มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1325

“คาดไม่ถึงว่าไก่อ่อนอย่างนายจะมีกำลังภายในอันมหาศาลเช่นนี้!” อาจารย์ท่านหนึ่งกล่าว พวกเขาทั้งสามคนดูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น และได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ขณะที่พวกเขาจ้องมองเซมัส ซึ่งมีร่างกายที่ดูร้อนระอุ ด้วยความร้อนที่สูงเกินไปจากการใช้พลัง

แม้ว่าตอนนี้เซมัสจะหอบเล็กน้อย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาอดทนได้ดีในการต่อสู้ เมื่อรู้เช่นนั้น เขาก็พูดอย่างอวดดีว่า “ผมหวังว่าตอนนี้พวกคุณคงเข้าใจสิ่งที่พ่อและอาของผมพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วนะ! แค่ยอมจำนนเพื่อรักษาชีวิตของพวกคุณเอาไว้! นี่เป็นคำเตือน ถ้าหากพวกคุณยังฝืนสู้ต่อ ผมจะไม่ยั้งมืออีกต่อไป! จงเข้าใจว่าการมาเยือนของเราในวันนี้ มุ่งเป้าไปที่รูเพิร์ทเท่านั้น! ถ้ายังไม่อยากตายก็หลีกไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาจารย์ทั้งสามก็ได้แต่ถอนหายใจ พวกเขาแทบจะไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้หลงเหลืออยู่ในตัวอีกต่อไปแล้ว พวกเขารู้ดีว่า หากพวกเขาไม่สามารถโค่นเซมัสลงได้ แม้ว่าทั้งสามคนจะร่วมมือกันแล้วก็ตาม พวกเขาก็ลืมไปได้เลยว่าจะสามารถต่อกรกับแบรดลีย์ได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น รูเพิร์ทและคนอื่น ๆ จากคิงวัลเลย์ก็รู้สึกราวกับว่า พวกเขากำลังจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งหินของเหวลึก เมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว รูเพิร์ทก็จ้องเขม็งไปที่แฟร์ลีห์ ก่อนจะตะโกนด้วยความโกรธว่า “เอาเลย!”

เมื่อได้ยินคำสั่ง มือปืนสองคนก็เผยตัวออกมาจากหลังโขดหินที่เรียงรายอยู่เป็นจำนวนมากของลานประลองในทันที! ทั้งสองคนได้รับการว่าจ้างด้วยเงินจำนวนมหาศาล และต่างก็อ้างตัวว่าเป็นเทพแห่งนักแม่นปืน ด้วยเหตุนี้ รูเพิร์ทจึงวางพวกเขาไว้เป็นแนวป้องกันสุดท้ายของเขา

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเปิดฉากยิง จู่ ๆ แบรดลีย์ก็ใช้กำลังภายในของเขายกหินสองก้อนขึ้นจากพื้น ก่อนจะขว้างมันใส่มือปืนทั้งสองโดยตรง! ก้อนหินลอยไปกระแทกเข้าที่หว่างคิ้วของพวกเขา ทำให้ทั้งคู่กรีดร้องพร้อมกัน ขณะที่ล้มลงกับพื้น!

จนถึงขณะนี้ พวกแฟร์ลีห์ที่เพิ่งปรากฏตัวได้เพียงสิบนาทีเท่านั้น ก็ทำให้คนของรูเพิร์ทที่มีฝีมือหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและพ่ายแพ้ไป แม้ว่าจะยังมีบอดี้การ์ดอีกประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบคนที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขา แต่รูเพิร์ทก็รู้ดีแก่ใจว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเพิ่มจำนวนผู้เสียชีวิตเพื่อสิ่งนี้ เหลือเพียงอีกคนเดียวที่สามารถยืนหยัดอยู่ได้ก็คือตัวเขาเอง และผู้อาวุโสอีกสองสามคนเท่านั้น แต่มันก็แค่นั้น

ขณะที่เขากำลังจะก้าวออกไปข้างหน้า จู่ ๆ แบรดลีย์ก็ตะโกนขึ้นว่า “ถอยไป เซมัส ฉันจะรับช่วงต่อเอง!”

