มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1127

หินนั้นเปล่งแสงสว่างออกมา เจอรัลด์สามารถสัมผัสได้ถึงพลังของมัน แม้จะมองจากระยะไกลก็ตาม

“ช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์อะไรเช่นนี้?” เจอรัลด์บ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกปิติยินดี

ขณะที่เขากำลังจะเดินไปหยิบหินกันน้ำก้อนนั้น ทันใดนั้น หูของเขาก็ได้ยินเสียงเชือกที่หล่นลงบนพื้นจากอุโมงค์ด้านบน

…มีคนมา?

ไม่กี่วินาทีต่อมา เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังไต่เชือกลงมา เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบซ่อนตัวเพื่อจะแอบดูว่าคนคนนั้นคือใคร

ไม่นานนัก ผู้หญิงคนหนึ่งก็กระโดดลงมาจากเชือก และทันทีที่เธอเห็นหินกันน้ำ เธอก็ยิ้มพร้อมกับปรบมือด้วยความดีใจ

“มันอยู่ที่นี่จริงด้วย! พอได้หินนี้มาแล้ว เราก็จะได้ออกเดินทางเสียที!” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“...นั่นเธอหรือเปล่า?” เจอรัลด์พูดขึ้นมาลอย ๆ ขณะที่กำลังแอบมองหญิงสาวจากที่ซ่อนของเขา

และแน่นอน หญิงสาวที่เขากำลังสงสัยก็คือ ยูเมะ!

หลังจากที่เขากลับมาจากภูเขาแลงเวิร์น เจอรัลด์ก็หวนกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลยาร์นอีกครั้ง เพื่อพูดคุยเรื่องสำคัญอีกหลายเรื่องกับแวกเนอร์ และตอนนั้นเองที่คนรับใช้ได้บอกกับเขาว่า ยูเมะไปจากที่นั่นแล้ว

ขณะที่เจอรัลด์พอจะดูออกว่า หญิงสาวผู้นี้ไม่ธรรมดา เพราะเธอมีความรู้เรื่องศิลปะการป้องกันตัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอก็กำลังตามหาหินกันน้ำเช่นกัน! ความจริงแล้ว มันเป็นเรื่องที่แปลกมากที่เธอรู้ว่าจะหาหินนั้นได้จากที่ไหน!

เมื่อคิดเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนออกมา เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้จะกลายมาเป็นศัตรูของเขา!

ขณะที่เขากำลังลังเลใจว่าควรจะออกไปเผชิญหน้ากับเธอดีหรือไม่ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังที่น่าขนลุก

ยูเมะที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบหินกันน้ำ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังกึกก้องนั้นเช่นกัน เมื่อเธอเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน เธอก็เห็นเงาดำที่น่าสะพรึงกลัวขนาดมหึมากำลังบินโฉบลงมาหาเธอ!

‘...ฉัน…ฉันกำลังจะตายที่นี่จริงเหรอเนี่ย? ฉันไม่น่าไปหลงเชื่อคำพูดบ้าบอของเจ้าแห่งวิญญาณนั่นเลย! ถ้ารอดออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะไปเผาโบสถ์มันทิ้งให้สิ้นซากเลยคอยดู! ไม่อย่างนั้น มันก็คงจะไปหลอกลวงคนอื่นอีก พอนึกถึงเรื่องที่มันทำนายเกี่ยวกับเรื่องงานแต่งของเรา…’

ยูเมะกำลังนึกถึงตอนที่เธอลงมาจากเขาลูกนั้น และตรงมาที่เหมืองของบรรพบุรุษของมินแชล เพื่อที่จะตามหาหินกันน้ำ

ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย… แต่พอคิดต่อไปว่า เธอกำลังจะตายอยู่ที่นี่ เพราะถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้กินเป็นอาหารแล้ว…ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะดึงกริชของเธอออกมา แล้วชี้มันไปที่คอของตัวเอง เธอหลับตาและพร้อมที่จะจบชีวิตลง ก่อนจะบ่นพึมพำว่า “หนูขอโทษด้วยนะคะคุณย่า หนูทำภารกิจที่คุณย่าฝากฝังเอาไว้ไม่สำเร็จ หนูขอโทษจริง ๆ ที่ไม่สามารถเดินทางไปที่ราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทรได้อีกแล้ว!”

ก่อนที่เธอจะปักกริชลงไปที่คอ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของค้างคาวตัวนั้นอีกครั้ง!

…ตามมาด้วยเสียงของอะไรบางอย่างที่มีน้ำหนักร่วงหล่นลงบนพื้น!

เธอลืมตาขึ้นมา และไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือ สัตว์ประหลาดตัวนั้นกำลังนอนกองอยู่บนพื้นข้างหน้าเธอ…มันตายแล้วเหรอ? แล้วมันตายได้อย่างไรกัน?