มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1116

สำหรับเจอรัลด์แล้วนั้น ใบหน้าของเธอเปรียบเสมือนหนังสือตัวอย่างของความสวยงามที่สมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง

หลังจากที่เขาสลัดความคิดนั้นออกจากหัว เจอรัลด์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเธอ เขาตรวจชีพจรพร้อมกับถามเธอว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

เมื่อไม่มีการตอบสนองใด เจอรัลด์จึงสรุปได้ว่า เธอคงจะหมดสติเพราะเสียเลือดไปมาก

‘บาดแผลนี้อาจจะทำให้ถึงตายได้ หากผมมาพบคุณช้ากว่านี้!’ เจอรัลด์ครุ่นคิดกับตัวเอง ขณะที่รีบนำตัวเธอไปที่คฤหาสน์ของตระกูลยาร์น

เช้าตรู่วันต่อมา ยูเมะ กันเทอร์ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับกลิ่นยาที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราห้องหนึ่ง

ทันทีที่เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง เธอก็ส่งเสียงร้องดังออกมา

มีใครบางคนได้เปลี่ยนชุดนอนให้เธอ!

เธอมีเหตุผลที่จะรู้สึกตกใจแบบนั้น เพราะการที่มีคนแปลกหน้ามาเปลี่ยนชุดให้เป็นเรื่องที่อ่อนไหวเป็นพิเศษสำหรับผู้หญิง โดยเฉพาะกับยูเมะ เพราะเธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะหัวโบราณ

นอกจากนั้นแล้ว เธอก็ยังสังเกตเห็นว่ามีคนเอาผ้าพันแผลมาพันรอบหน้าท้องของเธออีกด้วย แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังมีความรู้สึกว่า เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

เธอฝืนลากร่างกายที่บาดเจ็บออกจากเตียง จนกระทั่งสามารถยืนขึ้นได้ ขณะที่เธอกำลังเปิดประตู เธอก็สังเกตเห็นพื้นที่ที่น่าจะเป็นลานบ้านอยู่ตรงหน้า มีเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อคืนแขวนอยู่บนราว และมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้านข้างราวนั้น

ชายคนนั้นยืนหันหน้าไปทางลานบ้าน เขากำลังมองดูรูปภาพของอะไรบางอย่างอยู่

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เจอรัลด์ก็จิบน้ำชาก่อนจะวางรูปภาพนั้นลง แล้วหันไปพูดกับเธอ “ในที่สุดเธอก็ตื่น…”

“...คุณเป็นคนที่เปลี่ยนชุดนอนให้ฉันเหรอ?!” ยูเมะเอ่ยถาม เธอจ้องมองไปที่เขาพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเอง

เจอรัลด์เพียงแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับเท่านั้น

“นี่นาย! ใครอนุญาตให้นายมาแตะต้องตัวฉัน?!” ยูเมะตะโกน พร้อมกับจ้องเขาตาเขม็ง

“ถ้าฉันไม่แตะต้องตัวเธอ เธอก็คงตายไปแล้ว! ถ้าเมื่อคืนฉันไม่ได้ไปพบเธอเข้า เธอก็คงจะตายหลังจากนั้นไม่นาน!” เจอรัลด์ตอบ

“ถ้าอย่างนั้น…ชุดชั้นในที่ฉันใส่ตอนนี้…”

“เธออยากจะอยู่ในชุดที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดอย่างนั้นเหรอ? อย่างกับฉันจะทำแผลให้ได้ ถ้าเธอยังใส่เสื้อผ้าอยู่น่ะ!”

“นาย...ไอคนชั่ว!” หญิงสาวคำราม ในขณะที่ขว้างแจกันที่คว้ามาได้ใส่เขา!

“ฉันเปล่า เธอต่างหากเป็นคนทึกทักเอาเองว่าเกิดอะไรขึ้น!” เจอรัลด์ตอบขณะที่ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

“นอกจากนั้นแล้ว พวกเธอ มันถึงเวลาที่จะทายาให้เธออีกครั้งแล้วนะ อย่าลืมว่าจะต้องทายาให้เธอทุก ๆ สามชั่วโมง เธอจะได้ไม่มีแผลเป็นบนหน้าท้องหลังจากที่แผลนั่นหายดีแล้ว” เจอรัลด์พูดเสริม ในขณะที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหญิงรับใช้คนหนึ่ง

“ค่ะ นายท่าน!”

พอพูดจบ เขาก็ส่งยิ้มให้ยูเมะ ก่อนจะออกไปหาแวกเนอร์

ขณะที่เธอกำลังมองเขาเดินออกไป เธอก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘…ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาดูคุ้นตา … หรือเป็นเพราะว่าเขาช่วยชีวิตเธอไว้…’

ทันทีที่เขาออกไป เหล่าหญิงรับใช้ก็รุมล้อมตัวเธอพร้อมกับพูดอย่างนอบน้อม “ขอโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง แต่เราอยากจะบอกว่า คุณสวยมากเลยค่ะ คุณน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่พวกเราเคยเห็นบนโลกนี้เลยก็ว่าได้!”

เมื่อได้ยินคำชมนั้น ยูเมะก็ก้มหน้าของเธอลงด้วยความเขินอาย เพื่อที่จะปิดบังแก้มแดง ๆ ของเธอ

“ขอบคุณนะสำหรับคำชม…แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ด้วย!”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณผู้หญิง! ว่าไปแล้ว คุณได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรกันคะ…? เมื่อคืน อาการบาดเจ็บของคุณดูรุนแรงมาก และจากที่นายท่านได้บอกกับเรา หน้าท้องของคุณไม่ได้รับบาดเจ็บจากดาบธรรมดาเพียงเท่านั้น!” หญิงรับใช้อีกคนเอ่ยถาม ในขณะที่อีกสองคนกำลังช่วยกันพยุงตัวเธอกลับเข้าไปในห้องนอน