มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1236

เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นลงจอดอย่างโจ่งแจ้งบนรถของเจอรัลด์

ตกตะลึง!

ทั้งชายและหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ต่างอยู่ในอาการตกตะลึงด้วยกันทั้งคู่!

นั่นก็เป็นเพราะว่า มีสติกเกอร์ตัวหนังสือขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ข้างๆ เฮลิคอปเตอร์ลำนั้น และมันเขียนว่า ‘กลุ่มย่านการค้าเมย์เบอร์รี่’!

ชายคนนี้เป็นสมาชิกของกลุ่มย่านการค้าเมย์เบอร์รี่จริง ๆ ด้วย และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้มีตำแหน่งหน้าที่ที่ต่ำต้อยเสียด้วย!

บ้าเอ๊ย!

ช่างไม่ปราณีกันเลย!

ชายวัยกลางคนเริ่มเหงื่อแตกเต็มตัว

“คุณคลอฟอร์ด!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ก่อนจะจัดพื้นที่ในห้องโดยสารให้เจอรัลด์ด้วยท่าทีที่นอบน้อม

“อืม นายขับรถคันนี้กลับไปแทนฉันก็ได้ และอีกอย่าง ฉันอยากให้นายช่วยสืบประวัติของอันธพาลพวกนี้ให้หน่อย และช่วยลงโทษพวกมันให้สาสมด้วย!” เจอรัลด์ออกคำสั่ง ก่อนจะเก็บมือถือของเขาเข้ากระเป๋า

“สบายใจได้ครับ คุณคลอฟอร์ด!” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับพยักหน้า

ก่อนที่เจอรัลด์จะออกจากบริเวณนั้น อันธพาลที่กำลังถือมีดคนหนึ่งได้พยายามที่จะเข้ามาแทงที่เอวของเขา

เจอรัลด์จึงหันไปจ้องหน้าผู้ชายที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อในตอนนี้ เขาเหงื่อแตกออกมาเพราะไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อนไปไหน

รอยยิ้มที่รู้สึกผิดปรากฏบนใบหน้าของเขา ในขณะที่กำลังพูด “คุณ…คุณคลอฟอร์ด…”

ผัวะ!

ร่างของชายคนนั้นกระเด็นออกไปไกล หลังจากที่เจอรัลด์ตบเขาอย่างแรงหนึ่งที

“นายเป็นคนตัวใหญ่ซะเปล่า แต่กลับถือมีดอันเล็กนิดเดียว นายจะเอามันไปขู่ใครเหรอ?!”

เจอรัลด์ไม่อยากพูดอีกครั้ง

เขาคงต้องทิ้งที่เหลือไว้ให้ลูกน้องของเขาเป็นคนจัดการ

เจอรัลด์ขึ้นไปนั่งในห้องผู้โดยสาร ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะบินออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ

ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างพากันส่งเสียงร้องและตัวสั่นด้วยความตกใจ ภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!

จากนั้นเจอรัลด์ก็ชี้ทางให้คนขับเฮลิคอปเตอร์ และเขาก็ไม่ได้เผชิญหน้ากับเหตุการณ์ใด ๆ ที่เข้ามากวนใจอีก

ไม่นานนัก เขาก็เดินทางมาถึงที่โรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้ให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดด้านล่างอย่างโจ่งแจ้ง แต่เขาให้มันลงจอดพื้นที่ด้านบนของโรงแรมแทน

จากนั้น เขาก็ค่อย ๆ เดินลงมาชั้นล่างด้วยตัวเอง

ไม่ว่าอย่างไร เพรสตันก็มองเจอรัลด์เป็นศัตรูทางด้านความรักของเขาในทันที

เขายิ่งรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าโนแอลตั้งหน้าตั้งตารอให้เจอรัลด์มาถึงที่งาน

ท้ายที่สุดแล้ว เพรสตันทั้งร่ำรวยและโดดเด่นในสังคม แต่โนแอลดูไม่ได้จะสนใจเรื่องนั้นเลยสักนิด

“ดีที่เธอมาถึงเรียบร้อยแล้ว! นี่ก็เกือบจะสิบโมงแล้ว! เรารีบเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ!” โนแอลพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยให้กับเจอรัลด์

“ลูกชวนใครเข้าไปในงานนะ?! นี่ลูกชวนเขาเข้าไปในงานด้วยเหรอ?! โนแอล นี่ลูกกำลังใช้สมองคิดอยู่หรือเปล่า?” เกรซี่หยุดไม่ได้ที่จะตำหนิโนแอล

การที่โนแอลทำแบบนี้ จะเหมือนเป็นการยั่วยุเพรสตันโดยตั้งใจหรือเปล่า?!

แล้วถ้าเพรสตันโมโหขึ้นมา จนตัดสินใจที่จะไปจากโนแอลล่ะ? หากเป็นเช่นนั้นจริง ตระกูลแชดเวลส์ก็คงจะหมดโอกาสพลิกฟื้นสถานการณ์ที่เลวร้ายให้ดีขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ณ เวลานั้น โนแอลก็ได้พาเจอรัลด์เข้าไปข้างในเรียบร้อยแล้ว

เกรซี่รีบเดินตามพวกเขาไป

ท้ายที่สุด ก็มีเพรสตันเพียงคนเดียวที่ถูกทิ้งเอาไว้ เขามีสีหน้าที่โกรธเคือง และคับแค้นใจเป็นอย่างมาก

‘ไอเลว! ในที่สุดแกก็ทำให้โนแอลทำดีกับแกได้สำเร็จ! ฉันคอยตามตื๊อ ตามจีบเธอมาเป็นครึ่งปี แต่เธอก็ไม่เคยสนใจใยดีฉันอย่างจริงจังเลยสักครั้ง แต่แกกับเธอรู้จักกันได้แค่สองวันเท่านั้น!

เพรสตันรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก

เขากัดฟันกรอดด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรหาใครบางคน…