มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1324

อย่างไรก็ตาม ในบรรดาพวกเขาทั้งหมด รูเพิร์ทดูเหมือนจะเป็นคนที่รู้สึกอับอายที่สุด เขาสูดหายใจเข้าลึก แล้วพยักหน้า ก่อนจะตะโกนว่า “อาจารย์ครอฟต์ อาจารย์โจนส์ และอาจารย์คีย์! ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องลงมือ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาจารย์ทั้งสามก็พยักหน้าพร้อมกัน ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ไปจัดการกับนายน้อยแห่งตระกูลแฟร์ลีห์เดี๋ยวนี้ ปีเตอร์” หนึ่งในอาจารย์ทั้งสามพูด กระตุ้นให้ชายหนุ่มซึ่งสวมชุดรัดรูปพยักหน้า ก่อนจะเดินไปหาเซมัสและเผชิญหน้ากับเขา

หลังจากที่ปีเตอร์ทำท่าส่งสัญญาณเป็นการบ่งบอกว่าเขา 'กำลังไป' อาจารย์อีกคนหนึ่งก็พูดว่า "ปีเตอร์เป็นศิษย์ที่เก่าแก่ที่สุดภายใต้การดูแลของฉัน และเขาฝึกฝนกับฉันมากว่าสิบปี เขาอยู่ในขั้นสุดท้ายของอาณาจักรหมอกเพลิงแห่งเนบิล่าแล้ว ดังนั้นการจัดการกับนายน้อยคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา”

ขณะที่ปรมาจารย์ทั้งสามผลัดกันพยักหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจ แบรดลีย์ยิ้มเยาะ ก่อนจะมองไปที่ปีเตอร์แล้วพูดว่า “ฮะ! พวกเขาส่งแกมาตายอย่างนั้นเหรอ? ไม่คิดเลยว่าเด็กธรรมดา ๆ อย่างแกจะกล้ามาต่อกรกลับหลานชายของฉัน! ไม่ต้องยั้งฝีมือนะเซมัส!”

“แกต่างหากที่กำลังรนหาที่ตาย” ปีเตอร์ตอบ

ในฐานะชายหนุ่มที่ใช้เวลาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาอย่างยาวนานทุกวัน ปีเตอร์คงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องถูกเยาะเย้ยถากถางเช่นนี้เป็นแน่

ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ปีเตอร์จึงพุ่งเข้าไปหาเซมัส ที่กำลังยืนกอดอกด้วยสีหน้าที่เย้ยหยัน

เหตุการณ์ที่ตามมาต่อจากนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทุกคนมารู้ตัวอีกทีก็เห็นร่าง ๆ หนึ่งถูกเหวี่ยงจนกระเด็นออกไปไกลแล้ว! หลังจากที่ร่างนั้นร่วงลงสู่พื้น แรงกระแทกเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอ ที่จะทำให้อาคารโบราณทั้งหลังที่เขาถูกเหวี่ยงเข้าหาถึงกับสั่นสะเทือน!

“ปี ปีเตอร์!” อาจารย์ทั้งสามตะโกนพร้อมกัน ตอนนี้ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเต็มที่ หลังจากได้เห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ในขณะนี้ ร่างของเขาติดอยู่กับด้านข้างของอาคารหลังนั้น และทุกคนก็ได้เห็นอย่างเต็มตาแล้วว่า คนที่ถูกต่อยจนกระเด็นถอยหลังออกไปคือปีเตอร์จริง ๆ ใครก็ตามที่ได้สังเกตเห็นร่างของปีเตอร์ใกล้ ๆ ก็จะรู้ทันทีว่าเขาเพิ่งถูกต่อยอย่างแรง เพราะมีรอยกำปั้นที่ชัดเจนฝังอยู่ที่หน้าอกของเขา

"ฮึ ดูเหมือนว่าหลานของผมยังใจอ่อนอยู่บ้าง ไม่งั้นลูกศิษย์ของคุณคงจะตายไปแล้ว แต่ตอนนี้มันถึงตาคุณแล้ว…” แบรดลีย์พูดด้วยรอยยิ้ม ความกระหายเลือดสะท้อนในดวงตาของเขา

ในขณะที่ทั้งสี่คนยังคงต่อสู้กันต่อไป รูเพิร์ทก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อแตก ในขณะที่เขาคิดว่า ‘… ช่าง… ช่างน่ากลัวเหลือเกิน…! ไม่คิดเลยว่า แม้แต่รุ่นที่สามของตระกูลแฟร์ลีห์ก็แข็งแกร่งถึงขนาดนี้แล้ว...!'

ในที่สุดรูเพิร์ทก็ตระหนักได้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นตัวอย่างของการทำตัวเป็นกบที่อยู่แต่ในกะลา เขาเป็นผู้ครอบครองซันไรซ์ฮิลล์มานานกว่าสิบปี และคิดว่าตัวเองเก่งเป็นอันดับที่สองของโลก และเป็นรองจากสวรรค์เท่านั้น ทำไมเขาถึงไม่เคยนึกถึงความจริงที่ว่า มีคนอื่นอีกมากมายในโลกภายนอกที่สามารถฆ่าเขาได้เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเท่านั้น

'เมื่อการต่อสู้ครั้งนี้จบลง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะต้องจ้างบอดี้การ์ดที่มีพละกำลังเท่ากับแบรดลีย์เป็นอย่างต่ำ ไม่อย่างนั้น คงไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะถูกลอบสังหารอย่างกะทันหันเมื่อใด!’ รูเพิร์ทคิดกับตัวเองในขณะที่เขาอธิษฐานขอให้อาจารย์ทั้งสามได้รับชัยชนะ หากพวกเขาจบลงด้วยการสูญเสีย ผู้คนในคิงวัลเลย์คงจะฝ่าฟันวิกฤติในครั้งนี้ไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

ในขณะนั้น เสียงระเบิดครั้งสุดท้ายก็ดังขึ้น เมื่อเงาของคนทั้งสี่กระโดดกลับไปที่ฝั่งตรงข้ามของสนาม ในขณะที่คนหนึ่งยืนอยู่ในจุดที่เขาเริ่มต้น ส่วนอีกสามคนกลับถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าวจากจุดที่พวกเขาเริ่มต้นตั้งแต่แรก

ตอนนี้ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างเต็มที่ ขณะที่ความหนาวเหน็บแล่นพล่านไปทั่วกระดูกสันหลัง

ชายสามคนที่กำลังยืนส่ายไปส่ายมาคือ เหล่าอาจารย์จากคิงวัลเลย์นั่นเอง…