มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1095

“เป็นอะไรไป คนสวย? คุณไม่มีเงินติดตัวเลยเหรอ?” คนไม่เอาไหนคนหนึ่งพูดขึ้น ขณะที่เขาและคนอื่นสองสามคนเริ่มเดินมาหาเธอ

เมื่อหนึ่งในพวกเขาพยายามที่จะแตะคางของกีย่า เธอจึงเบี่ยงหลบทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น คนอื่น ๆ จึงคว้าแขนของกีย่าไว้ทันที โดยตั้งใจที่จะลวนลามเธอ

เมื่อตระหนักได้ว่าการดิ้นรนจะไม่เป็นผลสำเร็จ กีย่าจึงพบโอกาสที่จะกัดนิ้วของหนึ่งในคนเหล่านี้อย่างแรง!

ได้ยินเสียงตะโกนของความเจ็บปวดขณะที่คนไม่เอาไหนคนที่ถูกกัดจับนิ้วที่ได้บาดเจ็บอย่างรุนแรงของเขาเอาไว้

เมื่อเห็นแบบนั้น จึงไม่มีใครกล้าที่จะทำเรื่องอันใดกับเธอ นี่เป็นเพราะพวกเขาทั้งหมดเห็นเจตนาฆ่าในสายตาของเธอ

แต่เนื่องจากความอ่อนเพลียก่อนหน้านี้ของเธอและการพุ่งพล่านของอะดรีนาลีนอย่างฉับพลัน ตอนนี้กีย่ารู้สึกมึนหัวอย่างมาก เป็นผลให้ในไม่ช้าเธอจึงลงเอยด้วยการล้มลงกับพื้นเกือบจะหมดสติอยู่แล้ว

เมื่อเข้าใจว่ากีย่าแทบจะไม่มีพละกำลังใด ๆ เหลืออยู่เพื่อลุกขึ้นได้ด้วยซ้ำ คนไม่เอาไหนเหล่านั้นจึงหันหลังกลับไปมองบุคคลหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเดินมาหาพวกเขา จากนั้นหนึ่งในพวกเขาก็บ่นขึ้นมา “นี่ไม่โหดร้ายมากเกินไปหน่อยเหรอ บอส? คุณไม่ได้เตือนพวกเราเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะดุร้ายขนาดนี้! นิ้วของผมเกือบจะหักไปแล้ว รู้ไหมครับ?”

อย่างไรก็ตาม คนหนุ่มผู้นั้นเพียงโยนบัตรหนึ่งให้พวกเขาก่อนจะพูดขึ้น “นี่คือค่ารักษาพยาบาล รหัสผ่านคือวันที่ของวันนี้!”

“ต ตายจริง! ขอบคุณครับ บอส!” คนไม่เอาไหนทั้งหมดตะโกนขึ้นพร้อมกันด้วยความปิติยินดี

ถ้ายังไม่ชัดเจนพออยู่แล้ว คนไม่เอาไหนเหล่านี้เพียงมายุ่งเกี่ยวกับกีย่าภายใต้คำสั่งของคนหนุ่มผู้นี้เท่านั้น

เมื่อจำน้ำเสียงนั้นได้ไม่ว่าจะที่ใดก็ตาม กีย่าค่อย ๆ ยกหัวของเธอขึ้นเพื่อดูว่าเป็นเขาจริง ๆ หรือเปล่า ตามที่คาดเดาไว้ คนหนุ่มที่ว่านี้แน่นอนคือเจอรัลด์เอง!

“ฉ ฉันรู้ว่านายจะไม่ทิ้งฉัน…!” กีย่าร้องออกมา ขณะที่น้ำตารื้อในทันที

ในขณะที่เจอรัลด์เดินไปเร็วกว่าเธอได้อย่างง่ายดายก่อนหน้านี้ เมื่อเขามั่นใจว่ากีย่าไม่เห็นเขาแล้ว เขาจึงเฝ้ามองเธอตั้งแต่นั้นไป โดยกังวลว่าบางอย่างอาจเกิดขึ้นกับเธอได้ก่อนที่เธอจะกลับไปยังโรงแรม

อย่างไม่คาดคิด กีย่าได้ไล่ตามเขาไปตลอดทั้งวัน

เอาตามตรงเขาคิดว่ากีย่าจะยอมแพ้ในท้ายที่สุดเมื่อเธอไม่เห็นเขาอีกต่อไป แน่นอนนั่นไม่ได้เกิดขึ้น เป็นผลให้เขาจ้างคนไม่เอาไหนเหล่านั้นมาทำให้เธอกลัวจนกลับเข้าเมืองไป

‘ผู้หญิงคนนี้…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองขณะที่เขาถอนหายใจอยู่ภายใน

พูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม ความปรารถนาเดียวของเจอรัลด์ก็คือให้กีย่าตัดใจจากเขาโดยสิ้นเชิงซะ เธอสมควรได้ใช้ชีวิตปกติโดยไม่มีความเจ็บปวดจากการโหยหาเขา ซึ่งคือเหตุผลที่ทำไมเขาถึงพยายามอย่างนักมากที่จะจบเรื่องต่าง ๆ เดี๋ยวนี้แทนที่จะยืดความเจ็บปวดของเธอออกไป

“เช่นนั้นในที่สุดนายก็ยอมรับแล้วว่านายคือเจอรัลด์! ทำไมนายถึงต้องโกหกฉันล่ะ? นายไม่เต็มใจที่จะพบฉันขนาดนั้นจริง ๆ ใช่ไหม? รู้ไว้นะ ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าถ้าฉันยังคงไม่สามารถตามหานายเจอได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม งั้นฉันก็อยากจะตายซะดีกว่า!” กีย่ากล่าว ขณะที่เธอเมินคำตอบของเจอรัลด์ ตอนนี้สายตาของเธอแดงก่ำและมีน้ำตา

เจอรัลด์ที่นั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้เป็นผู้ใหญ่มากกว่ามาก เมื่อเทียบกับคนที่เธอเคยรู้จักเมื่อหนึ่งปีครึ่งก่อน

มีเรื่องราวมากมายที่กีย่าต้องการจะรู้ และแรงกระตุ้นนั้นก็เกิดจากการต้องการที่มักจะมีความรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ เมื่อเธออยู่ข้าง ๆ เจอรัลด์

“พวกเราจะมุ่งหน้าไปที่ไหนกันเหรอ…?” กีย่าถาม

“พวกเราจะกลับไปที่คฤหาสน์คลอฟอร์ดในนอร์เบย์ ฉันจะให้หมอเฉพาะสองสามคนดูแลเธอเมื่อพวกเราอยู่ที่นั่น” เจอรัลด์ตอบกลับ

พูดตามตรง ในเวลานี้เจอรัลด์พบว่ามันยากที่มองตากีย่า ท้ายที่สุดแล้ว มันก็คงจะเป็นการโกหกที่เขาจะอ้างว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้

ไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม เขาก็ปรารถนาให้เธออยู่ดีอย่างแท้จริง

“…เช่นนั้น…นายไปอยู่ที่ไหนเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา…?”