แบรดลีย์จ้องรูเพิร์ทด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก และเริ่มเดินไปหาเขาอย่างช้า ๆ แต่น่ากลัวสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ในขณะนั้น ทั้งเฟลอร์และเยนนี่ก็วิ่งขึ้นไปที่ลานประลอง ทั้งสองรู้สึกตื่นตระหนก และประหลาดใจเป็นอย่างมากกับภาพความวุ่นวายที่กำลังพบเห็น จากนั้นพวกเธอก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกันว่า “พ่อ…!”

เมื่อถึงจุดนี้ ใบหน้าของรูเพิร์ทก็ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด ด้วยขาที่สั่นเทา เขาค่อย ๆ หันไปมองลูกสาวแสนสวยทั้งสองของเขา... แม้ว่าเขาจะกำหมัดแน่น และพยายามหักห้ามใจไม่ให้รู้สึกหวาดหวั่น แต่สุดท้ายเขาก็รู้ว่าเขาต้องทำแบบนี้อยู่ดี

“… เอาอย่างนี้ดีกว่า… แบรดลีย์ เฮอร์เชล… ผมขอบอกตามตรงว่า พวกเราไม่เคยโกรธแค้นอะไรพวกคุณเลยจริง ๆ… นับเป็นบุญที่บรรพบุรุษของคุณได้เรียนรู้ศิลปะการปรุงยาจากคิงวัลเลย์ของเรา และในที่สุดมันก็นำไปสู่การก่อตั้งแฟร์ลีห์วัลเลย์ขึ้นมาได้! ไม่ว่าจะยังไง ผมก็รู้อยู่เสมอว่าเซมัสสนใจในตัวเฟลอร์ของเรา… คุณจะว่ายังไง หากเราจะร่วมมือกันเปลี่ยนความเกลียดชังในครั้งนี้ให้กลายเป็นมิตรภาพ…?”

“ช ใช่! มันเป็นไปตามที่คุณพูด! ด้วยเหตุนี้ โปรดไว้ชีวิตผมด้วย พี่แบรดลีย์!” รูเพิร์ทขอร้อง เนื่องจากทนแรงกดดันไม่ไหวอีกต่อไป อันที่จริงเขากลัวมากจนคุกเข่าลงต่อหน้าลูกสาว และคนอื่น ๆ ทันทีด้วยเสียงที่ดัง 'ตุ๊บ' ก่อนจะกอดและเอาหน้าผากซุกขาของแบรดลีย์เอาไว้

ไม่ว่าเขาจะตัวใหญ่แค่ไหน แต่เขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง และยังคงกลัวความตายไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ที่เขาพยายามยืนหยัดมาได้เป็นเวลานาน เพราะเขาเคยลิ้มรสอำนาจและความมั่งคั่งมาก่อน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขากลัวที่จะสูญเสียทรัพย์สินทางวัตถุมากกว่าชีวิตของเขาเองเสียอีก

เมื่อมองดูอดีตศัตรูของเขากำลังคุกเข่าอ้อนวอนเหมือนสุนัข แบรดลีย์ก็หัวเราะลั่นอย่างผู้มีชัยทันที ความไม่พอใจที่เขามีในใจมากว่าสิบปีดูเหมือนจะค่อย ๆ สลายไป

สำหรับอาจารย์ทั้งสามคนก่อนหน้านี้ พวกเขาได้แต่เอามือขึ้นมาทาบอกเอาไว้ และไม่แม้แต่จะก้าวเดินไปข้างหน้าหรือก้าวถอยหลัง พวกเขาแอบถอนหายใจอยู่ในใจ และคิดพร้อมกันว่า ‘วันนี้ช่างเป็นวันที่ผิดพลาดเสียจริง… ตอนนี้เราสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว…’

เมื่อเห็นว่าผู้นำที่เคยยิ่งใหญ่ของซันฮิลล์ไรซ์มีสภาพที่ดูน่าสมเพชเวทนาเพียงใด หัวใจของทุกคนก็รู้สึกขมขื่นเป็นอย่างยิ่ง ท้ายที่สุด ไม่ว่าเขาจะคุกเข่าหรืออ้อนวอนขอความเมตตามากเพียงใด ชายคนนั้นก็ยังเป็นเจ้านายของพวกเขา

“นายท่าน คุณต้องไม่ทำแบบนี้…! การคุกเข่าในวันนี้ มีแต่จะทำให้คุณกลายเป็นเรื่องตลกให้คนในหุบเขาอื่น ๆ ครหาได้ เช่นเดียวกับลูกค้านักธุรกิจต่างชาติของเรา!” ไมลส์พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