มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 786

ที่ด้านข้างของเหวปีศาจมรณามีภูเขาที่แห้งแล้งอยู่ลูกหนึ่ง หลัวซิวนั่งขัดสมาธิ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ขอบฟ้าอันไกลโพ้น

ปัง ……

ออร่าอันน่าหวาดกลัวหลายสายปะทุขึ้นมา จอมยุทธ์จำนวนมากลอยขึ้นมากลางอากาศ พุ่งมาทางนี้อย่างหนาแน่น

หัวหน้าในหมู่คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นผู้อาวุโส เจ้ายุทธจักรผู้แข็งแกร่งที่มีผมขาวและเคราสีขาว แต่ละคนต่างฝึกตนมานับพันปีแล้ว ทรงพลังไร้เทียมทาน

ข้างหลังผู้อาวุโสพวกนี้ ก็คือกลุ่มคนที่มารอชมความสนุกเท่านั้น มีอัจฉริยะรุ่นเยาว์จากแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ต่าง ๆ กระจัดกระจายกันมาร่วมด้วย

“เผ่าพันธุ์มารปีศาจก็มาด้วย”

สายตาของหลัวซิวหันไปทางอีกสองทิศทาง ด้านหนึ่งออร่ามารพุ่งทะลุฟ้า ด้านหนึ่งออร่าปีศาจจับกันเป็นก้อน

“มอบม้วนหยกที่เจ้าได้รับมา ข้าเผ่าพันธุ์ปีศาจรับรองว่าเจ้าจะไม่ตาย!” เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ ดังออกมาจากกลุ่มก้อนออร่าปีศาจ

“หลัวซิว เจ้าเข่นฆ่า เจ้ายุทธจักรหลายคนของเผ่าเรา วันนี้เจ้าจงอย่าได้คิดหนี!” ผู้อาวุโสจากเผ่าหงส์หลายคนรวมตัวกัน น้ำเสียงเคร่งขรึม

“หลัวซิว ม้วนหยกในมือของเจ้าไม่อาจตกอยู่ในมือเผ่าพันธุ์ปีศาจ เอามันออกมาเถอะ” แดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ต่าง ๆ จากเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ค่อย ๆ เอ่ยปาก

บนยอดเขาที่แห้งแล้ง หลัวซิวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน “ไม่ว่าสิ่งที่พวกเจ้าต้องการจะเป็นม้วนหยกหรือชีวิตของข้า หากมีความสามารถก็เข้ามาเอาเอง!”

ระหว่างที่พูด หลัวซิวไม่ได้รอให้ฝูงชนจากทั้งสามฝั่งได้เข้ามาใกล้ ปีกทิพย์ไร้มลทินสยายอยู่ที่ด้านหลังของเขา บินลงไปยังเหวปีศาจมรณาด้านหลัง

“เจ้าไม่มีทางหนีได้!”

กองกำลังทั้งสามฝั่งตามเข้าไปอย่างไม่ลังเล พุ่งลงไปยังเหวปีศาจมรณา โดยเฉพาะผู้อาวุโสที่บินอยู่ข้างหน้า สามารถเดินทางได้ไกลหลายลี้อย่างรวดเร็วในชั่วพริบตาราวกับสายฟ้า

ภูตมารที่อยู่ในเหวปีศาจมรณา ภายใต้พลังอำนาจของผู้แข็งแกร่งที่มากมายเช่นนี้ หายไปเหมือนน้ำที่ระเหย ไม่สามารถต้านทานฝีเท้าของคนเหล่านี้ได้เลย

ปีกทิพย์ไร้มลทินสั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ปรากฏตัวขึ้นเหนือทะเลสาบดำ

ในเวลาเดียวกัน กองกำลังทั้งสามฝั่ง เผ่าพันธุ์มนุษย์แดนศักดิ์สิทธิ์ เผ่าพันธุ์มารและเผ่าพันธุ์ปีศาจก็ตามกันมาทันแล้ว ร่างเงาเบียดเสียด ล้อมรอบทะเลสาบดำทั้งสี่ทิศ

“เจ้าหนุ่ม เจ้าไร้หนทางหนีแล้ว ข้ายังคงยืนยันคำเดิม เอาม้วนหยกมาให้ข้า ข้าเผ่าพันธุ์ปีศาจรับรองว่าเจ้าจะไม่ตาย อีกทั้งเผ่าพันธุ์ปีศาจจะมอบเลือดให้กับเจ้า ให้เจ้าได้เป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ปีศาจของข้า” ผู้อาวุโสเผ่าพันธุ์ปีศาจคนหนึ่งเอ่ยเสียงเข้ม

“หลัวซิว เจ้าต้องรู้ตัวตนของเจ้า เจ้าคือเผ่าพันธุ์มนุษย์ ม้วนหยกควรที่จะมอบให้กับพวกเราแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์”

แดนศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ กับเผ่าพันธุ์ปีศาจเผชิญหน้ากัน ทั้งสองต่างมีสถานการณ์ตึงเครียด

หลัวซิวได้ยินคำพูดต่าง ๆ พวกนี้ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “ม้วนหยกที่ข้าได้รับมา เหตุใดจึงต้องมอบให้พวกเจ้า?”

“พวกเจ้าพลิกฟ้าค้นหาข้า ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะสมบัติวิเศษบนตัวของข้าหรือ? ยังจะเอาคุณธรรมเผ่าพันธุ์มนุษย์มากดข้า พวกเจ้าคู่ควรที่จะเรียกตัวเองว่าแดนศักดิ์สิทธิ์เผ่าพันธุ์มนุษย์หรือ? ช่างหน้าไม่อายเหลือเกิน!” หลัวซิวยืนอยู่เหนือทะเลสาบดำพูดเสียงเย็นเยียบ