มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 857

หลัวซิวได้ยินเสียงพึมพำจากทางฝั่งค่ายมืด เจ้าดาซีคนนี้คือยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงค่อนข้างมากจากหอคอยเทวสว่าง ว่ากันว่าอีกไม่นานก็จะสามารถบรรลุถึงแดนเจ้ายุทธจักร เตียมที่จะเข้าทัพชั้นที่สองของหอคอยเทวสว่าง

ครั้งนี้เขามาท้าประลองที่ตำหนักเทวมืด นั่นก็เพราะเขาวางแผนว่าก่อนจะเข้าทัพไปยังชั้นที่สองของหอคอยเทวสว่าง จะโจมตีขวัญกำลังใจของค่ายมืดเสียก่อน

“สิ่งมีชีวิตดำมืดที่ทั้งชั่วร้ายทั้งยังโสโครก ดูแล้วพวกเจ้าคงไม่มีใครกล้าหาญขึ้นมาแล้วหรือ?” ดาซีพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามและหยิ่งผยอง

“กำจัดไอ้เจ้านี่จะได้รับแต้มห้วงกระบี่เท่าใดหรือ?” หลัวซิวหันไปถามเผ่ามนุษย์อสูรด้านข้างคนหนึ่ง

“เขามีผลการฝึกตนมหายุทธ์ขั้นเก้า สามารถได้รับ 32 แต้มห้วงกระบี่” เผ่ามนุษย์อสูรตอบด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง

“เพียงแค่ 32 แต้ม?” หลัวซิวขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามันน้อยไปหน่อย

“แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงแค่ 32 แต้ม ที่ตัวเขายังมีแต้มคุณความดีอย่างน้อย ๆ ไม่ต่ำกว่าห้าร้อยแต้ม หลังจากกำจัดเขาได้แล้วจะสามารถได้รับแต้มห้วงกระบี่ในจำนวนที่เท่ากันอีกด้วย” เผ่ามนุษย์อสูรพูดเสริมอีกเล็กน้อย

“ค่อยเข้าท่าหน่อย” หลัวซิวหัวเราะออกมา จากนั้นก็เดินตรงขึ้นไปด้านหน้าทันที

“ไอ้พวกตาขาว ไม่มีใครขึ้นมาแล้วหรือ?” ดาซียืนบนแท่นประลองด้วยความผยองและอวดดี รู้สึกว่าเท่านี้ก็น่าจะพอได้แล้ว

ในตอนที่เขากำลังเตรียมจะเดินลงมาจากแท่นประลอง ดื่มด่ำการต้อนรับจากชาวค่ายสว่างนั้นเอง เสียงหนึ่งก็พลันดังขึ้น “อย่าเพิ่งรีบ ข้าท้าประลองกับเจ้า”

ชั้นที่หนึ่งของหอคอยเทวไม่มีความน่าตื่นเต้นใด ๆ หลัวซิวไม่ได้วางแผนว่าจะหยุดอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงวางแวนว่ากำจัดเจ้าดาซีนี่ทิ้งเสีย เมื่อได้รับแต้มห้วงกระบี่หลักร้อยแต้ม ก็จะสามารถขึ้นไปที่ชั้นสองได้โดยตรง

สายตาของทุกคนต่างก็หันมามอง ตัวสำนึกมากมายกวาดผ่านตราประทับสีดำบนหน้าอกของหลัวซิว

เหล่าบรรดาค่ายมือที่มีความหวังอยู่เล็กน้อย ในชั่วพริบตากลับหดหายไปกว่าครึ่ง

แต่พอบรรดายอดฝีมือค่ายมืดเพิ่งจะไปได้ไม่นาน ดาซีก็เข้ามาท้าปะลอง แต่ชั้นหนึ่งของหอคอยเทว ในชั่วขณะหนึ่งไม่มียอดฝีมือที่สามารถต่อกรกับดาซีได้เลย

“สารเลวไร้ยางอาย!”

คนเก่าคนแก่ของชั้นหนึ่งหอคอยเทวหลายคน ต่างก็พากันจ้องไปที่ค่ายสว่างด้วยความโมโห

ค่ายสว่างและค่ายมืด การวางแผนและความเกลียดชังของทั้งสองค่ายใหญ่ที่มีต่อกัน หลัวซิวกล้าที่จะให้ความสนใจแม้แต่น้อย เพราะว่าโลกเชิ่งถิงนั้น เขาไม่ได้รู้สึกถึงความผูกพันใด ๆ โลกใบนี้สำหรับเขาแล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนที่ผ่านมาและผ่านไปเท่านั้น

ดาซียืนอยู่บนแท่นประลอง แขนทั้งสองข้างกอดอกไว้ จ้องมองไปทางหลัวซิวด้วยความสนใจ “ช่างไม่คุ้นหน้าเสียเลย ดูแล้วน่าจะเป็นพวกที่เข้ามาใหม่ของตำหนักเทวมืดใช่หรือไม่? พวกหน้าใหม่อย่างเจ้าข้าเห็นมานักต่อนักแล้ว ติดว่าตัวเองมีพลังเข้าหน่อย ก็มองไม่เห็นคนอื่นในสายตา แต่โดยปกติคนพวกนี้จะตายเร็วกว่าพวก”

“ใช่แล้ว คนแบบเจ้าน่ะมักจะตายเร็ว ข้าล่ะชื่นชมจากใจจริงเลย” หลัวซิวพูดพลางยิ้มบาง ๆ