มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1405

วินาทีที่เขาก้าวเข้าไปข้างใน สิ่งเดียวที่เจอรัลด์สามารถสัมผัสได้คือความมืดและความเงียบ… ตอนนี้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและความกังวล เขาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว เขาคงทนไม่ได้หากจะต้องเห็นฉากที่คล้ายคลึงกับสิ่งที่เขาเห็นตอนที่เขากลับเข้าไปที่สุสานโบราณ

แม้ว่าเขาจะกลัว แต่เขาก็รู้ว่าเขาจำเป็นจะต้องเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงด้วยตาของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ เขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปในคฤหาสน์…

เดิมทีคฤหาสน์คลอฟอร์ดเคยมีชีวิตชีวา เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกเมื่อได้เห็นคฤหาสน์ที่ไร้ซึ่งผู้คนในตอนนี้

เมื่อเขาเปิดใช้จิตสัมผัสอันศักดิ์สิทธิ์เพื่อตรวจจับสัญญาณของสิ่งมีชีวิตภายในคฤหาสน์ เจอรัลด์ก็พบว่าสถานที่แห่งนี้มีแต่ความว่างเปล่าจริง ๆ...

เขาไม่อยากยอมแพ้อย่างง่ายดายเกินไป เขาจึงรีบไปสำรวจพื้นที่อื่น ๆ ภายในคฤหาสน์ด้วยความรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค้นหาทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์จนเสร็จเรียบร้อย...

ท้ายที่สุดแล้ว ผลของการสำรวจก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขและหดหู่ไปพร้อมกัน

ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจที่ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตภายในคฤหาสน์หลงเหลืออยู่เลย แต่เขาก็ดีใจที่อย่างน้อยที่สุด สถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ยังมีความแตกต่างจากสภาพบนเกาะวาร์ฮิลล์ที่แมคคิวชันได้แสดงภาพให้เขาเห็น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขารู้สึกโล่งใจที่ไม่พบศพของใครที่นั่น ซึ่งก็หมายความว่ามีโอกาสที่สมาชิกในครอบครัวของเขาจะยังปลอดภัย แม้ว่าจะพวกเขาจะสูญหายไปก็ตาม

‘แล้ว… ทุกคนหายไปไหนกันหมด…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง เขายังคงรู้สึกผิดหวังที่ไม่พบใครแม้แต่คนเดียวในคฤหาสน์

‘ฉันพอมีหวังอยู่บ้างไหมว่าพวกเขาทั้งหมดยังสบายดีอยู่…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง.ในขณะที่ปีเตอร์และไซล่ารีบเข้ามาหาเขา

เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าที่ดูสิ้นหวัง พวกเขาก็รู้ผลลัพธ์ของการค้นหาแล้ว โดยไม่จำเป็นต้องถามคำถามใด ๆ เลย

ก่อนหน้านี้ปีเตอร์เองก็มองสำรวจไปรอบ ๆ ลานบ้าน และเขาก็มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนที่เขาจะเข้ามาหาเจอรัลด์ในนี้ด้วยซ้ำ

“ผมใช้จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์เพื่อค้นหาพวกเขาแล้ว แต่ผมก็ไม่พบใครเลย…! พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย…!” เจอรัลด์พึมพำ ขณะที่เขาถอนหายใจและกำหมัดแน่น

“อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีศพให้เราเห็นนะ! เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งวิตกกังวลมากจนเกินไป! มีโอกาสที่พวกเขาทั้งหมดจะยังมีชีวิตอยู่!” ไซล่าตอบ ขณะที่เธอเดินไปหาเจอรัลด์และจับมือเขาไว้

เนื่องจากเขาดูไม่คุ้นเคยเลย เจอรัลด์จึงแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนของตระกูลคลอฟอร์ด

“ผม ผมชื่อเวส เลคลีย์ครับ คุณคลอฟอร์ด และผมเป็นผู้จัดการจากย่านเศรษฐกิจแห่งหนึ่งในเวสตัน...! ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคลอฟอร์ด…!” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับคุกเข่าต่อหน้าเจอรัลด์ทันที

“…นั่นไม่ได้ตอบคำถามอื่น ๆ ของผมเลยนะเวส ทำไมคุณถึงซ่อนตัวอยู่ในบ่อน้ำ” เจอรัลด์ถาม

“เอ่อ… ก็เพราะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นกับย่านเศรษฐกิจที่ผมดูแลอยู่… และในขณะที่ผมพยายามติดต่อกับครอบครัวของคุณจากสำนักงานใหญ่ ผมก็ไม่สามารถติดต่อพวกเขาได้เลย แม้จะผ่านไประยะหนึ่งแล้วก็ตาม! ในท้ายที่สุด ผมรอช้าไปกว่านั้นไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวเองเมื่อสองวันก่อน เพื่อที่จะรายงานพวกเขา ในขณะที่ผมเองก็ได้ยินข่าวลือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับคลอฟอร์ด แต่ผมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก จนกระทั่งผมมาถึงที่นี่ จริงๆ ตอนที่มาถึง ผมก็รู้สึกว่ามันแปลกที่ไม่มีบอดี้การ์ดแม้แต่คนเดียวอยู่ที่ทางเข้า… ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมจึงเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…” เวสอธิบายก่อนจะหายใจเข้าลึก

“…แล้วคุณเห็นอะไร?” เจอรัลด์ถาม

“…ผม… ผมเห็นศพ… หลายคนเป็นบอดี้การ์ดของครอบครัวคุณ…! นอกเหนือจากนั้น ผมยังจำได้ชัดเจนว่าได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านหลัง… ด้วยความตื่นตระหนก สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนั้นคือหาที่ซ่อน! และตอนนั้นเองที่ผมบังเอิญตกลงไปในบ่อน้ำ…”