มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1252

ทุกคนหันไปมองยาน่าด้วยความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของเธอ

“อย่าไปหลงเชื่อผู้ชายคนนี้นะคะ ทุกคน! ฉันเป็นคนที่รู้ความจริงว่าเขาไม่ใช่คุณคลอฟอร์ด! เขาชื่อเจอรัลด์ และเขาก็มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในมณฑลเงียบสงบ! เมื่อก่อนเขาก็เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้จน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น! ถ้าพวกคุณต้องการข้อพิสูจน์ ฉันจะสั่งให้คนไปหารูปเขาตอนเป็นเด็กมาให้ดูเดี๋ยวนี้เลย! และหลังจากนั้น พวกคุณจะต้องเชื่อคำพูดของฉันอย่างแน่นอน!”

รูปภาพที่เธอพูดถึงคือ รูปหมู่ที่ถ่ายไว้ตอนที่พวกเขายังเรียนด้วยกัน ยาน่าเป็นคนที่ชอบเก็บสะสมรูปภาพ และเมื่อสักครู่นี้ เธอก็สั่งคนของเธอให้ไปนำรูปนี้มาให้ที่งานเลี้ยง

เมื่อเธอนำรูปภาพไปให้ทุกคนดู พวกเขาก็เห็นรูปเจอรัลด์ตอนเป็นเด็กอยู่ในนั้นจริง ๆ!

“ถ้าอย่างนั้น เขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณชูทจริง ๆ น่ะสิ! ดูชุดที่เขาใส่ตอนนั้นสิ มันดูโกโรโกโสมากเลย!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น จอร์เจียก็หัวเราะลั่นออกมา ก่อนจะพูดว่า “โธ่ ๆ เซเรนิตึ้ของฉัน! ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวต่ำตมได้ถึงเพียงนี้! เมื่อก่อนเธอเคยเป็นคนที่มีความคิดดีกว่านี้… ฉันรู้ว่าเธอยังรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่มิล่าหายตัวไป นอกจากนั้นแล้ว คุณคลอฟอร์ดตัวจริงก็คงไม่ได้สนใจใยดีครอบครัวของเธออีกต่อไปแล้ว! ฉันเข้าใจดีว่าเธอคงอยากจะได้รับความเคารพนับถือจากผู้คนในแวดวงธุรกิจอีกครั้ง ในเมื่อเธอกำลังรู้สึกสิ้นหวัง แต่มันก็มีขอบเขตที่เธอจะทำเรื่องต่ำช้านะรู้ไหม? เราสองคนก็แก่มากแล้วนะ เซเรนิตี้ มันมีความจำเป็นที่จะต้องสร้างเรื่องหลอกลวงแบบนี้ขึ้นมาด้วยเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แขกในงานก็เริ่มมีท่าทีรังเกียจเจอรัลด์ และสมาชิกตระกูลสมิท ผู้คนที่เข้ามาดื่มอวยพรให้พวกเขาก่อนหน้านั้น ก็พากันเดินหนีออกไป สีหน้าที่ยิ้มแย้มกลับกลายเป็นบึ้งตึงขึ้นมาทันที

“ปลอมตัว? ทำตัวต่ำตม? จอร์เจีย ฉันว่าเธอควรจะระวังคำพูดของเธอหน่อยนะ! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาเป็นคุณคลอฟอร์ดตัวจริง!” เซเรนิตี้โต้ตอบ

“นี่เธอยังจะดื้ออยู่อีกเหรอ? ฟังนะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก ที่เธอไปจ้างคนมาปลอมตัวเป็นคุณคลอฟอร์ด เพราะอยากได้รับความเคารพนับถือจากคนอื่น แต่ถึงกระนั้น เธอก็ควรจะจ้างคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาพอ ๆ กับหลานเขยของฉันหน่อยสิ! ทำไมต้องไปจ้างคนหน้าตาแบบนี้มาด้วย?” จอร์เจียพูด ในขณะที่หัวเราะเสียงดังลั่น

“คุณยายพูดถูก! คุณคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีแล้วเหรอ ที่ไปจ้างไอ้ขี้แพ้จน ๆ แบบนี้มา? เขาไม่มีรัศมีของคนที่มีอำนาจอย่างคุณคลอฟอร์ดออกมาให้เห็นเลยด้วยซ้ำ! แล้วยังจะมิล่าอย่างนั้นอย่างนี้… ตระกูลสมิทก็เอาแต่พูดเรื่องของมิล่า! ไม่อยากจะเชื่อว่า พวกคุณยังคิดว่าคุณคลอฟอร์ดยังจะสนใจใยดีในตัวพวกคุณ หลังจากที่มิล่าได้หายตัวไปเป็นเวลาหลายปีแล้ว! พวกคุณคิดว่ามิล่าของพวกคุณเป็นนางฟ้าหรืออย่างไร?” ยาน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา เพราะครั้งหนึ่ง สามีของเธอก็เคยคุกเข่าขอมิล่าแต่งงานเหมือนกัน

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมีปัญหาอะไร แต่เธอควรจะหยุดพูดถึงมิล่าแบบนั้นดีกว่านะ!” เจอรัลด์คำราม

“ฮะ! ถึงเธอไม่อยากให้ฉันทำ ฉันก็จะทำอยู่ดีนั่นแหละ! ตระกูลสมิทไม่ว่าจะเป็นวัยหนุ่มสาว หรือวัยแก่ ก็ไร้ยางอายด้วยกันทั้งตระกูล! ไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะกล้าเอาไอ้ขี้แพ้จน ๆ มาปลอมเป็นคุณคลอฟอร์ด! พวกคุณอยากจะทำให้เรารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?!” ยาน่ายังคงพูดไม่หยุด พร้อมกับหันไปจ้องหน้าริต้าตาเขม็ง

ริต้าเองก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห ก่อนจะโต้ตอบว่า “เธอว่าใครไร้ยางอาย? ตัวเธอเองนั่นแหละ ที่ไร้ยางอาย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แกยังแสดงอยู่อีกเหรอ? ช่างตลกอะไรอย่างนี้! แกทำให้ฉันเจ็บ แล้วยังบอกว่าจะทำร้ายร่างกายฉันอีกเหรอ? ฉํนอยากจะเห็น…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงของฝ่ามือที่กระทบลงบนใบหน้าก็ดังสนั่นหวั่นไหว

ทุกคนรู้ดีว่าพ่อของยาน่าเป็นคนอย่างไร ด้วยเหตุนั้น พวกเขาจึงตกใจ และสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ยาน่าตะโกนโวยวายเหมือนคนบ้า “แก… แกกล้าทำฉันเหรอ?! ไอ้ขอทานสารเลว! แกกล้าตบหน้าฉัน! แกเสร็จแน่คราวนี้! ยาม! เข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้! ฉันต้องการให้พวกนายจัดการมันจนไม่เหลือชิ้นดี! ถ้าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวลุงของฉันจะจัดการเอง!”

หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็พากันมาล้อมตัวเจอรัลด์เอาไว้ พวกเขาทุกคนถือไม้กระบองเอาไว้ในมือ

ยาน่าในขณะนี้กำลังเอามือกุมแก้มที่บวมช้ำของตัวเอง และจ้องหน้าเจอรัลด์อย่างโกรธแค้น และดูเหมือนว่า เธอจะไม่หายแค้น จนกว่าจะเห็นขาทั้งสองข้างของเจอรัลด์หักต่อหน้าต่อตาของเธอ