเศร้าอยู่บนใบหน้าที่สวยงาม