มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1237

บรรยากาศงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของโนแอลเปลี่ยนไปทันทีที่เจอรัลด์มาถึง

โดยเฉพาะอารมณ์ของเกรซี่ และมันคงไม่ได้เป็นการกล่าวเกินจริง หากจะบอกว่าอาการวัยทองของเธอที่ควรจะเกิดขึ้นในอีกสามสิบปีข้างหน้า กำลังกำเริบขึ้นอย่างกะทันหันในตอนนี้

ใคร ๆ ต่างก็ดูออกว่าโนแอล ลูกสาวคนเดียวของเธอ มีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะพิเศษกับเด็กหนุ่มคนนี้ เนื่องจากเธอมีประสบการณ์อาบน้ำร้อนมาก่อน เธอจึงบอกได้ว่า ลูกสาวของเธอกำลังรู้สึกสนใจในตัวผู้ชายคนนี้อยู่

แต่ในทางตรงกันข้าม โนแอลกลับปฏิบัติกับเพรสตัน

หากเกรซี่ยอมปล่อยให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป มันคงจะต้องเกิดปัญหาขึ้นอย่างแน่นอน ถ้าเพรสตันรู้สึกไม่พอใจ

ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ คนเป็นแม่อย่างเกรซี่ คงปล่อยให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป โดยไม่จัดการอะไรสักอย่างไม่ได้

เธอจะยืนมองลูกสาวของเธอก้าวเท้าลงเหวต่อไปได้อย่างไรกัน?!

ด้วยเหตุนี้ เกรซี่จึงมีอารมณ์ที่ฉุนเฉียว และทำตัวไม่เป็นมิตรกับเจอรัลด์ในงานเลี้ยง

“นี่ครับ สเต็กเนื้อวากิวของคุณ!”

ในเวลานี้ อาหารทุกอย่างได้ถูกนำออกมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว

เด็กเสิร์ฟยังนำอาหารจานหลัก ซึ่งถือเป็นจานเด็ดของงานเลี้ยงในวันนี้เข้ามาในห้องจัดเลี้ยง

หลังจากนั้น ผู้จัดการโรงแรมก็เดินตามเด็กเสิร์ฟเข้ามาในงานเลี้ยงด้วย

ผู้จัดการคนนี้เป็นชายวัยกลางคน และเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อเพรสตัน เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้ามาอธิบายรายละเอียดของเมนูอาหารจานนั้นด้วยตัวของเขาเอง

หรือจะพูดอีกอย่างได้ว่า เขาให้เกียรติตระกูลแชดเวลส์เป็นอย่างมาก

เจอรัลด์เคยรับประทานอาหารที่ร้านอาหารหลายร้านในเมืองเมย์เบอร์รี่ ความจริงแล้ว เขาได้ยินเสียงล่ำลือมานานว่าสเต็กเนื้อวากิวของโรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล นั้นมีชื่อเสียงโด่งดังมาก แต่เขายังไม่เคยได้ลองรับประทานมัน เพราะเขาไม่เคยมาที่โรงแรมนี้มาก่อน

และนี่ก็ถือเป็นครั้งแรก ที่เขาจะได้ลองลิ้มรสอาหารจานนี้

“คุณครับ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับอาหารจานนี้หรือไม่?”

ในขณะที่เจอรัลด์กำลังจะลองชิมอาหาร ผู้จัดการก็หันไปสบตากับเพรสตัน ก่อนที่จะพูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“โอ้! ผมไม่ค่อยรู้อะไรหรอกครับ!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับส่ายหน้า

“ฮึ่ม! ดูเหมือนว่าคุณจะมาจากต่างจังหวัดใช่ไหมครับ? คุณมาที่โรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล เป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ?” ผู้จัดการพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการดูถูก

ในขณะเดียวกัน เพรสตันก็ยิ้มอย่างเย็นชาออกมา เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“เดี๋ยวก่อน!”

เจอรัลด์วางช้อนส้อมในมือลง

จากนั้นเขาก็จ้องหน้าผู้จัดการ ที่กำลังทำหน้าพึงพอใจกับคำพูดของตัวเอง ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มออกมาและพูดว่า “คุณก่อตั้งองค์กรขึ้นมาเพื่อที่จะดำเนินธุรกิจ เพราะฉะนั้น คุณไม่ควรจะล้ำเส้น เพราะมันคือพื้นฐานของการดำเนินธุรกิจ มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะปฏิบัติต่อคนทุกคน และลูกค้าของคุณอย่างเท่าเทียมกันด้วยความเคารพ มันคือหัวใจสำคัญและหน้าที่ของนักธุรกิจทุกคน ดังนั้นแล้ว คุณผู้จัดการครับ คุณไม่คิดว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มันเกินไปหน่อยเหรอ?”

“ชิ! เด็กน้อย คิดว่าฉันต้องการคำสั่งสอนจากนายอย่างนั้นเหรอ? นายดูจนมาก! ทุกคนในที่นี้ดูเหมาะสมที่จะได้รับประทานอาหารของเรา นายเป็นเพียงคนเดียวที่ดูจะไม่มีค่าพอ! จริง ๆ แล้ว เหตุผลเดียวที่ฉันยังไม่ไล่นายออกไปจากที่นี่ ก็เพราะว่าฉันยังไว้หน้าคุณเวคและคุณโนแอลต่างหากล่ะ! นายยังกล้าที่จะโต้ตอบและสั่งสอนฉันอีกเหรอ?! นายควรจะไปปัสสาวะและชะโงกดูเงาของตัวเองในนั้นหน่อยนะ!” ผู้จัดการพูดอย่างเย็นชา

เขาพูดทุกอย่างที่เขาต้องการออกมาจนหมด และนี่คือสิ่งที่เพรสตันอยากเห็น

ไอเด็กเลว! แกอยากจะเล่นกับฉันอย่างนั้นเหรอ? แกจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?!

“พวกเธอ มานี่เดี๋ยวนี้เลย! พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปไหนกันหมด? มาเอาตัวไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้ออกไปจากงานเดี๋ยวนี้เลย! และฉันก็ต้องการให้พวกเธอขึ้นป้ายหน้าโรงแรมว่า เราไม่ต้อนรับคนแบบนี้เข้ามาในโรงแรมของเราอีก!”

ผู้จัดการตะคอกใส่ลูกนอกของเขาที่อยู่ข้างนอก

สักพักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำนวนสี่ห้าคนก็รีบเข้ามาในห้อง ราวกับว่าพวกเขาเตรียมตัวรออยู่แล้ว